I am away.
I..am....away.

ပလုံဂွမ်ဆရာ



တကယ့်ကို ပလုံဂွမ်ဆရာပါပဲ။ ကွန်ပြုတာနှင့် စထိတွေ့တော့ အများနည်းတူ MS Word၊ Excel၊ စတဲ့ အသုံးချအပြော့ထည် (Application Software) မျိုးတွေနဲ ့စခဲ့တာပဲ။ မမေ့နိုင်တဲ့ ဆရာမလေးကြောင့် ပရိုဂရမ်ဘက်ရောက်လာခဲ့တယ်။ (ဆရာမလေးက ရိုးရိုးနော်။ သူများလို ချစ်သူလည်းမဟုတ်ဘူး။ ချစ်လို ့လည်းမဟုတ်ဘူး။ တောင်တောင်အီအီတွေးမှာလည်း စိုးရသေးတယ်။) ဆရာမလေးက ကျွန်တော်တို ့ကို အသုံးချအပြော့ထည် သင်ပေးတဲ့ဆရာမလေးပါ။ ချောချောလေး။ (ဟိ..ဒါတော့ သိသား)။ ကျွန်တော်က လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်ခိုင်းရင် လုပ်ချင်ရာလျှောက်လုပ်တော့၊ စိတ်ကူးပေါက်ရာလျှောက်လုပ်တော့ ဆရာမနဲ ့ ရင်းနီးနေတယ်။ ကျွန်တော်တစ်ခုခုလုပ်နေရင် သူကနောက်ကနေ တိတ်တိတ်လေး လာကြည်နေတက်တယ်။ (သူတို ့ကဒီလိုပဲ တတန်းလုံးပါတ်ကြည့်နေတက်တာ)။ ဒီလိုနဲ ့ ရင်းနီးတော့ ဂိမ်းကစားခွင့်ပေးဖို ့ ဂျီကျတာပေါ့။ ၁ဝတန်း ပြီးခါစဆိုတော့ လူကတဇွတ်ထိုးရယ်။ ဒီလိုနဲ ့ ကျွန်တော်နဲ ့သူငယ်ချင်းတို ့ဂိမ်းကစားခွင့်ရတယ်။ ဂိမ်းက အခုခေတ်လိုမဟုတ်ပါဘူး။ သေးသေးလေးရယ်။ အတွက်အချက်လုပ်ပြီး ကစားရတဲ့ဂိမ်းမှာ ကျွန်တော်ကပွဲတိုင်းနိုင်နေတယ်။ ဆရာမက နောက်ကကြည့်ပြီး တေးမွန် နင်က ပရိုဂရမ်အတန်းတက်ရမှာ တဲ့။ အဲဒါက ဒီလိုဂိမ်းတွေရေးတာမျိုးကို သင်ပေးတာတဲ့။ C programming တန်းတက်တဲ့။ ကျွန်တော်ကတော့ ဒီလိုဂိမ်းတွေလုပ်တာသင်ပေးတာဆိုတော့ စိတ်ဝင်စားသွားတာပေါ့။ ဆရာမက ကျွန်တော်ကိုတော်တော်ချစ်ပါတယ်။ သူကိုယ်တိုင်ဆရာကို လိုက်ပြောပေးတယ်။ စိတ်ဝင်တစား လာကြည့်တယ်။ အားပေးတယ်။ လမ်းမှာတွေ ့ရင်မမြင်ရင်တောင် လမ်းခေါ်ပြီးနှတ်ဆက်တယ်။ ကျွန်တော် ချစ်တဲ့ ဆရာ ၊ ဆရာမတွေအနည်းငယ်ထဲမှာ အဲဒီဆရာမလေးလည်းပါတယ်။ စိတ်မကောင်းတာက ဆရာမလေးရဲ ့နာမည်တောင် ကျွန်တော်မမေးခဲ့ရဘူး။ အဲဒီဆရာမလေးကြောင့် ကျွန်တော်လည်း C Programming ကို ကြိုက်သွားတယ်။ အဲဒီအချိန် ကွန်ပြုတာတက္ကသိုလ်ကို လျှောက်ပြီးနေပြီ။ နောက် ကျွန်တော်တို ့မြို ့ကိုရုတ်တရက်ပြန်သွားတော့ ဆရာမနဲ ့လေးထပ်မတွေ ့ဖြစ်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ပြန်တွေးမိတိုင်း အဲဒီဆရာမလေးကို လေးစားတာရော၊ ကျေးဇူးတင်တာရောနဲ ့သတိရတယ်။



ဒါပေမယ့် ကွန်ပြုတာတက္ကသိုလ်တက်နေတဲ့ ကာလတစ်လျှောက် ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ရန်သူမျိုး တစ်ပါးကြောင့် အိမ်ကစီးပွားကျနေတော့ ကွန်ပြုတာတောင် ဝယ်ဖို ့မတောင်းဆိုချင်ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ စိတ်လေလေနဲ ့သီအိုရီတွေကြည့်ထိုင်ဖတ်၊ နောက်တော့ ကျောင်းကလည်းမကောင်းတော့ စာလည်း စိတ်မဝင်စား။ အတန်းလည်းမတက်။ တက်လည်း မသင်တဲ့ အချိန်ကမသင်နဲ ့။ ဒါပေမယ့် ဆရာမလေးကျေးဇူးအရှိန်နဲ ့ C အကြောင်း၊ Database အကြောင်း၊ Software Engineering အကြောင်း၊ Operating System (OS) အကြောင်းတို ့ဆိုစိတ်ဝင်တစားဖတ်တယ်။ နားထောင်တယ်။ ကျန်တဲ့ Business တို ့၊ Accounting တို ့နဲ ့ဆိုင်တဲ့ဟာတွေ ဆို သိကိုမသိခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ ၄ နှစ်တက်ပြီးတော့ဘွဲရလာခဲ့တယ်။ ကွန်ပြုတာနဲ ့ငါနဲ ့တော့ ဘာမှမဆိုင်တော့ဘူးလို့တွေးပြီး စီးပွားရေးလုပ်မဟဲ့လို့ ကြံတော့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အလုပ်ကလည်း မဖြစ်တော့ ဂုဏ်ထူးတန်းလေးတက်ပြီး ကျောင်းမှာသွားသွားအိပ်နေတာပေ့ါ။ အခန် ့ မသင့်ရင် ကျောင်းကမာန်ကြီးတဲ့ (တကယ်တော့ မာန်တက်တဲ့လို့ ပြောချင်တာ) ဆရာမတွေနဲ ့တောင် မကျေမလည် ဖြစ်လိုက်သေး။ (ကိုယ်ကလည်း ငယ်မာန်တက်နေခဲ့တာကိုး)။ ဒါပေ့မယ့် ဒီမှာလည်းကျွန်တော် ကံကောင်းပါတယ်။ ရန်ကုန်ရောက်နေတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူအသိကနေတဆင့် အပြော့ထည် (software) တွေရေးတဲ့ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ လုပ်မလားဆိုတော့ ချင်ခြင်းပဲအထုတ်ဆွဲပြီး ရန်ကုန်ဆင်းလာလိုက်တာ ပလုံဂွမ်ဆရာဘဝစတော့တာပဲ။



ရန်ကုန်မဆင်းခင် အင်တာဗျူးက မန္တလေးကို ဖုန်းကနေတဆင့် ဗျူးတယ်။



HTML သိလား ၊( မသိဘူးအကို။ )

Web page ရောသိလား ( မသိဘူးအကို)

Database ရောသိလား။(စာတွေတော့ဖတ်ဖူးတယ်အကို။)

C# ကော။ (ကြားဖူးတယ် ၊ C တော့ သိတယ်အကို။)

.Net (dot Net) ကောသိလား။ (မသိဘူးဗျ)

XML ရော ကြားဖူးလား။ (မကြားဖူးဘူး)



အေးအေး၊ မင်းဘယ်နေ ့လာနိုင်မလဲ။ နောက်တပတ်လောက်ဆင်းခဲ့လေ။ ဒီကြားထဲ HTML တို ့C#တို ့ လေ့လာထားပေါ့။ အကိုတို ့က အဲဒါတွေနဲ ့လုပ်ကြတာ။



ဟား..ဟား။ ဒီလိုနဲ ့အလုပ်ရခဲ့တာ။ ရယ်ရတာရှိသေးတယ်။ ပြောပေးတဲ့သူက အဲဒီအကို ကို ဘာပြောထားလည်းဆိုတော့ မန္တလေးမှာ သူအရမ်းတော်တဲ့လူကိုတွေ ့ခဲ့တယ်။ (သဘောကတော့ တကယ့် တောထဲကနေ ထွန်းပေါက်မယ့်သူကို သေချာရှာတွေ ့ထားသလိုမျိုး အဲလိုပြောထားတာ။ ဟား..ဟား။) အဲဒီ အကိုကကျွန်တော် သိပ်လေးစားတဲ့ဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ သူဆီမှာအလုပ်လုပ်တဲ့တလျှောက် သေချာသင်ပေးတယ်။ ကွန်ပြုတာပရိုဂရမ်ဘာသာရပ်တင်မကဘူး၊ ဗုဒ္ဓ ဓမ္မနဲ ့ ဆိုင်တဲ့ဟာတွေပါ ပြောဆိုသင်ပေးခဲ့တယ်။ တကယ်ကို ကျေးဇူးကြီးခဲ့တဲ့သူတွေထဲကတစ်ယောက်။ အခုတော့ သူလည်းဒီမှာ။ အခုအချိန်အထိ ဖုန်းဆက်လိုက်ရင် ညီ မင်း စာဆက်ဖတ်ဖြစ်သေးလား။ သေချာလုပ်။ အေး ဒီဇိုင်း ပုံစံ (Design Pattern) မတက်ပဲ ရှေ ့ ့ဆက်လျှောက်ဖို ့မလွယ်ဘူး စသည်ဖြင့် ပြောဆိုအားပေးတုန်း။ (ဆရာတွေထဲမှာ တယောသင်ပေးခဲ့တဲ့ဆရာရယ်၊ ဒီဆရာရယ်ကို တော်တော်သဘောကျတာ)။



ရန်ကုန်ရောက်တော့ ညမအိပ် နေ ့မအိပ် ဖတ်လိုက်ရတဲ့ စာတွေ။ ကံကောင်းပြန်တယ်။ ကျွန်တော်လုပ်ခဲ့တဲ့ Top Boys ဆိုတဲ့ကုမ္ပဏီက နာမည်ကြီးမဟုတ်ပေမယ့် ပညာကိုတအားဦးစားပေးတယ်။ အဲဒီကလူတွေကလည်း စိတ်ရော ၊ လူရော တော်တော်ကောင်းကြတယ်။ အဲဒီမှာ ၁ နှစ်ကျော်လောက် လုပ်လိုက်ရတယ်။ စလုံးထွက်ဖို ့ စိတ်ကူးမိတယ်။ နောက်တော့ ဒီရောက်လာတာပေါ့။ အလုပ်ရမယ်လို ့ မသိနိုင်ပဲနဲ ့ ခပ်တည်တည် ထွက်လာတာ။ အတွေ ့အကြုံတောင် သိပ်မရှိသေးဘူး။ (ဒါပေမယ့် ကျောင်းတုန်းကပြောသလို ပြောရရင် "ခပ်တည်တည်". . .ဟဲ..ဟဲ)။



ပလုံဂွမ်ဆရာလို ့သာခေါ်သာ ကျွန်တော်က ကျွန်တော်လုပ်နေရတဲ့ ၊ စိတ်ဝင်စားတဲ့ ဘာသာရပ်တွေကလွဲရင် ကျန်တာတွေသိပ်မသိဘူး။ မသိဆို တော်တော်မသိတာပါ။ Face Book၊ FriendSter၊ Forums၊ Chat Room ဘာဆိုဘာမှမသိခဲ့တာပါ။ အခုထိလည်း စိတ်မဝင်စားဘူး။ internet ကိုလျှောက်လည်ရင် သတင်းနဲ ့ ကိုယ်ရှာချင်တာရှာနေတာနဲ ့ ပြီးသွားခဲ့တာ။ အခုတော့ ဘလောဖတ်တာလည်းပါလာတယ်ပေါ့။ ဘလောတောင် အင်ဂလုန်ရောက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းမ စိုးကြည် ကောင်းမှုနဲ ့သိတာ။ HTML ကိုကောင်းကောင်းနားလည်ပေမယ့် ဘယ်လောက်တက်လည်းဆိုတာတော့ ကျွန်တော်ဘလောပဲ ကြည့်ပေါ့။ ပေစုတ်စုတ်ရယ်။ ဟီး။ ဂရပ်ဖစ် လုံးဝမသိဘူး။ တခါတလေ ဘလောပေါ်က ဆရာတွေ သူတို ့ဘလောလေးကို အလန်းလေး တွေဖြစ်နေအောင်လုပ်ကြတော့ အားကျပါတယ်။ နာမည်ကြီးတွေကိုလည်း အားကျပါတယ်။ ဟိုကောင်မလေးကလာပြီး အကူအညီတောင်းလိုက်၊ ဒီကောင်မလေးကလာပြီးနှတ်ဆက်လိုက်နဲ ့.. ဟိ.. အားပဲကျနိုင်တာပါ။



ဟိုတနေ ့ကကို ပန်ဒိုယာနဲ ့ ဂျစ်တူး ဘလောတွေမှာ Twitter ဆိုတာတွေ့တာနဲ ့ ဘာလဲလို ့ ပန်ဒိုယာကို မေးကြည့်မိပါတယ်။ IT သမားဖြစ်ပြီး မသိဘူးလားတဲ့။ အော် .. တော်တော်ဆိုးတဲ့ဘဝ။ ခွေးမှီးကုတ်သွားသလိုပဲ။ ခံစားလိုက်ရတာ ပြောပါတယ်။ ဂဂျစ်တွေ (Gadgets )၊ ရှိပြီးသား တန်းပလိတ်တွေ သုံးဖို ့လည်း မကြိုက်တော့ မလုပ်ဖြစ်။ ဒီလိုနဲ ့ ဘလောစုတ်စုတ်လေးမှာပဲ ရေးနေရတာပေါ့။



လမ်းမှာတွေ ့လို ့ ဘာလုပ်နေတာလည်းဆို ပရိုဂရမ်မာဆို လူတွေကလည်း အထင်ကြီးကြတယ်။ (မတော် ငါ့ကို သူတို ့စက်ပြင်ခိုင်းနေရင်ဒုက္ခလို ့။ မပြင်ပေးချင်လို ့ထက် သိပ်ပြင်တက်တာမဟုတ်ဘူး။ အဲ ကိုယ်စက်ကိုယ်ဆိုရင်တော့ လာထားပဲ၊ သူများစက်ကျတော့ သတိထားရတယ်။) လခ ဘယ်လောက်ရလဲ။ "" လောက်ရတယ်ဆို ဟယ် တဲ့။ ပူလိုက်တဲ့မျက်နှာ။ တကယ်တော့ သူတို ့နဲ ့ယှဉ်ရင်သာ များနေတာ။ သိပ်များတယ်လည်း မဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်လခက မဖြစ်စလောက်ရယ်။ (မြန်မာကလာတဲ့ မြန်မာတွေ အတွက်တော့ အင်ဂျင်နီယာတွေထက် ကွန်ပြုတာသမားတွေက လစာပိုရကြတယ်။) အခုတော့ မရကြတော့ပါဘူး။ ၂၀၀၀ ပတ်ဝန်းကျင်က အသေလိုဖြစ်သွားတယ်။ ဒါတောင် အခု ၁၈၀၀ လောက်နဲ ့လုပ်နေတဲ့ကျောင်းက အသိတစ်ယောက်တွေ ့တော့ ဘာလို ့လုပ်ရတာလည်းဆိုပြီး ပြောမိသေးတယ်။ အခုတော့ မရကြတော့ဘူး။ စီးပွာကျတာရော၊ မပြင်မဆင်ပဲ လိမ့်ဝင်လာတာရော။



ဒီစလုံးမှာလည် တကယ်တော့ လွယ်တယ်လည်းမဟုတ်ပါဘူး။ ခက်လားဆိုလည်း အဲလိုလည်းမခက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ပြသာနာရှိတယ်။ ကွန်ပြုတာပိုင်းထက် ဆက်ဆံရေးပိုင်းပါ။ ကုလားဖြူဘာသာရပ်က တခါတလေ ကွန်ပြုတာအသိထက် ပိုအရေးပါနေတက်တယ်။ အခု ကျွန်တော်က ဆက်ဆံရေးကြောင့် အလုပ်မှာ အနှောက်အယှက်ဖြစ်နေတယ်။



ဒါနဲ ့ သတိရလို ့ လွန်ခဲ့တဲ့ တနှစ်ကျော်က ကိုနတ္တိက အလုပ်ထဲက အကြောင်းတွေ ရေးရင်ကောင်းမယ်လို ့ အကြံပြုခဲ့ဘူးတယ်။ အဲတုန်းကတော့ ငြင်းခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ အတွေ အကြုံသဘောမျိုးနဲ ့ ရေးဖို ့စဉ်းစားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကုမ္ပဏီနဲ ့ဆိုင်တာတွေ တော့ ရေးလိုမရဘူးပေါ့လေ။



တကယ်တော့ မလွယ်လိုက်တဲ့ ပလုံဂွမ်ဆရာဘဝ။

(ဟို Google တို ့ဘာတို ့က ဂုရုကြီးတွေတော့ မပါဘူးပေါ့လေ။)



ပန်ဒိုယာက IT သမားမဟုတ်ဘူးလားဆိုတာကြောင့်

သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က မင်းတို ့တော့ အဆင်ပြေနေပြီပေါ့လိုု ့ လှမ်းပြောတာကြောင့်



ရေးဖြစ်သွားတာပါ။



တခါတလေတော့လည်း Google တို ့ Microsoft တို ့ Mozilla တို ့ စသည်ဖြင့် အိမ်မက်တော့ မက်မိခဲ့ပါတယ်။ဟား..ဟား။ :P (အော် အိမ်မက်..အိမ်မက်)



(အခုတော့ မမက်တော့ပါဘူး။ မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။) :)



နတ်ဆိုး

Obstacles? Difficulties? ....?
You all are welcomed.
I am kind of trying to use my skills only by the time you are around me.

Dear Ba Gyi San

How are you?

It has been a long time that I don't even write a letter to you. Though I knew, you will be waiting for my letter, it was very difficult for me to write a letter since last year - every day was full of sadness and disappointment. I remember, the last time I sent a letter to you was a day last August, slightly over 1 year ago. Since then, I have a lot of things to share with you but they are not going according to the way I want.

As I mentioned in my previous letters, this - small but developed - country has a lot of things to learn from both good or bad aspects. You laughed me when I told you about my feeling at the time I see this country's developments. Everything emerges from nothing makes me impress, on the other hand, their social problems in the society warn me not to follow, and make me respect to our own culture. Beside, with the given slim freedom, I wonder it will lead this country to a difficult situation in the future. Yes, Ba Gyi San, I also do believe what you told me that our homeland can be one of the best nations in Asia, if we have a government of free ,equal and good. One day, I do believe all the goodness will be materialized. Yes, Deal! Ba Gyi San.

Ba Gyi San, do you know that I am facing a downturn at work? But I never forget that I am a Burmese and never give up in this kind of situation. Now I am trying to recover, but it is still a big problem to decide where I ought to go. I really admire you because you could make a strong decision even when you were younger than my age, and followed it without betraying.

You know, Ba Gyi San, now this tiny country is also facing the global financial crisis which was started from United States by some greedy companies, perhaps, you have already known about it. I have been heard that some of the foreign workers, including Burmese, are unemployed as a consequence of the crisis. The experts say following year will be worse than now. There will be more troubles for our Burmese. I don't mean to make you sad and worry. Yes, Ba Gyi San, there are a lot to tell you about global recession, DR Congo civil war, US president election, and about Burmese inside, or outside. But I don't want to tell about them now. I will do in the next letters and wait for it :) .

Hope you will be fine and happy , Ba Gyi San.

Yours,

Tay Mon


*[update for learning English: put some commas, dashes, semi-colons, and colons for better reading. 11Mar2009

ဒီနေ ့ ပက်စ်ပိုတ့်သက်တမ်းက ၅ လကျန်သေးသော်လည်း သက်တမ်းတိုးဖို ့ သွားခဲ့သည်။ မသွားခင် သွားနှင့်ပီးသော သူငယ်ချင်းများထံမှ သတင်းစုသည်။ အမျိုးမျိုးဖြစ်နေ သည်မဟုတ်ပါလား။ တပတ်တမျိုးလောက် ပြောင်းနေကြတော့။ ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်ပီး ၄ နာရီ သံပတ်ပေးလိုက်သည်။ သံပတ်ကတော့ အချိန်မှန်စွာ အော်သည်။ လူက အချိန်မမှန်လို ့ မထချင်။ သို ့သော်မဖြစ် - မသွားမပီး၊ မတီးမမည် - ဆိုတဲ့ စကားလည်း ရှိသေးသည်ဆိုတော့။ (ဟီး.. ရှိမရှိမသိဘူးနော်။ လာပီး မရစ်နဲ ့။ ) ဒီလိုနဲ ့မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ပလုပ်ကျင်း၊ မျက်နှာသုတ်၊ အိပ်ရာသိမ်း ၊ သမ်းဝေ (အမှန်တော့ အဲဒီ မူလတန်းကျောင်းဖတ်စာမှာ သမ်းဝေပါထည့်ရမှာ) ဘောင်းဘီလေး၊ အကျင်္ ီလေးလည်း အဝတ်ဟောင်း တောင်းထဲကနေ ပြန်ထုတ်ပီး ဝတ်တာလည်းပါသည်ပေါ့၊ နောက် တက်ကစီခေါ်ပီးသကာလ၊ ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက် နှင့် သွားသည်ပေါ့။



၄ နာရီခွဲကျော်တွင့် သံရုံးရှေ ့သို ့ ရောက်သွားသည်။ ခပ်ချောချောကောင်မလေး တစ်ယောက်အပါအဝင် လူ ၄၊ ၅ ယောက်လောက်ထိုင်နေကြသည်။ နံပတ်အစဉ်ကိို ကြည့်တော့ ၂၄။ (နောင်မှသိရသည်မှာ ထိုကောင်မလေးက နံပါတ် ၂ ဖြစ်ပီး၊ မနက် ၂ နာရီကတည်း လာထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။) ကိုယ်လည်း စာရင်းတွင် မြန်မာ အနာဂါတ်သမ္မတ၏ နာမည် ဝင်ရေးပီးသော်၊ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ အချိန်ဖြုန်းတက်သူမဟုတ်လေတော့။ :D ဖုန်းထဲမှာပါတဲ့ဂိမ်းလေးကို ကစားလိုက်တာ ၄၅ မိနစ်လောက် ကုန်သွားသည်။ မဆိုး။ ပီးတော့ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။ စာအုပ်လည်းပါမလာခဲ့။ သူများတွေလိုဆော့စရာ ဂိမ်းပလေယာလည်း မရှိ။ ကောင်မလေးကို ရှေ ့တည်တည့်ကထိုင်နေပြီး အကြာကြီး ကြည့်နေလို ့လည်းမဟုတ်။ ရှိတာမှ ဒီ ၄၊ ၅ ယောက်လောက်ဆိုတော့ နားလည်ပေးရမည်ပေါ့။ တောင်လှည့်မြောက်လှည့်၊ ဖင်ကုတ် ခေါင်းကုတ်ပီးသော အချိန်ကတော့ မိုးစင်စင်လင်းပီ။ ဗိုက်ကလည်းစာသည်။ ခွေးမသားတွေ (ကြိတ်ဆဲရုံတင်ပါ)။



၆ ခွဲလောက်တွင် ရွှေတို ့ ဖြစ်နေကြများ ဖြစ်ကြလေသည်။ လူတစ်ယောက်က ရောက်လာပီး သံပုံးလေးထဲမှာထည့်ထားသည့် စာရွက်ကို ထုတ်လာကာ အဲဒီစာရွက်ကို အတည်လုပ်လေသည်။ သူပြောသည်မှာ မနေ ့ည ၁၁ နာရီကတည်းလာရေးပီး ၊ ပန်းခြံထဲမှာ သွားအိပ်နေသည်တဲ့။ ကောင်းလိုက်လေခြင်း။ ကြည့်လိုက်တော့ သူ ့စာရွက်ထဲမှာ လူ ၁၇ ယောက်လောက်ရှိသည်။ ကိုယ်တို ့ရေးထားသော စာရွက်က အယောက် ၄၀ ကျော်နေပီ။ နံပါ ၂ ကောင်မလေးက သူ ၂ နာရီထဲက လာစောင့်ကြောင်း၊ ဒီစာရွက်ကိုမတွေ ့လို ့ ခုံပေါ်တင်ထားတဲ ့ စာရွက်ပေါ်မှာသာဖြည့်ကြောင်း ပြောလေသည်။ ကိုယ်လည်းဝင်ပြောသည်။ ခင်ဗျားတို ့ အစောကြီးရေးထားတယ်ဆိုလည်း ထိုင်စောင့်ပေါ့။ အခုတော့ ဘယ်သူက သိမလဲလို ့။ ကောင်မလေးကို သနားလို ့.. ဟိ။ နောက်တော့ သူတို ့ဟာက ပိုပြည့်စုံတယ် စသည်ဖြင့် ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုတွေပြောကြပီးတော့ အဲဒီလူပြန်သွားသည်။ (သူတို ့ ကို မှားသည်မှန်သည် မပြောပါ။) ကိုယ်တို ့ရေးထား တဲ့စာရွက်ထဲမှာပါတဲ့ အမလေးတစ်ယောက်က စိတ်မြန်သည်ပုံ။ သူတို ့ထဲက လူတွေကို ကိုယ်တို ့ စာရွက်ထဲ ကူးထည့််ပေးလိုက်သည်။ အေးရော။



ဒီလိုနှင့် ၈ နာရီ အကျော်လေးမှာ သံရုံးတံခါး (တံခါးနော်) ဖွင့်သည်။ အထဲဝင်ပီးထိုင်လို ့ရတာပေါ့လေ။ ၉ နာရီလောက်မှာ တိုင်းပြည်၏ ဝန်ထုတ်ဝန်ပိုးများ ကားတစ်စီးဖြင့်ရောက်လာကြပီး အတော်ကြာသော် စတင်အလုပ်လုပ်လေသည်။



ခြေညှောင်းအောင် ရပ်နေရပီး (မလောက်ငှသောခုံကို အမျိုသမီးများဦးစားပေးသောအားဖြင့် မထိုင်ချင်၊ ကိုယ်က နိုင်ငံကြီးသားမဟုတ်လား) နာမည်ခေါ်သံကြားသည်။



"ဟုတ်ကဲ့ အမ ၊ ကျွန်တော် ဒီဇင်ဘာအထိ အကုန်ဆောင်မှာပါ။ သက်တမ်းလည်း တိုးမယ်။"



အဒေါ်၊ ဒါမှမဟုတ် အန်တီဆိုသော စကားလုံးကို မခေါ်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားထိန်းနေရသည်။ တောက်.. ငါနှယ့်။



"ဒီဇင်ဘာထိဆောင်တာ ရတယ်။ EP ဆိုတော့ ၁၂၀ ပေးရမယ်။ ဒီတော့ ၁၀ လစာ ၁၂၀၀ ၊ သက်တမ်းတိုးခ ၃၀၀ ။ စုစုပေါင်း ၁၅၀၀။ ဆောင်မှာလား။ "



ကိုယ်က သိပ်ပီးနှမျောတက်တဲ့သူမဟုတ်။ သုံးစရာရှိရင် သုံးသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီတခါတော့ အတော် နှမြောသွားသည်။ တောက်.. ကျပြောက်သွားတာမှ ငါကောင်းကောင်းနေသာနိုင်ဦးမယ်။ စစ်လို ့လည်း ရမည်မဟုတ်။ စကားလည်း များများမပြောချင်။ ရွှေခေါင်းတော်သာ အသာ ငြိမ့်ဖြစ်သည်။ လုပ်ထားကြနှင့်ဦးပေါ့ကွာ။



အဲ.. ပီးသွားတော့ နောက်ထပ် ၂ ခွဲ နာရီးနီးပါးလောက် ထပ်ပီးစောင့်ရသည်။ ခြေဖဝါးတွေ ပူလို ့။ နောက်ဆုံး ကိုယ်က ၁၅၀၀ ပေးတော့ သူကလည်း ၃ နှစ်သက်တမ်းတိုးပေးထားသည့် တံဆိပ်တုံးထုထားသော ပတ်စပိုတ်နဲ ့ ပြေစာကို ပေးသည်။ နှတ်မဆက်ပဲ ပြန်ခဲ့သည်။ဒီလိုနေရာမျိုး ပြန်မလာချင်။



လမး်တွင်မိုးကလည်း ရွာသည်။ မိုးရွာထဲ လမ်းမလျှောက်ရသည်တောင် ကြာပီ။ ခြေထောက်တွေ စိုရွဲရွဲနဲ ့ ဆေးခန်းဝင်သည်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ဘယ်ဒေါက်တာနှင့် တွေ ့မလဲတဲ့။ နာမည်ဖတ်ကြည့်ပီး ဘယ်သူနှင့် တွေ ့ရမှန်းမသိ။ မြန်မြန်ပီးတဲ့သူနဲ ့တွေ ့မယ်လို ့ပြောလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ဆရာဝန်ခန်းမှ ဒေါက်တာမ ငယ်ငယ်လေးထွက်လာသည်။ ချစ်စရာလေး။ :D ငါနှယ် ဒီနေ ့ကံကို မကောင်းဘူး။ ကိုယ့်ရဲ ့ဒေါက်တာက ယောကျင်္ားကြီးဖြစ်နေမှန်း အထဲဝင်တော့သိလိုက်သည်။ နောက်ဆို စလုံး ကျားမ နာမည် ကွဲတာတွေ ကို လေ့လာထားဦးမှ။ ဒီလိုနဲ ့ အဲဒီ ယောင်္ကျား ဒေါက်တာကြီးကို ဝင်ပီး ညာသည်။ မတက်နိုင်ဘူးလေ ယောင်္ကျားကြီးဆိုလည်း ညာရမှာပဲ။ သူလည်း သိသိကြီးနှင့် ပြုံးပြုံးကြီး လက်ခံလိုက်သည်။ အိပ်ပြန်ရောက်တော့ အိပ်မောကျသွားတော့သည်။

မနေ ့က သူငယ်ချင်း အသစ်ရောက်တော့ ဒီနေ ့ ဘူးဂစ်(စ) ဖက် လျှောက်သွာမိတယ်။ တိုက်ကို အရောင်ချယ်ထားတာ သူများနဲ ့ မတူလို ့ လှနေသလိုပဲ။







ဘယ်လိုကနေတာလဲမသိဘူး။


ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်.. စွဲလန်းချင်စရာလေး.. :D (နာဘူးလို ့တော့ မတွေးနဲ ့.. နောက်တောက်တောက်ရယ်ပါ)


လတောင်ပြည့်တော့မယ်။



MRT ပေါ်၊ လမ်းလျှောက်နေတဲ့ အခါမျိုး မှာ အတွေးတွေ များပြီး နေပေမယ့်.. အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ ့ အာရုံမရတော့လို ့ ဘလော့ပေါ်မှာလည်း ဘာမှရေးစရာမရှိဘူး။ ဒီတော့ ပေစုတ်စုတ် ဘလော့ ဆိုတော့ ပေစုတ်စုတ် ပုံလေးတွေပဲ တင်ပါတယ်။ ပေစုတ်စုတ် ကောင်လေး တစ်ယောက်လည်းပါတယ်ပေါ့။ အေးလေ ပေစုတ်စုတ် ဘဝလေးပဲကိုး။ ဒီတော့ ပေစုတ်စုတ် လူတွေ ပဲ လာဖတ်ကြမယ်။ (ဟိ..ဟိ.. နောက်တာနော်။ ဆွဲဆန် ့စဉ်းစားလိုက်တာ ရှည်သွားတယ်။ :D) ပေစုတ်စုတ် ဖြစ်မှာကြောက်ပီး.. ပေစုတ်စုတ် ကွန်မန် ့လေး မပေးပဲ ပြန်မသွားနဲ ့ဦး.. :P

သင်္ချိုင်း တစ်ခု

နတ်ဆိုးတစ်ကောင်

ညတည၊ လတစ်စင်း

အိမ်မက်မက်ခဲ့

မနက်လင်းတော့ ပြည်တော်က စုန်းစုန်းပျက်နေ။

ဗုဒ္ဒဘုရားရှင်က သူ ငါဟု၍ မရှိ၊ ရုပ်နမ် သာရှိသည်။ သို့မဟုတ် ခန္ဒာငါးပါးသာ ရှိသည်။ စိတ် ၊ စေသတိသ် တွေ သာဖြစ်သည်။ ဒီလိုဟောကြားခဲ့သည်။ အဝိဇ္ဇာ အမှောင်များဖုံး လွှမ်းနေခြင်းကြောင့်သာ ယုံမှား ကြခြင်းဖြစ်ဟုဆိုသည်။ အကျိုးအကြောင်းဆက် စပ်ကြည့်သောအခါ မြင်မှု၊ ကြားမှု၊ ထိတွေ့မှု စသည် အာရုံ ၅ ပါး ကြောင့် နှစ်သက်ခြင်း၊ လိုချင်တက်မက်ခြင်း စသော စိတ်များ ဖြစ်လာကြသည်။ ထိုမှတဆင့် စေသတိသ်တွေ ဖြစ်သည်။ အမြင်ကြောင့် သော်လည်းကောင်း၊ အသံကို ကြားရသောကြောင့် သော်လည်းကောင်း၊ ထိတွေ့ရသောကြောင့် သော်လည်းကောင်း ဒီကောင်မလေးတော့ ငါချစ်သွားပြီ။ ဒီကောင်လေးတော့ ငါနှစ်သက်သွားပြီ စသည်ဖြင့် သညာ အားဖြင့် မှတ်သား ခေါ်ဆိုကြာသည်။ ထို သညာအားဖြင့် ခေါ်ဆိုကြသော ချစ်ခြင်းသည်လည်းကောင်း၊ မုန်းခြင်းသည်လည်းကောင်း၊ တက်မက်ခြင်းသည်လည်းကောင်း အဝိဇ္ဇာကြောင့် ငါချစ်သည်၊ ငါလိုချင်တက်မက်သည် ဟု၍ ဖြစ်လာကြရသည်။ အတ္တဟုသည် မရှိပါပဲလျှက် ရှိသည်ဟု ယုံမှားထင်မြင်လာကြသည်။ ထိုအခါ အချစ်သည်လည်းကောင်း တက်မက်ခြင်းသည်လည်းကောင်း အလွန်လွှမ်းမိုးသော အနေအထားဖြင့် လူသားတို့၏ဘဝတွင် ပါဝင်ပတ်သက်လာသည်။ ချစ်သောသူနှင့် ကွေးကွင်းရခြင်းသည် ဒုက္ခ ဟု ဆိုကြရသည်။ မရှိဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သောလည်း မသိသူတွေများလာသော အခါ ဖြစ်လာသော အရာများကို လက်ခံ သိထားရသည်။ လေ့လာရမည်။



အာရုံအမျိုးအမျိုးပေါ်မူတည်၍ ဖြစ်ပေါ်လာသော ထိုစိတ်များသည်လည်း အမျိုးမျိုး ကွဲပြားနေသည်။ ချစ်သည်ဟုပင် ခေါ်စေကာမူ၊ သူချစ်သည် နှင့် ကိုယ်ချစ်သည် မတူ။ ကိုယ်ခန္ဒာပေါ် တည်၍ ဖြစ်လာသော ချစ်ခြင်းမျိုးလည်းရှိသည်။ အပြုအမူများပေါ် တည်၍ ဖြစ်လာသော ချစ်ခြင်း၊ အသံပေါ်တည်၍ ဖြစ်လာသော ချစ်ခြင်း၊ လေးစားသောကြောင့် ဖြစ်လာသော ချစ်ခြင်း၊ အနေကြာ အမြင်ကြာလာသောကြောင့် တည်လာသော ချစ်ခြင်း၊ စွမ်းရည်တခုခုကို နှစ်သက်ရာမှာ တည်လာသော ဖြစ်ခြင်း အမျိုးမျိုး အပြားပြား ရှိလေသည်။ ထိုအခါ ကွဲပြားသော အချစ်များဖြင့် ကွဲပြားသော လူတို့နားလည်လက်ခံနေထိုင်ကြသည်။ ချစ်ခြင်း၊ ထိုစိတ်သည် ယောကျ်ား ၊ မိန်းမ သဘာဝတွင်သာမဟုတ်၊ ကိုယ်နေထိုင်ခဲ့သော နေရပ်၊ တိုင်းပြည်၊ လူမျိုး စသည်တို့အပေါ်တွင်လည်း ဖြစ်လေသည်။ အလှတရားပေါ်တွင်လည်း ဖြစ်သည်။ သဘာဝတရားပေါ်တွင်လည်းဖြစ်သည်။ ပညာရပ်တစ်ခုပေါ်တွင်လည်းဖြစ်သည်။ သို့သော် သေချာသည်မှာ ထိုသို့ဖြစ်စေရန်အတွက် ခိုင်လုံသော အကြောင်းတရား များစွာ ပေါင်းစပ်ထားသည်။ လူတဦးတယောက်၏ ဆင်ခြင်နိုင်စွမ်း၊ ပင်ကို မူလ စိတ်အခံ၊ အတွေ့အကြုံ၊ ပတ်ဝန်းကျင်၊ တန်ဖိုးထားမှု စသည် များစွာသော အကြောင်းတရားတို့ ဖြင့်ဖွဲ့စည်းထာသည်။ ထိုအကြောင်းများ ကွဲလွဲလာသည်နှင့်အမျှ ချစ်ခြင်းဆိုသော စိတ်များလည်း ကွဲလွဲလာသည်။ ဤနည်းဖြင့် အချစ်သည် လူသားတို့အတွက် ပြောပြရန်ခက်ခဲသော အကြောင်းအရာ တစ်ခုဖြစ်လာတော့သည်။



သို့သော် နေထိုင်ရှင်သန်ကြသည်အခါ လူသားများသည် အချစ် စိတ်တခုတည်ဖြင့် နေထိုင်ကြသည်မဟုတ်။ ထို့ပြင် အချစ်စိတ်ကို ဖြစ်စေသော အကြောင်းတရားများကုန်ဆုံးသွားသောအခါ၊ နည်းပါးလာသောအခါ သို့တည်းမဟုတ် လက်မခံနိုင်တော့ သောအခါ ထို့ကြောင့်ဖြစ်လာသော အချစ်သည်လည်း လျှော့ပါးလာရသည်။ ကိုယ့်အနေအထားအလိုက် ပေါင်းစပ်ညှိယူ လက်ခံနေထိုင်မှုသည် အချစ်စိတ်လိုပင် အရေးကြီးလာသည်။ ထိုအခါ နားလည်လက်ခံနိုင်ခြင်း၊ နူညံ့သိမ်မွေ့ ခြင်း၊ သည်းခံခြင်း၊ ကောင်းမြင်တက်ခြင်း၊ အမှန်မြင်တက်ခြင်း ၊ လိုက်လျှော အလျှော့ ပေးခြင်း၊ တဦးအပေါ်တဦး ရိုးသားခြင်း စသည်တို့သည်လည်း အရေးကြီးသော ကိစ္စများဖြစ်လာသည်။ ဘဝတခုဖြစ်သဖြင့် အခြေအနေ အချိန်အခါနှင့် နေထိုင်တက်ရန် အရေးကြီးသည်။



အချစ်ဆိုသည့် ထိုစိတ်ကြောင့် ဖြစ်သော ပြသာနာများသည်လည်း နေစဉ်နေထိုင်ကြသည် ဘဝတွင် အလွန်လွှမ်းမိုးလွန်းသည်။ အများစုမှာ အဝိဇ္ဇာကြောင့်၊ မသိမှုကြောင့် ဖြစ်သည်။ အချစ်ကြီးလို့အမျက်ကြီးသည်။ ချစ်သူနှင့် ကွဲကွာသွား၍ ဘဝ၏အချိန်အတော်များများ အဓိပ္ပါယ်မရှိဖြစ်ရသည်။ အချစ်ကြောင့် အသက်ဆုံးရသည်။ အချစ်ကြောင့် စစ်ဖြစ်ရသည်။ မည်သို့ဆိုစေ မသိမှုသည် အဓိက ပြသာနာဖြစ်သည်။ တကယ်တကယ် ချစ်တက်ရန်၊ ထိုသို့သော စိတ်ဖြစ်ပေါ်ရန် အသိ လိုသည်။ အသိရှိမှ အချစ် စစ်မှန် သော စိတ်ကို ဖြစ်စေမည်။ ထိုအခါ ပူလောင်မှု နည်းစေမည်။ ချစ်ခင် စိတ်ရှိသော်လည်း စွဲလန်းမှုကို နည်းစေမည်။ ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို သိသောအခါ ပြသာနာမှာ မကြီးကျယ်တော့။ အမှန်တကယ် ချစ်ခြင်လျှင် မှန်ကန်စွာ စိတ်သွင်းနိုင်ဖို့လိုသည်။



ယောနိသော မနသီကာရ



မှန်ကန်စွာ နှလုံးသွင်းခြင်း ဖြစ်ရမည်။ ထိုအတွက် အသိလိုသည်။ အသိရှိရန်အတွက် ၀ိရိယ နှင့် သတိလို သည်။ [ကျွန်တော်က requirement referential circle ဟုခေါ်သည်။ ]ထိုသို ့လူသားတိုင်းအတွက် ဖြစ်ရန်မှာ စိတ်ကူးမျှသာ ဖြစ်နိုင်သည်။ လူတိုင်းမကျင့်ကြံနိုင်။ ထိုအခါ လူတို့သည် ထိုပြသာနာများနှင့် ပါဝင်ပတ်သတ်နေဦးမည်သာဖြစ်သည်။ ရှောင်လွှဲ၍ မဖြစ်နိုင်။ တရားတခုအနေနှင့် လက်ခံရန်သာဖြစ်သည်။ ကိုယ် လုပ်နိုင်လျှင် လုပ်ရန်သာဖြစ်သည်။



စိတ်တခုဖြစ်တဖြင့် တရားတခုသာဖြစ်သည်။ မလွန်ဆန်နိုင်။ ဖြစ်ပေါ်သည်။ ပျောက်ပျက်မည်။ တစ်ယောက်တည်းကို ချစ်နိုင်သည်။ နှစ်ယောက်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ တစ်ယောက်ကို ချစ်ပြီး နောက်တစ်ယောက် ပြောင်းချစ်သည်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ချစ်ပြီးမှ မုန်းသွားခြင်းမျိုးလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေကာမူ အချစ်စိတ်တစ်ခုတည်းဖြင့် မဆုံးဖြတ်သင့်။ သူမပါဝင်ပဲနှင့်လည်း မဆုံးဖြတ်သင့်။ မည်သို့ပြုမူခြင်းသည် အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်ကိုတော့ ပိုမိုပြည်စုံလာသောတနေ့ ပိုမိုသိလာမည်။



ရှိရှိသမျှသော လူများအတွက် အချစ်ကို ဆိုရန်မှာ မည်သို့မှမဖြစ်နိုင်။ အကြောင်းတရားတို့ မတူသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ခက်ခဲ ရှုပ်ထွေးလွန်းသော ပုဒ်စာ မဟုတ်။ သို့သော် ကိုယ်ဖသာ သာ ဖြေရှင်း၍ ရနိုင်သည်။ အဖြေတို့သည်နီးစပ်တူညီနိုင်သည်။ ကြိုးစားကြပါလေ။ဘဝသည် အချစ်တခုတည်းနှင့် ဖွဲစည်းထားခြင်း မဟုတ်ကြောင်းကိုလည်း သတိပြုကြသင့်သည်။ အရေးကြီးသည်လည်း မဟုတ်၊ မကြီးဘူးလည်း မဟုတ်၊ အစိုးမရသော အသေ မဟုတ်သော လောကတွင် အရှင် နေထိုင်၊ တွေးတော၊ ကျင့်ကြံဖို့လိုသည်။



---



ကျွန်တော်အတွက်တော့ အချစ်သည် ပြသာနာ မဖြစ်ခဲ့။ ကိုယ်တွင် ကိုယ့်အကြိုက်ရှိသည်။ ကျွန်တော် ချစ်သော ကောင်မလေးများသည် ကျွန်တော် ကြိုက်သော အနေအထားရှိသူများသာဖြစ်မည်။ သေချာသည်။ ရုပ်ကိုသာပြောသည်မဟုတ်၊ စိတ်ပိုင်းကိုလည်းပြောသည်။ စိတ်ကို ဘယ်လိုသိသလဲဆိုသည်ကတော့ ပြောပြရန်ခက်ခဲသည်။ ကိုယ်အလေ့အကျင့် နှင့် ကိုယ်သာဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် နှစ်သက်သော အရေအသွေး၊ စိတ်နေစိတ်ထား၊ သဘောထား၊ ရုပ်ရည် ရှိသူများကို သာ ချစ်ခြင်းဆိုတဲ့ စိတ်ဖြစ်ပေါ်သည်။ ချောမောလှပခြင်းသည် ကျွန်တော့်အတွက် ကြည့်လိုစိတ်ရှိသော်လည်း ချစ်လိုစိတ် ဖြစ်ဖို့မသေချာ။ ချောသော်လည်း မချစ်ဖြစ်သည်ကိုတွေ့ခဲ့သည်။ ကျွန်တော် ချစ်သော ကောင်းမလေးသည် ကျွန်တော်ကို ပြန်ချစ်မည်ဆိုတာကို လည်း အသေအချာ ယုံသည်။ (မချစ်ဘူးဆိုရင်လည်း မတက်နိုင်ဘူးပေါ့လေ) :P







နတ်ဆိုး။



(အဒေါ်ကြီး ၀၀ ပန်ဒိုယာ တက်လို့ ရေးရတာ ဖြစ်သည်။)