မြိုတော်ခမ်းမ ဘေးက ဘုရားကျောင်း။

ဘယ်သူက အဖွင့်၊ ဘယ်သူက အပိတ်လည်း။


အစထွက်တယ်ဆိုတာ.. အောက်စလွတ်တာမှမဟုတ်ပဲ။ ကြည့်လိုအဆင်ပြေသလိုပဲ။ ကျွန်တော့်အကျင်္ ီလေ။


ဂစ်တာ တလက်၊ သီချင်းတပုဒ်၊ အိပ်တာပဲကောင်းပါတယ်။



နတ်ဆိုး

It was my very first days of Singapore, everything seemed so expensive and was a major threat to the hope of saving a lot. One evening, we were on the Taxi heading to IMM shopping center at Jurong East, as we heard it had been a good place for shopping, to buy some presents for the friends in Myanmar. After going 3 or 4 rounds inside the building, finally we found ourselves in a shop that sells very cheap things not more than 2 dollars per item, and I saw these two Su Buu at one corner. How nice! The childhood habit forced me to buy and I was unable to resist.

On those items, it says kind of 3 hundreds thousands saving in bank. I dropped the first 1 dollar coin, listened to the sound of touching the bottom, and felt myself like a child with full of expectation on saving money. Later, every time I got 1 dollar or 50 cents, I kept myself not to spend and put them in the blue Su Buu. Almost all the past months, I alerted myself and inserted 10, 50, or 100 dollar notes to the other one in white too.

Few days ago, I saw that the blue Su Buu was nearly full and it would not accept any more coins. It does today. With a smile, I pick it up but cannot make it as the box is on very heavy weight now. I notice that it has been 2 years already. How time flies. But I can no longer think about it. Holding the Su Buu with my two hands firmly, I start thinking of how much it is saving for me. Feeling the weight, I am examining the amount. 300$? 500, or perhaps, even 1000$? Wonderful!

There had been doubts, since the first time I dropped the first coin, about to complete filling the Su Buu. Every friend, myself too, believed that it might not be finished; the reason was because we are adult people. Funny? But if you think more, it is reasonable and true for us. Most of the adult people are shy or, they cannot keep their mind on it, to finish this kind of work. I did it because , perhaps, I am still like a child. It is good, anyway, isn't it?

Beside saving easily, let's say, 800 $, I also get a lesson that by doing and finishing pieces by pieces constantly for a long time without over loading, at least we will get some noticeable result for it after that. Sometime we are very greedy; want to be something or to get something in a very short period. Then we emphasize just only on it by using all of our time and full effort. But most of the time, experience says it does not work by any reasons. Time is a very serious factor to consider to achieve our aims.

I have one more Su Buu but do not know how much it is saving. Hopefully, it has now more than a thousand or two. Yay!!!

Sometime life doesn't go according to the plan.

I was thinking to go bed early - I did it at around 10:30 pm - and to wake up early at 5:30 am tomorrow morning. But you know, I can't sleep until now; 12:20 am.

We do have to be flexible, don't we? So I get up and read a book, and now writing this post. But these days, I feel like I cannot control my mind anymore. It is something like very feathery, I mean, the feeling is light and wispy. I cannot concentrate on anything. I cannot grab it. I do not find it. I don't know what is happening to my mind. Untraceable.

Okay, it is better to let it happen. :)

သင်္ကြန်ရေ.. ပိတောက်ရေ..

နှစ်သစ်ရေ..

ပျော်ရွင်ပါစေ..အေးမျှပါစေ။


(တကယ်တော့ စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်နေလို့၊ ယောင်တောင် ပေါင်တောင် ထအော်မိတာပါ ။ ၁၆ ဧပြီ ၂၀၀၉)

နေသာတဲ့တနေ့ သားအဖနှစ်ယောက် ငါးမျှားထွက်ခဲ့ကြတယ်။ လှေပေါ်မှာ ငါးမျှားနေကြရင်းနဲ့ ကောင်လေးက ရုတ်တရက် သူပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိထားမိသွားပြီး သူ့အဖေကိုမေးပါတယ်။

“ဖေဖေ၊ လှေကရေပေါ်မှာ ဘယ်လိုပေါ်နေတာလဲဟင်”

“ငါ သေချာမသိဘူး”



ခဏနေတော့ ကောင်လေးကထပ်ပြီးမေးပြန်တယ်။



“ဖေဖေ၊ ငါးတွေ ရေထဲမှာ ဘယ်လိုအသက်ရှင်ကြတာလဲ”

“အင်း.. ဖေဖေ သေချာမသိဘူး”



ခဏလောက်တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ ငါးဆက်မျှားကြပြန်တယ်။ တအောင့်ကြာတော့ ကောင်လေးကထပ်မေးတယ်။



“ဖေဖေ၊ ကောင်းကင်ကြီးက ဘာလို့ပြာနေတာလဲဟင်”

“အေး.. အဖေ သေချာမသိဘူးကွ”



ကောင်လေးဟာ သူအဖေများစိတ်ဆိုးသွားမလားလို့ တွေတွေလေးကြည့်နေခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမနေနိုင်တော့ပဲ ထပ်မေးမိတယ်။



“အဖေ၊ ခုနက သားမေးခွန်းတွေ မေးတာကို စိတ်တိုုလားဟင်”

“ဘယ်တိုမလဲ သားရ၊ မင်းသာ သိရှိနားလည်ချင်ရင်၊ မေးခွန်းတွေ မေးမှရမှာပေါ့။”

---------------------------------------------------------------------------



စေ့စေ့တွေးပြီး ပြုံရလို့ ဘာသာပြန်ပြီး ပြန်တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ တခါတလေ ဆရာကြီးလုပ်ရင် ကိုယ်လည်း ဆရာတော့ ဖြစ်သင့်တယ်လို့။ ဖတ်ဖူးသည်၊ ကြားဖူးသည်နှင့်တော့ တခါတလေ မလုံးလောက်လို့ပါ။ ဒီလိုအဖြစ်မျိုး ကိုယ်တိုင်ရော၊ ရှေ ့မှာရော မကြာခဏ မြင်နေကြားနေရတယ်။

အရှိန်တင်ပြီး သွက်သွက်လှမ်းလိုက်သည်။ မိုးအုံ့မနေသော အပူပြင်းပြင်းနံနက်ခင်းက ခံစားချက်ကိုပိုမိုလှုံ့ဆော်လာစေသလိုပင်။ ကျောပိုးအိပ်နဲ့ ကပ်နေတဲ့ကျောပြင်တစ်ခုလုံး ချွှေးစို့လာသည်။ ၁ဝမိနစ်လောက်လျှောက်ရသော ဒီလမ်းခရီးသည် ဒီနေ့မှ ပိုမိုအလှမ်းကွာဝေးနေသလို။ နွေရာသီနံနက်ခင်းလို့ပြောလို့ရသည်လား။ မသိပါ။ ဒီပုံမျိုးနှင့်ဆို နေ့လည် ချစ်ချစ်တောက်ပူမည်ဟုရော ပြောလို့ရမည်လား။ မသေချာ။ ရာသီဥတုက အပြောင်းအလဲမြန်လွန်းလှသည်။[မိန်းမနှင့် ရာသီဥတု အတော်တူသည်ဟုတော့ ကြားဖူးသည်။ ဒါလည်း ဟုတ်မဟုတ် မသိ။] မနက်နေက ပြင်းပြင်းထန်ထန်ပူပေမယ့် နေလည်တွင် မိုးတွေရွာ၊ မိုးကြိုးတွေ အကြီအကျယ်ပစ်နေတက်တာတွေက ရိုးနေပြီ။ ပြီးခဲ့တဲ့ရက်ပိုင်းလောက်တုန်းက သစ်ရွက်တွေကြွေနေတော့ နွေဦးဟု ကြည်ကြည်နူးနူးတွေးမိလိုက်သည်။ နှစ်ရက်လောက်ပဲကြာသည်။ နှစ်ပတ်လောက် မိုးဆက်တိုက်ရွာလေသည်။ ဒီတော့လည်း လှလှပပမိုးကြိုးပစ်၊ လျှက်စီးလက်နေတာကို ဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့ကြိုးစားခဲ့သေးသည်။



ခံစားချက်က တစ်ကိုယ်လုံးကအကြောအချဉ်တွေကို တင်းမာလာစေပြန်ပြီ။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လိုက်သည်။ နားသယ်မှ ချွှေးစေးတို့စီးလာသည်။ တကယ်တမ်းတွင် ချွှေးထွက်မှုနည်းသည်ဆိုတော့ ဒီလိုချွှေးပြန်လာတာ ကျန်းမာရေးအတွက် ကောင်းမည်ထင်သည်။ လှုပ်ရှား အားကစားတမျိုးမျိုးမလုပ်ပဲနှင့် ချွှေးထွက်လေ့မရှိ။ ကိုယ်ခန္ဒာ အနှံ့မထွက်သော လူမျိုးဟု ကျေနပ်ခဲ့ဖူးသည်။ စိတ်မောလှစွာနှင့် ကြည်လင်နေသောကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ လေပူတွေကို တစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းတချက် ရှူလိုက်သည်။ အောက်စီဂျင်ရလျှင် ဦးနှောက်ကပိုပြီးလန်းဆန်းလာတက်သည်မဟုတ်လား။ ဒါဆို ထိန်ချုပ်အားလည်း ပိုကောင်းလာပေမည်။



ပြသာနာက ညညအိပ်ရာဝင်နောက်ကျခြင်းကစသည်။ အိပ်ရာဝင်နောက်ကျတော့ အိမ်သားအားလုံးက မနက်ဆိုလျှင် အိပ်ရာထနောက်ကျသည်။ ပြိုင်တူနီးပါးထကြတော့ ရေးချိုးခန်းဝင်ဖို့ တန်းစီစောင့်ရသည်။ နောက်ဆုံးမှ အမြဲဝင်ရပြီး နောက်မကျရေးအတွက် အလျှင်အမြန်ရေချိုးရသည်မှာ နေစဉ်ဖြစ်နေကျအဖြစ်အပျက်ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့လည်း မထူးခြားနား။ အလုပ်နောက်မကျရေးအတွက် ဒီလိုလုံးပန်းကြရသည်။ ဟိုသီချင်းထဲကလိုဆိုရလျှင် မဟာလူတန်းစားအိမ်မက်များနှင့် အိပ်ခန်းထဲမှာ တံခါးပိတ်ပြီးကျိတ်ငိုနေရသော ဘဝများပင်ဖြစ်မည်။



နေရောင်ကိုလှန်ပြီးကြည့်မိတော့ တဖက်လမ်းမှကောင်မလေးတစ်ယောက် ဖြတ်ကူးလာသည်ကိုတွေ့သည်။ မြန်မာလူငယ်တွေ အသုံးပြုနေသော အသုံးအနှံးနှစ်မျိုးရှိသည်။ အလန်းလေး နှင့် အလန်လေး။ ဒီတစ်ယောက်ကတော့ အတော်ကိုအလန်းလေးဖြစ်ပြီး နည်းနည်းလန်လေသည်။ လန်းခြင်းသည် ကောင်းမွန်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ လန်ခြင်းကတော့ ကြည့်ကောင်းပြီး မြင်မကောင်းသောအရာဟုဆိုလျှင် မှန်မည်လားမပြောတက်။ တော်တော်ကိုပြေပြစ်လှပသော ကောင်မလေးဖြစ်သည်။ စကဒ်တိုတိုလေးနှင့်၊ စွတ်ကျယ်ဟုပဲခေါ်ရမည့်အဝတ်ကို အနက်ရောက်အပေါ်ထပ်လေးနှင့်တွဲဝတ်ထားသည်မှာ ကြည့်ကောင်းလေသည်။ ဒီမှာတော့ ကောင်မလေးတော်တော်များများ ခြေထောက်လှကြသည်။ အရပ်မြင့်ကြသည်။ ဝတ်စားဆင်ယင်တက်သည်။ ခါး၊ရင်၊တင် စသည်ဖြင့်ပြောလျှင်တော့ နားဘူးကျသည်ဖြစ်တော့မည်။ မျက်နှာကတော့ အတော်တော်များများ "ချစ်စရာကောင်းသည်" ဖြစ်ကြပြီး လှပသည်ကရှားလေသည်။



ရောက်လာသော မြန်မာသူငယ်ချင်းတွေကို ပြောရလေ့ရှိသည်။ ဒီလှပဂေးလေးတွေကို ဂေါ်တောမျက်စိ နှင့် မကြည့်ဖို့။ မမြင်ဖူး၍လည်းကောင်း၊ နားမလည်သောကြောင့်လည်းကောင်း မြန်မာပြည်တွင် ဒီလောက်မကြည့်ဖြစ်ကြပေမယ့် ဒီရောက်တော့ကြည့်မိကြလေသည်။ ဒီလူမျိုးတွေ တဏှာရူးကြသည်ဟု ထင်ခံရခြင်းမဖြစ်ဖို့လိုသည်။ အရိုုင်းအစိုင်းဟုဆိုလျှင်တော့ လူသားဆန်သော၊ လွတ်လပ်သော ယဉ်ကျေးမှုတရပ်ပဲဖြစ်သည်။



အတွေးမှမဆုံးသေး ရုတ်တရက် လှုံ ့ဆော်မှုကသိသိသာသာဖြစ်ပေါ်လာပြန်သည်။ ထိန်ချုပ်ထားရသည်အတွက် သွေးလည်ပတ်မှုက ပြင်းထန်မြန်ဆန်နေပေလိမ့်မည်။ ကြွက်သားများလည်း မာကျောတောင့်တင်းနေပေမည်။ တောင်ရောက်မြောက်ရောက်အတွေးတွေကြောင့် ခဏမေ့ပျောက်နေပေမယ့် သဘာဝတရားက လွန်ဆန်ဖို့မဖြစ်နိုင်။ ဟိုးရှေးနားဆိုလျှင်တော့ရောက်ပြီ။ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့မဟုတ်ပေမယ့် ဆွဲဆောင်မှုရှိစွာလျှောက်သွားနေသည် ကောင်မလေးကို ကျော်တက်လိုက်သည်။ ရေမွှေးန့ံသင်းသင်းလေးက အနည်းငယ်တော့ အကြောအချဉ်များပြေလျှော့သွားစေသည်။



ခြံဝင်းထဲကိုဝင်လိုက်တော့ အစွမ်းကုန်ဆန္ဒပြနေပြီဖြစ်သည်။ အဆောက်အအုံတံခါးကိုဖွင့်ပြီးဝင်လိုက်သည်နှင့် လေးအေးပေးစက်ဖြင့် အေးစက်နေစေသော ခန်းမကြီးကဆီးကြိုသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီအပူမျိုးကို သူလည်းအေးမျှအောင်မလုပ်ပေးနိုင်။ ကဒ်ကို လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းကို ပြလိုက်ပြီး ဟိုးရှေ ့ကဒေါင့်ချိုးလေးဆီကို အပြေးတပိုင်နှင့်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အပေါ်ကိုတက်နေကျဓာတ်လေကားကိုကျော်ပြီး ဒေါင့်ချိုးကိုကွေ့လိုက်ချိန်မှာ ဘဝကြီးတစ်ခုလုံးမှောင်မိုက်သွားတော့မယောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ တင်းထားစမ်း။ အားတင်းမိသည်။ ကမ္ဘာ့နေရာအနှံ့အပြားမှာတွေရလေ့ရိသော မတ်တပ်ရပ်နေသည့် အမျိုးသားပုရိသတယောက်၏ဟန် ဆိုင်းဘုတ်လေးကတော့ ခေါင်းအထက်မှလျှင်မြန်စွာ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။



ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းထားရခြင်းသည် မည်မျှပင်ပန်းနွမ်းနပ်သည်ဆိုတာကို ထိုအရာကို အောင်မြင်စွာလွတ်ချနိုင်တော့မှ အေးအေးဆေးဆေးပြန်တွေးနိုင်တော့သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်မျိုးတွင် လောကကြီးတစ်ခုလုံးက ပေါ့ပါးပြီးအဓိပ္ပါယ်ရှိနေလေသည်။ ကျေနပ်လွတ်လပ်ခြင်းများက တကိုယ်လုံးပျံ ့နေလေသည်။ စောစောကထွက်ခဲ့သောချွှေးစေးတို့ တဖြည်းဖြည်း လျှော့နည်းသွားသည်။ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်အုပ်ပြီး စိတ်လွတ်လက်လွတ် ဖြေလျှော့နေမိသည်။ သန့်ရှင်းခြောက်သွေ့သော ရေအိမ်ကလည်း စိတ်ချမ်းသာစရာပင်ဖြစ်သည်။ ဘဝကြီးသည် တခါမှဒီလောက် အဓိပ္ပါယ်ရှိလှသည်ဟု မခံစားခဲ့မိဖူးသလိုပင်။ ဒီလိုစိတ်အခြေအနေမျိုးသာ အမြဲတမ်းဖြစ်နေခဲ့မည်ဆိုလျှင် ကမ္ဘာကြီးကို ကိုင်လှုပ်ပစ်နိုင်လောက်သောအောင်မြင်မှုမျိုးသည် ကိုယ်နှင့်ဝေးကွာနေမည်မဟုတ်တော့။ ဘဝတွင်အောင်မြင်လိုလျှင် အိမ်သာတက်ပြီးသောအခါ ပေါ့ပါးကျေနပ်သော၊ လွတ်လပ်သော၊ အဓိပ္ပါယ်ရှိသော စိတ်ဓာတ်မျိုးနှင့်လုပ်ကိုင်ဟု ညီငယ်၊ ညီမငယ်တွေကို ပြောဆိုဆုံးမရမည်။



ဒီလိုနှင့် အိမ်သာထိုင်ကမုတ်ပေါ်မှနေ၍ အဓိပ္ပါယ်ပြည့်ဝသော မနက်ခင်းတစ်ခုကိုဖြတ်သန်းနေမိသည်။ အတွေးတစ်ခု ဖျက်ခနဲ့ပေါ်လာသည်။ ခုနကတွေ့ခဲ့သော စွဲမက်ဖွယ်ရာ၊ လှလှပပကောင်မလေးလည်း အိမ်သာထဲတွင်ထိုင်နေလျှင် ဒီလိုပင်ဖြစ်နေလိမ့်မည်။ စိတ်ထဲတွင် တမျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ တော်ပြီ။ တော်သင့်ပြီ။ စောစောစီးစီး ရပ်ထားတာကောင်းမည်။



ရပ်သွားသည်ဟု ယုံကြည်ရလေသည်။ ။

Today is April Fool day, 1st of April. Strange! I did not get any April Fool messages both on my mobile and in my email. I also did not have any ideas to fool others. In contrast to last year, it was just a silent day. No fun. No creative ideas for April Fool. Perhaps, everybody is sinking deeply in the current of popular global recession.

Last Monday, our project PM asked us for showing the situation of learning Microsoft Sharepoint - you won't know how stupid that product is - to him on this day. At today afternoon presentation session, he did not satisfied with my result. We have been running with self-study for nearly a month. To me, learning and mastering the basic is the most important. After getting the strong basic, the rest, all the advance things, will not be hard to understand. Despite the Sharepoint is new technology for us, he wanted us to implement the advance features by asking continuously for it. I said more than one time that BASIC is more important. He said that he accepted but still blindly asking for advance features. Something might be misunderstood between us. I do not like Microsoft Sharepoint though it is getting popular. I am a C# .Net developer. I have many things to learn about new features of C#, SQL and, also, I have to find the beautiful mystery of Design Pattern. However, I will have to make him satisfied with Sharepoint next week. Bullshit!

Last year, NCS, my company, bought more than a 90% stake of SCS (Singapore Computer System), and today is the first day of actual combining of the two companies. It started from 4:30 pm and ended at 6:00 pm. CEO was giving a speech; people were busy with talking. As I did not listen carefully, I got only a few words like the Company is still strong. Good news! Isn't it? After it, a group of staffs and then all the NCS leaders, including CEO, sang a song, named 'Hand in Hand'. Of course, it was not good to listen. :) It seemed like everybody was waiting for the buffet session. As feeling tired of walking around, I went up to my room and read the articles on the internet.

At 28th Feb, I made a rule that I would not visit to the blogs and news sites for one month, and I did it. Gtalk had got the same rule. It had ended yesterday. So, I visited to some of my friends' blogs this morning, but as the benefit of staying away the whole month from them, I did not have a passion for going to many other blogs and news sites. Good news too, right? :P I did it with hoping to improve my skills in English by using the time in learning English instead. I went to the NLB (National Library) at early days of last month, took several kinds of How-to books - 6 or 7. Among them, the book - 'Perfect Written English' by Chris West - gave me a lot of lessons. It made me to feel that I came to know something about English. I do not think my writing skill is good, but now, I feel more comfortable despite of still having errors.

OK, let's go on.

Life is not about others, it is about you, and, me. :)

NattSoe