ငါ့စွန်လေး ကော့သွားပြီ



အခုတော့ ငါလည်း ပြောင်းလည်းခဲ့ပြီပဲ။

လွန်ခဲ့တဲ့နှစ် အနည်းငယ်ကဆို ငါစိတ်ကူးတွေက လန်းဆန်းလို့. တက်ကြွလို့..

စိတ်ကူးနဲ့ငါ့ကြားမှာ ငါ့ချစ်သူတောင်မရှိခဲ့ဘူး။

လက္ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရင်း၊ မြို့ထဲပလက်ဖောင်းတွေပေါ်လမ်းလျှောက်ရင်း...

တိမ်တွေကြည့်ရင်း၊ တောင်တွေတက်ရင်း...

ယူကလစ်ပင်ကြီးမှီရင်း..

လေတံခွန်လွှတ်ရင်းနဲ့

ငါ့အတွေးတွေကို ဆန့်ထုတ်ဖို့လုပ်နေခဲ့တယ်။

၀ါးပင်လေးခိုးလာ.. ၀ါးရုံလေးဖြစ်တဲ့အထိပျိုးရင်း

၀ါးရုံရဲ့အလှတရားကို အကြားကြီးငါ ကြည့်ခဲတယ်။

ဘာမှမဟုတ်ပေမယ့် သွားတိုက်ဆေးနည်းနည်းကို ရေကန်ထဲထည့်

ပတ်ချာလည်နေတာကိုလည်း အခါများစွာ စွဲစွဲလမ်းလမ်းကြည့်ခဲ့တယ်။

အဲဒီတုန်းကဆို..

လတ်ဆတ်တဲ့ စိတ်ကူးတွေနဲ့ငါ့နေ့ရက်တွေကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြတ်သန်းလို့..

နှစ်တွေအနည်းငယ်ကြာလာ.. အခု ငါဟာ မအိုသေးပါဘူး.

စိတ်ကူးတွေကသာ အိုးမင်းသွားခဲ့တာ

ကောင်းကင်ကြီးကို ကြည့်မိတော့..

ငယ်ငယ်တုန်းကကောင်းကင်နဲ့အခု ကောင်းကင် အတူတူ ပဲနော်... ဆိုရော

လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကဝိုင်းရယ်ကြတယ်။

တကယ်ဆို သူတို့ကမသိတာပါ။

ငါ့အတွက်တော့ ငယ်ငယ်တုန်းကကောင်းကင်နဲ့ အခုကောင်းကင်

အတူတူပဲ။

တခုပဲလေ...........။ ငါ့ စွန်လေးကို မမြင်ရတော့ဘူး။



နတ်ဆိုး



Thursday, 7 June 2007 21:28



မနှစ် က တင်ထားခဲ့တဲ့ ဟာပါ။ ဘာလိုလိုနဲ့ ၁ နှစ်တောင် ကျော်သွားပြီ။ ဒီ လောကနဲ့ရင်းနီးတာ၊ ဒီလူတချို့နဲ့ခင်မင်တာ။ ဒါပေမယ့် စွန်လေးကတော့ အခုအချိန်အထိ ပြန်မရတော့ဘူး။ တနေ့တနေ့ အလုပ်တွေကြား၊ တာဝန်တွေကြား လူးလား ရှုတ်ရှပ်ခက်ရင်း၊ emotional ဆန်တဲ့ ကျွန်တော် professional ဆန်အောင် မရမက လုပ်ရင်း.. ရှုပ်ထွေးစွာတွေးလာတက်တဲ့ အတွေးတွေကို မရှင်းနိုင်သမျှတော့ ဒီလိုပဲ ဆက်သွားနေဦးမှာပဲ။

တနေ့တော့ လို့ ယုံကြည်ပြီး အသက်ဆက်ရမှာပဲလေ။ ငြင်းဆန်ရုန်းကန်နေသမျှတော့ မျော်လင့်ချက်ဆိုတာ ရှင်သန်နေဦးမှာပဲ။



ပုံက ပန်ဒိုယာ ဆီက တောင်းပြီး တင်ပါတယ်။

မကြည့်ပါနဲ့ ကောင်မလေးရေ

အလို မျက်ဝန်းမျိုးနဲ့

ငါရဲ့ စိတ်တွေ... လွင့်မျော





နတ်ဆိုး

တပွင့်လည်း ပန်း..

နှစ်ပွင့်လည်း ပန်း..

သုံးပွင့်လည်း ပန်း..

နှစ်ပွင့်က ကြီးကြီး.. တစ်ပွင့်က သေးသေး

အရောင်စုံအရွက်၊ အခက်အဖူးနဲ့ဆိုတော့

ရှင်သန်ခြင်းလို့ ပြောရင်လည်းပြောမယ်

ဖွင့်ဖြိုးခြင်းလို့ မြင်ကြဦးမယ်

မိသားစုလို့ တွေးရင်လည်း တွေးမယ်

ဒါပေမယ့် ပန်းဆိုမှတော့ ပန်းပဲပေါ့လေ

ဘာဖြစ်ရဦးမှာလည်း

ဖူးမယ်၊ ပွင့်မယ်၊ ဝင့်မယ်၊ လွင့်မယ်

ပြီးတော့ ကြွေမယ်

သင်္ကေတတွေဆိုပြီး

လေးစားချင်လည်း လေးစားကြ

အလှတရားရယ်လို့ ဆိုချင်လည်း ဆိုကြ

သံဝေဂတရားတွေလည် ရချင် ရကြ

ကျွတ်ကျွတ်ဝါးတိုင်း ကြေတယ်လို ့တော့ မထင်ကြလေနဲ့

ကျွန်တော်ပြောတယ် အဲဒါ ပန်းပွင့်ပဲ

ခင်ဗျားတို့ သိလား

လောကဆိုတာ…. မာယာ…. များတယ်။



နတ်ဆိုး

I incur the downfall as the result of lacking concentration through out the previous period at work. Since last September, I have been looking for more on my country than myself. I woke up with the thought of what happened the previous night to Burma. I ate with the news of arresting, protests, and prediction about Burmese's future. I stared at the computer screen the whole day and thought about what would be right; what would be wrong; which would be the best way; what would be the meaning of the most famous and popular words 'DEMOCRACY' for us;whose words were the most dramatic and realistic way for the freedom of my homeland; how to built a free and equal, develop physically mentally and multinational republic nation along with some kinds of big open and best mind, etcetera etcetera. I did it emotionally, hopefully and enthusiastically. I even dropped some of my long-lost tears for the photo shots and videos of the events. I listened the songs of Ga Bar Ma Khay, Do BaMar, and 8888 with big voraciousness of the freedom for my homeland.

As a young man, my opinion fall onto the area of revolution by any means as our National Father Bo Gyote Aung San did though I still believe in people power as the only possible way so far. I wanted to be a part of it. But I knew that something was not right for me. I didn't have enough courage for going back to the home and doing it. I am sure if I were in Yangon last September, I would be at the front line and no one would be able to predict my life now. I sorrowfully come to know and accept as many young Burmese like myself do not have enough courage or enough knowledge to do it, to risk their life or, more than that to risk their family members life. They also do not believe in the current environment of fighting for democracy. True words hurt us sometime.

"It's not enough to care about the world. Caring and feeling emotions is a waste of time and energy. Unless we get up and do something about the things we care about, it would be irrelevant."
[1997 Nobel Peace Laureate, Jody Williams]

The above words clean me a lot of my confusion. I got this from a famous Burmese blog, The One Whose Name Gyittu's odds and ends. It is absolutely right to me. We may get some advantages for caring others or worrying about them without going through with any exercise. Nobody doubts it will be definitely better and more productive if we exercise it.But knowing and exercising is still a bit, perhaps a big, different to me. I am not a hero. Sadly, I understand that without the young Burmese active efforts there will not be any freedom to our future as the only way to effect change is to participate by all Burmese. I also do feel it like my responsibility though, honestly, I am still afraid of picking it up to my shoulders. At last, I have to accept I am still an ordinary Burmese who does not have anything enough to fight from the front line and being like this is also a main reason of full of oppression in Burma instead of freedom. But I believe strongly that our bad era will surely come to demise one day in which we all boldly united and now I am trying to be there.

++++++++++++++ +++++++++++++++

(NOTE: I am just practicing to improve Ka Lar Phyu language and inject some of my feeling and opinion in it. Neglect my primary student style writing. :D )

NattSoe


*[update for learning English: put some commas, dashes, semi-colons, colons for better reading. 10Mar2009

သနပ်ခါးနဲ့ သင်းနေတဲ့ ပါးပြင်

လေညင်းသွဲ့သွဲ့ညနေခင်း

ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လွင်ပြင်

မစားဖြစ်တော့မယ့် သစ်သီး

အနှစ် နှစ်၊ အလ လ အလွမ်း

ဆံပင်တွေ လွှင့်မျောလို့.. လည်တိုင်မှာရစ်ပတ်လို့...

ဒီအချိန်ဆိုရင်..။





(စက်ဘီးတစ်စီးလှဲလို့ နေတယ်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက် မတ်တပ်ရပ််ပြီး နေဝင်ချိန်ကို ကြည့်တယ်။ လက်ထဲမှာ သစ်သီးတစ်လုံးရှိတယ်။ သူ့ရင်ထဲမှာ ကောင်လေး တစ်ယောက်ကို လွမ်းလို့ နေမယ်။)





နတ်ဆိုး

မိုးစိမ်းရွာသောည


သွေးလွှမ်းတဲ့ ညနေ။
ဘယ်ဆီ မျှော်မှန်း မလွမ်းနိုင်ပြီ။

အရောင်စုံမြိုပြ။


ပုရွက်ဆိတ်အုံ။



နတ်ဆိုး