ဒီနေ့ မြို ့တော်ခမ်းမကို ကိစ္စတခုရှိတာနဲ့သွားခဲ့တာ လူတွေစုရုံးရုံးနဲ့ဆိုတော့ ဓာတ်ပုံနည်းနည်း ရိုက်ခဲ့သေးတယ်။ တချို ့ကောင်မလေးတွေ ချောသလို ့ အိန္ဒိယသားတွေရဲ ့ဗုံသံနဲ ့ အကလည်း ကြည့်ကောင်းတယ်။


ဒါကတော့ ထိုင်းလား ၊ ကမ္ဘောဒီးယားလားမသိပါဘူး။ကြည့်လိုတော့ ကောင်းတယ်။ ဟုတ်တယ်ဟုတ်။ ;)




---------------------------------------------

ဒါက မလေးလား အင်ဒို လားမသိဘူး။ အသံနှစ်မျိုးတည်းကို ဝိုင်းအော်ပြီး ကနေကြတာ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မမြင်ဖူးတော့ ထူးဆန်းတာပဲ။


---------------------------------------------

ဒီကောင်မလေးက talent princess တဲ့။ ဟိ.. ချစ်စရာလေး။


---------------------------------------------

အော်.. လှပ။ လှပ။


---------------------------------------------
ဟိ.. ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္ရရင္၊ အဲလို မ်က္ႏွာကို ခ်ယ္ၿပီး ၀င္ကခ်င္ေသးတယ္။


---------------------------------------------

ဒီ ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ကော.. :)


---------------------------------------------

ဒီလူတွေ ဗုံတီးတာ တော်တော် ကောင်းတယ်ဗျ။ သူတို ့ အဝတ်အစားကလည်း စိတ်ဝင်စားစရာပဲ။




---------------------------------------------

ဘယ်သူပိုလှ? :P


---------------------------------------------

သူတို့အလှဆုံး .. ဟုတ်...



ဓာတ်ပုံရိုက်မယ်ဆိုတိုင်း အပြုံးလေးတွေနဲ ့ အရိုက်ခံပေးကြတာက တကယ်ကို စိတ်ချမ်းသာစရာပဲ။ လူမရွေးဘူး။ တချို ့ကတော့ သူတို ့နဲ ့အတူတူ ဝင်ပီး ရိုက်ကြသေးတာပေါ့။ ကျွန်တော့်တော့ ကောင်မလေးတွေနဲ့ တွဲရိုက်ချင်ခဲ့ပေမယ့်လည်း.. ဟင်း... ။



နတ်ဆိုး

"ကော်ဖီတစ်ခွက်လောက် သောက်ရရင် ကောင်းမယ်။ "

သူ ဖတ်လက်စစာအုပ်ကို မြေကြီးပေါ်ချရင်း ပြောလိုက်သည်။ နွေလည် နေ့ခင်းက ပြင်းပြင်းထန်ထန်ပူသည်။ လေရူးက သူသာမဟုတ် လူကိုပါ ရူးအောင်လုပ်နေသလိုပင်။ မလှမ်းမကမ်းတွင် ကောင်းကင်သို့ ဆန့်ဆန့်တန်းတန်း ထွက်နေသောအပင်မှ လက်ပံပွင့် နီနီရဲရဲတို့ အုပ်စုလိုက် ကြွေနေကြသည်။ ဒီ ကုက္ကိုလ်ပင်ကတော့ အရိပ်ကောင်းကောင်း ပေးလေသည်။

အညှောင်းအညာ ဆန့်လိုက်ပြီးတော့ ငယ်ငယ်ကသင်ခဲ့ရတဲ့ ကဗျာတပိုင်းတစကို သူ ခပ်ကျယ်ကျယ်ဆိုလိုက်သည်။ အပျင်းရောဂါ စွဲကပ်လာ မြန်စွာ ကုဖို့ပြင်၊ မကုစားပဲ အပျင်းစွဲ ငမွဲ ငနုံပင်။ ရယ်ကျဲကျဲဖြစ်နေသော မျက်နှာနှင့် ကောင်းကင်မှ လွင့်မျောနေသော တိမ်တို့ကို ကြည့်နေလိုက်သည်။

"ရန်လုံတောင် မင်းလောက်မပျင်းဘူး။ "

ဒါတော့ ဒီကောင် အတိဿယဝုတ္တိ အလင်္ကာသုံးခြင်း ဖြစ်မည်။ နိယာမ အကြောင်းများထဲတွင် ဥတုနိယာမဆိုတာ ရှိသည်။ ဥတု၏ သက်ရောက်မှုကို ခံရခြင်းဖြစ်သည်။

"ဒီလိုနေ့မျိုး မပျင်းလိုက်ရရင် လူမဟုတ်မှာ စိုးရတယ်။ ပျင်းစရာရှိရင် ပျင်းမှကွ။ နောက်ပြီး ပျင်းတဲ့လူတွေက အသိညဏ်ပိုရှိတယ်လို့ ငါထင်တယ်။"

တကယ်တော့ ရန်လုံးလည်း ပျင်းပျင်းနှင့် အိပ်ပျော်နေသည်မှာ ခြေနှစ်ချောင်းတောင် မိုးပေါ်ထောင်လို့ နေပြီ။ ဒီလို အချိန်အခါမျိုးတွင် ဘဝဆိုတာ တွေးကြည့်မိလျှင် ဘာမှ မဟုတ်တော့ သလိုပင်။ ဆန္ဒဇောများဖြင့်လုပ်ဆောင်ခဲ့သော အရာတွေသည် အဓိပ္ပါယ်မရှိတော့သလို ခံစားရသည်။

ချွေးသံရွဲရွဲနှင့် ရေခဲချောင်းသည်ကြီး စက်ဘီးနင်းလာသည်ကို မြင်တော့ သူ့ရေခဲချောင်းတွေ စားလို့ကောင်းမှာပဲဟု မဆီမဆိုင် တွေးမိသည်။ နို့အေးထုပ် နှစ်ထုပ်ဝယ်လိုက်သည်။ ရေခဲချောင်းသည်ကြီး အဝေးရောက်ပျောက်သွားပြီးမှ ရန်လုံအိပ်ရာနိုးလာကာ အမြှီးလာနန့်လေသည်။

"၂ ထုပ်ပဲရှိတာဟ။ မင်းကျွေးလိုက်။ မင်းက ရန်လုံကို ပိုချစ်တယ်။"

"ရန်လုံက မင်းနားကတောင်းနေတာပဲ။ မင်းကျွေးလိုက်ပေါ့။"

အချီအချ ငြင်းခုန်နေကြပေမယ့် ရန်လုံက မျော်လင်ချင်အပြည့် ဖြင့်မျော်ကြည့်နေဆဲ။ သူ့သခင်တွေကို ယုံပုံရသည်။ သခင်တွေကတော့ ဒီလိုနေ့လည်မျိုးမှာ ဒီနို့အေးထုပ်ကို မစွန့်လွတ်နိုင်။ သူကျွေး ငါကျွှေး ဖြင့် သခင်တွေ တွက်ကပ်နေသည်ကို ရန်လုံ သိလျှင် သူသစ္စာ စောင့်သိရသည်ကို နောင်တရနေမလားမသိ။ နို့အေးထုပ်ကို တချက်ကိုက်လိုက်တော့ ရန်လုံက သူလည်း စားချင်ကြောင်း အသံထွက်လာသည်။

"ဒီလိုလုပ် ငါတဝက်စားပြီး ကျန်တာ ရန်လုံကို ကျွေးမယ်။ မင်းလည်း တဝက်ကျွေး။ ဒါဆို အတူတူပဲ။"

"အေး ရတယ်။"

ဒီလိုနှင့် ရန်လုံက ၁ ထုပ်စားပြီး သခင်များက တဝက်ဆီစားလိုက်ကြသည်။ အာသာပြေသလိုဖြစ်သွားသော စိတ်ဆန္ဒများက နွေရာသီနေ့လည်ခင်းကို ကောင်းကောင်း ကြည့်နိုင်သွားကြသည်။ ဘေးနားမှာ ပေါက်နေသော ရိုးတံရှည်မြက်ပင်ကို ယူပြီးကိုက်နေလိုက်သည်။ သည်မြက်ပင်လေးများ တော်တော်လှသည်။

နွေရာသီ အပူရှိန်ကြောင့် မြေပြင်မှာ တံလှပ်ထသည်။ ဟိုးအဝေးဆီမှ လေတံခွန်လေး တစင်းကလည်း ဝဲလိုက်၊ ၀ိုက်လိုက် လုပ်နေသည်။ ရန်လုံကတော့ လျှာကြီးထုတ်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ အအေးခံလို့ ကောင်းတုန်း။ ကောင်းကင်ပြာပြာမှာ လေယာဉ်ပျံတစ်စီးဖြတ်သွားသည်။ အဖြူရောင် အငွေ့တန်းကြီးက လေယာဉ်နောက်တလျှောက် အရှည်လိုက်ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။ မနီးမဝေးဆောက်လက်စ တိုက်ပေါ်မှာတော့ အလုပ်သမားတွေက နွေရာသီဆိုတာကို ဂရုမစိုက်အားကြ။ တခါတလေ ဖြတ်သွားသော ထော်လာဂျီသံမှလွဲ၍ လေရူးတိုက်သောကြောင့် သစ်ရွက်တွေတိုးသံသာ ထင်ထင်ရှားရှား ကြားနေရသည်။



နတ်ဆိုး

ဇန်နဝါရီ ၂၅ ၂၀၀၉

စည်းလုံးခြင်း

ရဲရင့်ခြင်းနဲ့

မျှော်လင့်ချက်တို့ ပေါင်းစပ်ခြင်း...



ရိုးသားခြင်း

စွန့်စားခြင်းနဲ့

မျှော်လင့်ချက်တို့ ပေါင်းစပ်ခြင်း...



နားလည်ခြင်း

ခိုင်မာခြင်းနဲ့

မျှော်လင့်ချက်တို့ ပေါင်းစပ်ခြင်း...



ညီမျခြင်း

လွတ်လပ်ခြင်းနဲ့

မျှော်လင့်ချက်တို့ ပေါင်းစပ်ခြင်း...



ပြည်တော်သာမဲ့ ဒီမျော်လင့်ချက်

အနှစ်ရာချီကြာလည်း ငါဒို့ဆက်ကြမယ်

မလျှော့တန်း

မကြောက်တန်း။





၁၀ သြဂုတ် ၂၀၀၈။

It was just after raining, a boy was at the age of 12, and his dad was reading a book, sitting on a chair on the corridor. The rain was just stopped. Because of the sunset, the world was really like a haven of pleasant. Everything was fresh, green, and the fragrant of rained soil, the garish sky made his mind soft. As he walked by, saw a small puddle occurred by the heavy rain, and a group of red ants, usually seen in highland areas, trying to across it. Some of them were running rashly on both sides of the puddle. He was not sure at that time that some other ants were swimming in the puddle or they were struggling to survive in it. As in total, the ants were not less than a thousand. As he closed and looked carefully, than realized they were suffering a big natural disaster.

At first, he was wondering why these small creatures were not choosing the other way because the puddle was just as big as 12 inches in wide and nearly 7 feet long. Several ants were not even stirred anymore and realized he did not have much time to rescue them. After running quickly to a tree near by, and getting several leaves, he was deeply emphasizing to save the poor ants. One, or two, at a time by touching with the leaves and drawing them back to the soil. But there was several numbers of ants in the puddle still, and seemed like they were going to die before the rescuing. A lot of their Ant Society members were also trying eagerly to across the puddle. He then closed the eyes, had to run his brain quickly, effectively, about what to do for them. Finally, his eyes opened with an idea of building a bridge for that poor creatures. A brilliant idea.

But, the first template that he imagined was really like a actual bridge with the bars and the poles. He searched then several sticks and small pieces of ropes to set up to build a bridge. No one could stop, but exactly he. Because, later, he came to realize it would not be easy and quick enough to built in time. He had another factor to consider: hundreds of ants lives. As a clever boy running around the yard, it was easy for him to cope with this kind of problems. He ran to the back of the house and took a broken wood, nearly 8 inches in wide, from a old wooden-box, then placed it across the puddle, and let the ants went over it. A perfect bridge: quick; strong; safety first - for those ants from Singapore; reliable - though no insurance plan from AIG for passer-by. As soon as he had put it in place, a lot of red ants were coming onto and going around. After that he was able to save happily the rest - who were still enjoying in the puddle. At the end of that day, despite there was small amount of causalities, he could manage a perfect resettlement to the victims.

Years later...

That young boy was not a child any more, but a happy, lovely, and bravery man. **[believe it or not]

A very large scale cyclone entered to his country. Thousands of people lost their lives, millions of people lost their homes, and resettlement was an urgent, extremely important and vital needs for them. No foods. No drinking-water. No shelters. No medicine for dying people. People were floating in the water: exactly there were not swimming. Children were crying for starving; looking for their mothers, fathers and siblings. Mothers were feeling heartbroken for seeing their child's starving, but nothing to feed them. All were really emotional. Everyday was full of tragedies, bravery stories, and surprisingly - believe that no one would expect about it - full of upset feeling in all the people mind for being negligible: although the victims had escaped luckily from the killer cyclone.

ံHe was away from his country and expected for a hero - UN, US, FRENCH, UK, ASEAN, whoever even CHINA, the only requirement for them was - had to able to save the people of his country. He prayed, despise he knew it would be impossible, or had too little chances to happen.

Along the human history, people say that truth wins in the end, or, good beats the bad. But now, everywhere, everybody can see evil wins all the time. An obvious example is: all the heroes , expected for help by the people, gave a look with a spark of compassion, and, turned away - because the evil did not allow them to help in. No doubt that more lives were lost. From that time on, he decided he would never expect the heroes at all. He also hoped for that his people would do too. And he deeply understood that to become a good haven for the people, evil will have to be demolished first, and people must be united for doing it. After holding strong base at the certain positions, then they have to try to build a peace, happy and free society in the free land.

More years later....

What will happen to him, his people, and his country?


*[update for learning English: put some commas, dashes, semi-colons, colons for better reading. 12Mar2009

NattSoe

စိတ္ကူးယဥ္ထားၿခင္း မဟုတ္ပါ။ အၿဖစ္အပ်က္ ႏွင့္ ခံစားခ်က္ မ်ားသာ ၿဖစ္သည္။
**[believe it or not] ဒီစာေၾကာင္းမွလြဲ၍။

၁၆ ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၉

တစ်နှင့်တစ်ပေါင်းလျှင် နှစ်ရသည်ဟု ဆိုကြသည်။ တချို ့ကလည်း တစ်ပဲရသည်ဟု ဆိုပြန်သည်။ ဆရာကြီး (၀ါ) လူတက်ကြီးလုပ်ချင်လျှင်တော့ ဘယ်သချင်္ာမျိုးနဲ ့ ပေါင်းပြရမှာလည်းဆို ခပ်ဝင့်ဝင့်လေး မေးကြနိုင်သည်။ တကယ်တော့ အခု တစ်နှင့်တစ် ပေါင်းလို့မရတာာချည့်ပဲ မြင်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် သီးခြားစီ “တစ်” နေကြသည်။ မပေါင်းကြပါ။ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ တစ်နှင့် တစ်ပေါင်းခြင်းလည် လွယ်ကူလွန်းသည်ဟု ထင်ခဲ့သည်။ အတန်းထဲမှ ဆရာမကသော်လည်းကောင်း၊ ထမင်းစားဆင်း စစ်တိုက်တန်းကစားသည့် အခါတွင် သူငယ်ချင်းများကသော်လည်းကောင်း တစ် များပေါင်းစည်းဖို ့ အလွယ်တကူ ဖြစ်ခဲ့လေသည်။ နှာရည်များကို လက်ဖြင့်သုပ်၍ ကျောင်းလွယ်အိပ်ကို စာအုပ်အပြည့်အသိပ်ဖြင့်လွယ်လာသော ကလေးငယ်များသည် တစ်မျာကို ကောင်းစွာပေါင်းတက်ခဲ့သည်။ သံပရာပေါင်း တစ်ချောင်းကို ၀ိုင်းစုပ်ကြရင် တစ်များကိုပေါင်းခဲ့သည်။ ကျောင်းအဆင်း လက်ဆွဲပြေးကြရင်း တစ်များကိုပေါင်းခဲ့ကြသည်။ ဆရာမရိုက်တာကို တစ်ယောက်မျာနှာတစ်ယောက် ကြည့်ရယ်ရင်း တစ်များကို ပေါင်းခဲ့ကြသည်။ ထိုကြောင့် ကျောင်းဝင်းသည် ပျော်စရာနေရာဒေသ ဖြစ်ခဲ့သည်။ အသက်ကြီးလာသောအခါ နေထိုင်ရာအရပ််သည် နေစရာကောင်းသည်ဟု လက်ခံယူဆသူကို ရှာဖွေချင်ခဲ့ပါသည်။တက်ဖက်တွင် နေချင့်စဖွယ်လုပ်မည်ဟု အာမဘန္တဒေခံသူများ၊ ကြွေးကြော်နေသူများ၊ လုပ်ကိုင်နေသည်များကို တွေ ့ခဲ့သည်။ ထိုသူများသည် တစ်များကို ပေါင်းတက်ဖို ့တော့လိုလိမ့်မည်။ ရိုးရှင်းသော ဒီပေါင်းခြင်းကို သူတို ့တက်မြှောက်မည်ဟု ရိုးရိုးသားသားယုံကြည်ခဲ့သည်။ ယခုမူ တစ်များကို အပေါင်းမတက်သောကြောင့် တစုတစည်း၊ တစည်းတလုံး ဆိုတာတွေပင်် ပြန့်ကျဲလို ့နေကြသည်။ ဒီသံသရာသည် ဘယ်တော့ရပ်မလဲမေးဖို ့ လူလိုက်ရှာ နေခဲ့တာကြာပြီဖြစ်သည်။ ဖြေဆိုနိုင်သူကို သမိုင်းစာအုပ်ထဲတွင် တွေ ့သောအခါ၊ ခြံစုတ်စုတ်လေးအတွင်းမှာ တွေ ့ရသောအခါ၊၊ ခိုင်မာသော အုပ်ရိုးကြီးတွေအတွင်းမှာ တွေ့သောအခါ ရင်မောရတော့သည်။ မွေးခါစကလေးငယ်တစ်ဦး၊ သူကိုယ်တိုင် အခြားမွေးခါစကလေးငယ်ကို ပုခက်ဆွဲပေးနေရသည်ဆိုလျှင်၊ (၀ါ) ချစ်သူကို အနမ်းချွေပေးနေတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက် ၊ ဆံပင်ဖြူတွေနှင့် ထုတ်ထောက်သွားနေရသည် ဆိုပါလျှင် အချိန်တွေသည် မများသေးပါဟု ဖြေဆိုမည့်သူကို တအံ့တသြကြည့့်ချင်ပါသေးသည်။ (ဝဖြိုးလာသောလူများကို မမေးပါ)။ ရိုးသားမည်ဆိုပါက၊ စွန်လွတ်မည်ဆိုပါက၊ ငါတကော မကောတော့ပါဟုဆိုပါက တစ်များပေါင်းစည်းကြစေချင်သည်။ တစ်များမပေါင်းစည်းပဲနှင့် ၊ တစ်ကွဲတစ်ပြား လုပ်နေကြခြင်းအားဖြင့်၊ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန် နေကြမည်ဆိုလျှင် ယုံကြည်မှုဆိုတာကို ဆုံးရုံးရလိမ့်မည်။ ထိုအခါ အရာအားလုံး အဆုံးအရှုံးဖြစ်မည်။ အသုံးမကျခြင်းသည် မှတ်တမ်းတင် ကျန်ရစ်မည်။ နောင်တချိန်မှာ နှောင်းလူတို ့ရဲ ့ နာကျင် ခေါက်ခက် တောက် ခေါက်ခြင်း မခံရကြစေနဲ ့။ ဆုတောင်းပေးပါသည်။



ဒီနေ ့ နေကောင်းကောင်းပူသည်။ လေလည်းတိုက်လေသည်။ နွေဦး ဝင်ခါနီးမို ့ထင်။

It was around 3 am when a terrible dream made me woke up. By the time I opened the eyes, I felt that I was deep in the heavy sweat, and thirsty. My hand was sticking out for the water bottle, and after drinking seriously a half of it, I could take all those bloody feelings out with a sigh as I realized it was a dream. Luckily, the room was not also scary with the complete darkness because the faded light from the outside got through the window, and it made me ease a little. The night was decorated with silence except the fade and harsh sounds from a distance made continuously, for a while, by the insects.

What a terrible dream it was.
I looked through the window and saw the world was falling asleep. The lanes were lit up by multiple neon lights but there was no sign of any creature - even a dog or an angel. I let the breeze to cold down my body, and stared blindly for a few moments at the front space. I still felt a bit dizzy because of the evening heavy drink. I took the wallet, mobile, and got out of the room. It was like going to rain at outside as I was walking along the road.

Get out! A dream is just a dream. Nothing more! I tried not to think about the dream again. I got an idea to call to Nway Mon, a girl who really knows me well, and would like to talk to her. I believed it would appease the feeling of frightening. I pressed the number, but stopped at the half as I knew she would be falling asleep by that time. I did not want her to worry and to sit the whole night for me.

That is why I am here alone at this time. I lust for the cigarette but forget it in the room. Suddenly, I get the memory back that there is one in my jean pocket, I placed it in the afternoon. Yes, there is. By taking several puffs, I feel like happy, get forgetting about the dream for the time being though the cigarette is nearly broken. Mum does not like smoking, drinking and doing all the bad things. I have never been a good boy to her, I sigh. I miss you, Mum.

The whole city is trying to get the darkness away, or the darkness is trying to get the whole city away. Who knows? Perhaps, it is the beauty, or perhaps, it is a sin city. Sin City? I suddenly remember a girl who sat together, look to the sky together, and was telling nearly the whole night about her sin life.At last, she lay down to me, cried, and said sorry, but I was unable to make her feel well though I tried. I still recognize her eyes; the eyes showing me the passion: the eyes telling me about the compassion: the eyes reminding me to the sin. We were talking a lot that night. What will she be doing now? She might be still paying or suffering for her sin. I suddenly feel sad. The city is getting darker. Is it the same as in my dream? Is it going to happen? It is coming. I throw the cigarette away and waiting for it.

I get my consciousness back as the raindrops start touching to my skin. I do not know how long I have been sitting here. It is raining now, isn't it? I lie back and face to the sky - from where the drops come down. They are cold, and soft, but try to show that they cannot be negligible by speedy touching. It seems like the most pleasant rain I have ever seen. I close the eyes and free myself with it.

Dream is just a dream after all.
(It can neither make a life to evil nor... who can say dream comes true?).

NattSoe

တပတ္ကို ၁ ပုဒ္ အဂၤလိပ္လို ့ ေရးမယ္လို ့ ေတြးထားေပမယ့္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဂၤလိပ္စာကလည္း တအားညံ့ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းကိုမသိဘူး။ ေရးခ်င္ရာ ေလွ်ာက္ေရးတာေတာင္ မၿဖစ္ေတာ့ ခတ္ပ။ တက္စရိွက တက္ခ်င္ခ်င္ လို ့ဆိုထားေတာ့ အားတင္းပီး လုပ္ေနရတာပဲ။ ဖတ္ပီး ဘာေတြလည္းလို ့မေမးနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး :D။

[update for learning English: put some commas, dashes, semi-colons, colons for better reading. 11Mar2009

လြတ္လပ္ၿခင္းဆိုတာ.. သီခ်င္းထဲမွာေတာင္ ခ်ိဳၿမိန္တာ..



FREEDOM
(McCartney)

This is my right
A right given by God
To live a free life
To live in freedom

Talkin' about freedom
I'm talkin' 'bout freedom
I will fight
For the right
To live in freedom

Anyone tries to take it away
They'll have to answer
'Cause this is my right

I'm talkin' about freedom
Talkin' 'bout freedom
I will fight
For the right
To live in freedom

Everybody talkin' 'bout freedom
We're talkin' 'bout freedom
We will fight
For the right
To live in freedom

ဒါကေတာ့ ၿမန္မာ ပံုရိပ္ေတြနဲ ့။
http://www.youtube.com/watch?v=-VP31sm2qq4

လွတ်လပ်ခြင်းတို့ နှစ်မြော ပျံ့လွှင့်စေ..

စည်းလုံးခြင်းတို့ ခိုင်မြဲ တည်ရှိစေ..

ရိုးသားခြင်းတို့  စွဲမြဲ ကိန်းဝပ်စေ..

တိုးတက်သော လူသားများ..

ပျော်ရွင်ခြင်းအပြည့် နေရက်များ..

ကောင်းသော အနာဂါတ်.. ကောင်းသော ဗမာပြည်အတွက်.. ... ..



(၆၁ နှစ်မြှောက် လွတ်လပ်ရေးနေ့)



တေးမွန်

ဇန်နဝါရီ ၄၊ ၂၀၀၉။

ဖရောင်တိုင်မီးနဲ့ မှောင်မိုက်မိုက်ညတွေ ...


-----------------------------------------------------------------------------------

အဲယားကွန်းခေတ်မှာ ပန်ကာကို ချစ်နေတုန်း





Natt Soe