One morning last September, I was sitting in front of the computer, surfing the internet, reading the blogs and was feeling angry at the article written by a famous Burmese blogger, when I saw her on the street walking toward the bus stop, and I started aware of my quick heart-beating. She was going to pass through under my house. I ran to the back window, looking forward with an excitement. A moment later, she appeared elegantly to my view - not noticing that someone was looking interestingly at her. Nice height. And great shape! She was wearing a blouse, a mini-skirt and a pair of one or two inches high-heel. She is different from the others in this country that she is always walking so gently, attracting all the people while the rest are rushing for their uncertainty.

I did feel shy for looking a girl passionately from the back - but somehow it was stubbornly refused to turn back till she disappeared from my sight. When I sat back, I could feel my warm and quick circulation twisting turning with several images of her. Several questions in my brain too. What is she doing? Where she is going to? Is she a Burmese or a girl born in this land? I got no answer and at the end, I did not want to do anything except carelessly laid down on the sofa, and was watching a Chinese martial art movie to get away every thought of her. Given the state of my situation loving, interesting or having a desire for a beautiful girl like her is totally imprudent as I am an ugly guy. Fortunately, or unfortunately, I never see her again at that place since then.

I saw it was 4 minutes, shown on the Station’s TV, to wait for the next train going to the east while I was walking up to the Station. I heard a voice calling my name and a guy was coming over to me quickly, and seemed happily. It was my friend migrated to this country nearly 1 year earlier than me - now he is settling in here with a good earning. After greeting each other with the big smiles, and friends-say-words, I noticed that a girl was standing after him, at a near distance. She was looking at us with curious and nearly smiling eyes. I took aback for a few seconds as she was the one giving me the dreams for days ago. I simply thought that I was going to be a lucky guy and all the destinies were helping well to me to see her again.


*[update for learning English: put some commas, dashes, semi-colons, colons, and little changes for better reading.
11Mar2009

(ကလားၿဖဴဘာသာၿဖင့္ေရးခ်င္လုိ ့ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေလွ်ာက္ေရးထာတာၿဖစ္သည္။)

စီးပွားရေးကျလို ့လားမသိ၊ သင်္ဘောတွေ အရင်ကထက် နည်းနေသလိုပဲ။



တညလုံးမအိပ်ခဲ့ရ၊ (ဖဲရိုက်နေလို့ :D)

မနက်ရောက်တော့ နေထွက်ချိန်လေးကို ထောက်တိုင်လေး ထောင်ပီးစောင့်သည်။


သို့သော် နေက ထွက်မလာခဲ့။ အော်သူတို့လို ကြည်ကြည်နူးနူးဆိုလည်း အကောင်းသား။ (အခုတော့ အိပ်ချင်မူးတူး)။ ဘာပုံမှ ထက်မရိုက်ပဲ စန့်စန့်ကြီး အိပ်ခဲ့သည်။ (တယောက်တည်း)


နှစ်ဘူးတော့ နှစ်ဘူးပါပဲ။ စိတ်ကူးယှဉ်စရာ တော့ မပါ။


ကိုယ်နဲ့တော့ မဆိုင်။ ဒါပေမယ့် ကျေးဇူး။ အလုပ်တရက် ပိတ်သည်။

အမေ....

ဒီ စကားလုံးနှစ်ခုတည်းနဲ့တင် အရာရာ ပြီးပြည့်စုံနေသော...



အမေ စာအုပ်ဘေးမှာချကာ နေကြာစေ့ စားနေသည်။

သီတင်းကျွတ်ပြီ



ကောင်းကင်ပေါ်မှာ မီးပုန်းပျံလည်း မတွေ့ဘူး။

အိမ်တွေပေါ်မှ ဆီမီးလည်းမတွေ့ဘူး။

သာသာ ထိန်နေတဲ့ လမင်းလည်းမရှိဘူး။

ပျော်ဝင်နေတဲ့ ခံစားချက်တွေလည်း မတွေ့ဘူး။

မီးပုန်းတွန်းနေတဲ့ ကလေးတွေရဲ့ အသံလည်း မကြားရဘူး။

မီးသရဲဆိုတာလည်း မမြင်ရဘူး။

သီချင်းဆိုသံ၊ ပျော်ရွင်အော်ဟစ်သံတွေ မကြားရဘူး။

ကြည်နူးစရာမရှိဘူး။ လွတ်လပ်မှုမရှိဘူး။



တကယ်ပါ။ ငါ့တိုင်းပြည်ကို ငါချစ်တယ်။ ငါ့ဓလေ့တွေကို ငါ နှစ်သက်တယ်။

ငါ့ယဉ်ကျေးမှုတွေကို ငါမြတ်နိုးတယ်။ ငါတို့လူမျိုးကို ငါအထင်ကြီးတယ်။

ငါ့တိုင်းပြည်မှာ ရှင်သန်ခွင့် ရခဲ့တဲ့အတွက် ငါ ဂုဏ်ယူတယ်။

ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး မှိုင်းညိုနေသည်။ ကားလမ်းမကြီးတစ်လျှောက် လူတွေ၊ ကားတွေလည်း ရှင်းလာသည်။ လေကလည်း တိုက်လို ့ လာသည်။ မိုးသည်းသော မိုးများသော အရပ်မဟုတ်ပေမယ့်လို ့ တောင်ပေါ်မိုး က တခါတလေ သည်းကြီးမဲကြီး ရွာတက်သည်။



သားအမိနှစ်ယောက် ကားလမ်းမအတိုင်း စက်ဘီးကိုတွန်းရင် သုတ်သုတ် လျှောက်လာကြသည်။ မိခင်ရော သားငယ်ကပါ မိုးမိမည်ကို စိုးရိမ်နေကြသည်။



"သားရေ၊ သွက်သွက်လျှောက် မိုးက ကြီးမယ်ထင်တယ်"

"ဟုတ်တယ် အမေ"

"ဒီ သားကြီးတစ်ယောက်လည်း ဘယ်လျှောက်သွားနေမှန်းမသိဘူး။ မိဘကို လာကြိုခိုင်းလိုက်ရင် ပေါ်မလာတော့ဘူး"



ကောင်းကင်က မှောင်သည်ထက် ပိုမှောင်လာသည်။ တိမ်မည်းမည်းတွေက ကောင်ကင်နေရာ အနှံအပြား ရွှေလျှားနေကြသည်။ လျှက်စီး တွေလည်း တချက်တချက် လင်းသည်။ သည် မိုးကြောင့်ပဲ စျေးစောစော သိမ်းခဲ့ကြသည်။



"အမေ၊ သားတို ့နင်းသွားတာကောင်းမယ်" ၄ တန်းကျောင်းသား သားငယ်က လူကြီးစီး မိန်းမစီး စက်ဘီးကိုတွန်းရင် သူ ့အမေကို ပြောလိုက်သည်။



"အေး၊ ဟုတ်တယ် အမေ့ကို တင်ပြီးတော့ သားနင်းနိုင်ပမလား"



စိုးရိမ်ပေမည်။ သူဖသာဆိုလျှင် ကောင်းကောင်း စီးနင်းနိုင်ပေမယ့် အမေကိုတင်ပြီးတော့ နင်းနိုင်ပလား။ တောင်ပေါ်ဒေသနှင့် လျှော်ညီစွာ အတက်အဆင်းက ရှိသေးသည်။ အသက်ကလည်း အတော်ကို ငယ်နေသေးသည်။ စက်ဘီးတောင် အိမ်နီးနား ပတ်ဝန်းကျင်တွင်သာ စီးဖူးသေးသည်။

မိခင်ကလည်း စက်ဘီး မစီးတက်။



"ရမယ်ထင်တယ်။ စီးကြည့်မယ်လေ အမေ"

"အေး၊ ဒါဆိုလည်း ဧရိပ်သာ ကုန်းကျော်သွားမှ စီးကြမယ်။ လာ..သား"



ဧရိပ်သာကုန်းပေါ်ရောက်တော့ သားငယ်က စက်ဘီးကို ခွပြီး စနင်းသည်။ ယိုင်တိုင်တိုင်နှင့် နည်းနည်း သွားပြီးတော့ သူအမေကို လှမ်းခေါ်သည်။



"အမေ တက်တော့ ရပြီ"

"အေး၊ သားဖြည်းဖြည်းနင်းနော်၊ အမေ တက်ပြီ"



စက်ဘီးက ယိုင်ထွက်သွားသည်။ သုံးလေးခါလောက် ဘယ်ညာရမ်းသွားတော့ မိခင်က စိုးရိမ်စိတ် နှင့် ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။



"အဲ... သားရပမလား"

"ရတယ်အမေ၊ ပြန်တက် .. ခုန်မဆင်းနဲ ့ .. သားထိန်းနိုင်တယ်"



မိခင်က စက်ဘီးပေါ် ဖြည်းဖြည်းတက်လိုက်သည်။ သုံးလေးခါလောက် ထပ်ရမ်းသွားပြီးတော့ သူ စက်ဘီးကို ငြိမ်အောင် ထိန်းလိုက်နိုင်သည်။ သားငယ်က အားထည့်ပြီး စက်ဘီး ကို စနင်းသည်။ သူမှာ ထိုင်ခုံပေါ်မှာတောင် ထိုင်ဖို ့မမှီ။ သူမျက်နှာက စက်ဘီး လက်ကိုင်ကို ကျော်ရုံ။ သူ မတ်တပ်ရပ်ပြီးနင်းသည်။ မိခင် မိုးမိမှစိုးသောကြောင့်နင်းသည်။ စက်ဘီးလေး ဟိုယိမ်း ဒီယိမ်း နှင့် လမ်းမကြီးအတိုင်း သွားလေသည်။ မိုး မရွားသေး။ လျှက်စီများတော့ လက်လို ့ နေသည်။





--------------------------------------------------------



အကိုလတ် မင်္ဂလာ ဆောင်တော့မည်။ ငယ်ငယ်က ငါ့ကို အမေပြောပြဖူးတဲ့ အကြောင်းအရာလေး အမှတ်တရပေါ့။ အဲနေ ့က မိုးမမိခဲ့ကြ။

F1 ဓာတ်ပုံတွေပေါ့။

ဒီလို အားရပါးရ အားပေးကြတယ်။


ဒီလောက်မြန်တဲ့ ကားတွေကို မရမက ကြိုးစားရိုက်ယူကြတယ်။


စင်ပေါ်မှာကော၊ စင်အောက်မှာကော အုံလို့



အနော်ကတော့ ဒီလို လေးတွေ ပဲ လိုက်ရှာနေတာ.. ဟိ


သူလေးလညး် ပင်ပန်းမှာပဲ၊ ကျွန်တော်ဟိုဟိုဒီဒီ သွားပြီးတဲ့ အထိ ဒီကလေးမက ဒီမှာပဲ.. ခြေသလုံးလေးတွေတော့ ညောင်းနေဦးမှာပဲ.. :D


ဖာရာရီကတော့ နေရာတကာပါပဲ .. သူကား တစ်စီလောက်တော့ အိမ်မက်မက်လိုက်ဦးမယ်.. အဟိ.


နောက်ဆုံး.. ရေအိမ်မှာ နတ်ဆိုး တစ်ကောင်းတွေ ့တာ.. လက်ကလည်း မနေဘူး။

Today, I am not feeling well. I got cold two days ago and felt sick at yesterday morning. As very lazy to go to the doctor, I went to the office, instead, and working, finishing my jobs with huge efforts to against the running hot eyes, the running nose, and rough and painful throat . Keying two lines of code, wiping out the streaming liquid from the nose with a tissue, trying to clear my throat with a husky sound, thinking and keying again. I was really busy the whole day. The nostril started to feel hurt as teared by rushing so many time with the tissues. Every time I sneezed, I reluctantly said sorry in whisper, and everybody pretended as it was nothing. I felt the whole body was cold for a second or two then went normal.

Though it was sunny outside and the temperature was around 20° C inside by the air conditioner. I was very cold like 5° C, seemingly my hand were going to freeze. This kind of cold is totally different from the one we enjoy in winter. I had to drink several cup of hot water to make the body warmed. Among the worse, it was one that the air conditioner was right above my head. I opened the Winamp player, chose some of my favorite songs randomly, and followed them to be looked like I was fine. It is a Friday and I did not want it to be a bad day. But sadly it did.

Every time I feel sick, I am thinking of making exercise with a good understanding of the value of health, just like others. I am thin but healthy and robust originally, but after years of careless living for the health and getting older, now my body is starting to change to be weak. Since I got a job as a programmer few months after the final year exam in UCSM, most of my time was used in front of the 14", 15", 17" computer screens. As I have been living in Virtual World for 4 years now I almost forget about hiking, making unsmooth trips around the rural areas, playing energetic games with my friends. All these are just a sweet memory for me now. All what I am doing is typing, keying, reading, chatting, and thinking during these 4 years. Additionally, I have come to wear a glass to be clear my vision on the world. So sad? Absolutely.

It seems like the time in Singapore is faster than in Burma. Months pass before you notice then years come to us silently. I do not feel sad as it is out of our hands and we have to enjoy every moment - whatever it is 16 years old or 40 years old.

Well, it is better of doing than saying - let's avoid wasting the time.
Be a great day! :)

NattSoe


*[update for learning English: put some commas, dashes, semi-colons, colons, and little changes for better reading.
11Mar2009