Sunday, December 27, 2009
Thursday, December 24, 2009
Saturday, December 12, 2009
ဒီဗမာမလေးကို ဘလောမှာတင်ဖို့လုပ်နေတာကြာပီ။ မတင်ဖြစ်ဘူး။ ၆ လလောက်တောင်ရှိတော့မယ်ထင်တယ်။ သူသီချင်းတွေက ကျွန်တော် ရုံးမှာ အလုပ်လုပ်ရင်းနားထောင်တဲ့ သီချင်းတွေထဲက တချို့ပေါ့။ ကျွန်တော်အမြင် ပြောရရင်တော့ မြန်မာပြည်က တချို့အဆိုတော်လုပ် ခွေထုတ်နေတဲ့သူတွေထက်ကို နားထောင်လို့ကောင်းတယ်။ ဟိုတလောက အနောနီးမက်စ် အဖွဲဆိုလား။ ကိုရီးယားယောကျင်္ားလေးအဖွဲ့တဖွဲ့ သီချင်း(i don't love anybody but u)ကိုကော်ပီကူးပြီး အဲကိုရီးယားအဖွဲ့အတိုင်း တပုံစံတည်းလိုက်ကပြီး ယူကျုတ် မှာတင်ထားတာကို သူငယ်ချင်ကလာကြည့်ဆိုပီး ပြတယ်။ စစချင်းတော့ အဲ ငါတို့မြန်မာတွေ မဆိုးဘူး။ စတိုင်လ်တော့ လုပ်တက်လာပီလို့ထင်လိုက်တယ်။ (ဒါတောင် ယောက်ျားလေးတွေဖြစ်ပြီး မိန်းမတွေလို ညို့အားပြင်းတဲ့ မျက်လုံးမျိုးကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်ကြည့်နေတာကို ရွံမိသေးတယ်)။ ကော်ပီမှန်းလည်းမသိကိုး။ နောက်မှ အကြောင်းလည်းသိရော အတော်ရှက်ပီး စိတ်ပျက်သွားတယ်။ ဟန်ထူးလွင်ရဲ့ သီချင်းကိုသတိရမိတယ်။ "ဘယ်နေရာကြည့်ကြည့် ရိန်းပဲ။ မြန်မာ့စိတ်ဓာတ် ရှက်ဖွယ်။ ကိုရီးယား လမ်းနီးကြတယ်" ဆိုတဲ့ဟာ။ ဟား.ဟား။
အခု မေရီဝင်းလို စစ်မှန်တယ်လို့ခံစားရတာလေးတွေကို မျှပေးပါတယ်။ http://www.marywinmusic.com/
အိုးဂရကျဂိုရီ (OLD GREGORY)
တစုံတယောက်က ကြည့်နေတယ် (SOMEONE IS WATCHING)
အခု မေရီဝင်းလို စစ်မှန်တယ်လို့ခံစားရတာလေးတွေကို မျှပေးပါတယ်။ http://www.marywinmusic.com/
အိုးဂရကျဂိုရီ (OLD GREGORY)
တစုံတယောက်က ကြည့်နေတယ် (SOMEONE IS WATCHING)
Tuesday, December 8, 2009
မရီတာပိုစ်ဖတ်ပီး သူကို ဘယ်လိုထင်လဲလို့မေးလာတယ်။ ဒါနဲ့ I don't think she is honest. လို့ဖြေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ငါပြောချင်တာ မပေါ်သေးဘူးဆိုပီး။ And not mature လို့။ :D သူရဲ ့ အယူအဆပိုင်းကို မေးတာဆိုရင်တော့ မေးတဲ့လူကို စိတ်ဆိုးတယ်။ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့မှာလည်း အဲလိုဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပဲ။ လက်တွေ့ဖြစ်နေတာကို သိနားလည်တာနဲ့ လုပ်ရမယ်အရာ၊ ပြောရမယ်အရာကို လုပ်တာပြောတာက မတူဘူးလို့ထင်ပါတယ်။ မရိုးသားဘူးလို့ဖြေမိတာက သူဟာ လိမ်တက်တယ်။ ညာနေတာ။ အဲလိုသဘောမဟုတ်ပါဘူး။ သူပြောတဲ့ ပိုစ်နဲ့ ကွန်မန့်တွေဖတ်ပီး အဲလိုခံစားရလို့ ပြောလိုက်တာ။ ဒါ တခါတလေ ကျွန်တော်တို့လူတော်တော်များများလည်း အဲလို မရိုးသားတာမျိုးကို လုပ်ဖြစ်တက်တယ်။ ဒါနဲ့ အဲဒီထဲမှာ သတိတခုထားမိတယ်။ ကိုညီလင်းဆက်က ကြိုက်တယ်။ ချီးယားလို့ပြောသွားတာလေးပါ။ တွေးမိတယ်။ သူလည်း ဒီလို ကန့်လန့်မျိုးလေးတွေဆို သဘောကျတက်တယ်ပဲ။ ;)
ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး။ ပြောစရာလည်း သိပ်မရှိပါဘူး။
ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး။ ပြောစရာလည်း သိပ်မရှိပါဘူး။
Friday, December 4, 2009
ည ၂ နာရီထိုးပြီ။ မိုးတစိမ့်စိမ့်ရွာနေသေးသည်။ မိုးတစိမ့်စိမ့်ဆိုမှ သတိရမိသည်။ ကျွန်တော်တို့ ၁၀ တန်းစာမေးပွဲကြီးတွင်မေးသော စာစီစာကုံးမှာလည်း မိုးတစိမ့်စိမ့်။ စာစီကုံးသည်ပညာတွင် ည့ံလွန်းတော့ တခြားရွှေးစရာမရှိ၊ ဒီတော့ မိုးတစိမ့်စိမ့်ကိုပင် ဖျစ်ညစ်ရေးခဲ့သည်ကို မှတ်မိနေသေးသည်။ အခုလို ညကြီးမင်းကြီးမှာ မိုးရွာနေလျှင် စိတ်က အလိုလို လန်းဆန်းတည်ငြိမ်နေတက်သည်။ သစ်ပင်၊ မီးလုံးတွေ လှုပ်ရှားနေသော်လည်း လောကကြီးက သက်ငြိမ်သဘောဆောင်နေသည်။ မိုးပေါက်သံ၊ လေတိုက်သံတွေကြားနေပေမယ့် တိတ်ဆိတ်နေသောရသ ရှိသည်။
သဘာဝတရားကိုချစ်သော စိတ်ရှိသည်ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံမိသည်။ သဘာဝတရားတွင် ကောင်မလေးတွေကောပါသည်လား။ တယောက်တည်းပြုံးရယ်နေတာတွေ့လျှင် ဆယ်ကျော်သက်ဟု ထင်ခံရဦးမည်။ လျှစ်စစ်မီးရောင်တွေအောက် မိုးပေါက်တွေကျနေသည်ကို ကောင်းကောင်းမြင်ရသည်။ ဒီရက်ပိုင် ဆရာတော်ဦးဇောတိက၏လွတ်လပ်သောစိတ် ဆိုသော စာအုပ်ကို နည်းနည်းချင်းဖတ်နေမိသည်။ အသက်တွေကြီးလာ၍လားမသိ။ စာအုပ်တအုပ်ကို ဖတ်သည်အခါ လနှင့်ချည်၍ ကြာမြင့်တက်လာသည်။ လွတ်လပ်သောစိတ်ဆိုလျှင် ၄၊ ၅ ရွက်ထက် ပိုဖတ်၍မရနိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။
ဒါနှင့် ဒီနောက်ပိုင်း မာန်မရှိလာသည်ကို သတိထားနေမိသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ တဖြည်းဖြည်းမာန်နည်းပါးလားသည်ကိုတွေ့နေရသည်။ အကြောင်းတခုခုကြောင့် မာန်တက်နေသူများကိုတွေ့လျှင်လည်း နားလည်နေတက်သည်။ စားမာန်(စမန်)တက်လေ့ရှိသော အိမ်ကကြောင်လေး အာဗြဲမကိုလည်းသတိရတက်သည်။ အသက်ကြီးလာ၍ပဲ ထင်သည်။
တချက်တချက် လေတိုးဝှေလာလျှင် လန်းဆန်းခြင်းများကိုယ်ထဲ တိုးဝင်သွားသလိုခံစားရသည်။ ညဖြစ်၍ ဘာကိုမှ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရခြင်းသည်ပင် နှစ်သက်ဖွယ်ရာကောင်းနေသည်။ တရားလေးလည်း လေ့ကျင့်ဦးမှပဲ။ တရားမထိုင်ဖြစ်သည်တောင် အတော်ကိုကြာနေပြီ။ မေမေပြောသောစကားကို ကြားယောင်မိသည်။ သားက အတ္တနည်းပြီးသားတဲ့။ ဟုတ်ပါစေဟု ဆန္ဒပြုမိသည်။ ဒါပေမယ့် လုပ်စရာတွေအများကြီးရှိနေသေးသည်။ တီထွင်ဖန်တီးမုများထဲတွင် ကိုယ့်ဘဝကိုယ် တီထွင်ဖန်းတီးပြီးနေခြင်းသည် ကောင်းကြောင်းကို လွတ်လပ်သောစိတ်စာအုပ်ထဲမှ မှတ်သားမိသည်။ မိုးကတော့ ဆက်ရွာနေသည်။ ဟိုးတုန်းကလို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဆိုလျှင် တညလုံးထိုင်နေဖြစ်လိမ့်မည်။
(ဒီစိတ်အတွေးလေးကို ကုလားဖြူဘာသာရပ်နှင့် ရေးနိုင်ရန် ကြိုးစားရဦးမည်။ အမှန်တွင် အင်္ဂလိပ်လိုရေးသားချင်သည်။)
တေးမွန်။
နိုဝင်ဘာ ၁၄ ၂၀၀၉။ ၁နာရီ ၅ဝမိနစ်။
သဘာဝတရားကိုချစ်သော စိတ်ရှိသည်ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံမိသည်။ သဘာဝတရားတွင် ကောင်မလေးတွေကောပါသည်လား။ တယောက်တည်းပြုံးရယ်နေတာတွေ့လျှင် ဆယ်ကျော်သက်ဟု ထင်ခံရဦးမည်။ လျှစ်စစ်မီးရောင်တွေအောက် မိုးပေါက်တွေကျနေသည်ကို ကောင်းကောင်းမြင်ရသည်။ ဒီရက်ပိုင် ဆရာတော်ဦးဇောတိက၏လွတ်လပ်သောစိတ် ဆိုသော စာအုပ်ကို နည်းနည်းချင်းဖတ်နေမိသည်။ အသက်တွေကြီးလာ၍လားမသိ။ စာအုပ်တအုပ်ကို ဖတ်သည်အခါ လနှင့်ချည်၍ ကြာမြင့်တက်လာသည်။ လွတ်လပ်သောစိတ်ဆိုလျှင် ၄၊ ၅ ရွက်ထက် ပိုဖတ်၍မရနိုင်အောင်ဖြစ်ရသည်။
ဒါနှင့် ဒီနောက်ပိုင်း မာန်မရှိလာသည်ကို သတိထားနေမိသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ တဖြည်းဖြည်းမာန်နည်းပါးလားသည်ကိုတွေ့နေရသည်။ အကြောင်းတခုခုကြောင့် မာန်တက်နေသူများကိုတွေ့လျှင်လည်း နားလည်နေတက်သည်။ စားမာန်(စမန်)တက်လေ့ရှိသော အိမ်ကကြောင်လေး အာဗြဲမကိုလည်းသတိရတက်သည်။ အသက်ကြီးလာ၍ပဲ ထင်သည်။
တချက်တချက် လေတိုးဝှေလာလျှင် လန်းဆန်းခြင်းများကိုယ်ထဲ တိုးဝင်သွားသလိုခံစားရသည်။ ညဖြစ်၍ ဘာကိုမှ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရခြင်းသည်ပင် နှစ်သက်ဖွယ်ရာကောင်းနေသည်။ တရားလေးလည်း လေ့ကျင့်ဦးမှပဲ။ တရားမထိုင်ဖြစ်သည်တောင် အတော်ကိုကြာနေပြီ။ မေမေပြောသောစကားကို ကြားယောင်မိသည်။ သားက အတ္တနည်းပြီးသားတဲ့။ ဟုတ်ပါစေဟု ဆန္ဒပြုမိသည်။ ဒါပေမယ့် လုပ်စရာတွေအများကြီးရှိနေသေးသည်။ တီထွင်ဖန်တီးမုများထဲတွင် ကိုယ့်ဘဝကိုယ် တီထွင်ဖန်းတီးပြီးနေခြင်းသည် ကောင်းကြောင်းကို လွတ်လပ်သောစိတ်စာအုပ်ထဲမှ မှတ်သားမိသည်။ မိုးကတော့ ဆက်ရွာနေသည်။ ဟိုးတုန်းကလို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဆိုလျှင် တညလုံးထိုင်နေဖြစ်လိမ့်မည်။
(ဒီစိတ်အတွေးလေးကို ကုလားဖြူဘာသာရပ်နှင့် ရေးနိုင်ရန် ကြိုးစားရဦးမည်။ အမှန်တွင် အင်္ဂလိပ်လိုရေးသားချင်သည်။)
တေးမွန်။
နိုဝင်ဘာ ၁၄ ၂၀၀၉။ ၁နာရီ ၅ဝမိနစ်။
Sunday, November 22, 2009
Friday, November 20, 2009
Monday, November 16, 2009
ရွှေနှင့်ယိုးမှား ပန်းစံကား
သိုးကလေ၊ ၊ပုပ္ပားနတ်တောင်၊ အခေါင်မြင့်ဖျား၊ စုံတောပြား၌၊ န့ံရှားကြိုင်လွင့်၊ ခါတန်ပွင့်သည်၊ ၊ ရွှေနှင့်ယိုးမှားပန်းစံကား။
သိုးကလေ၊ ၊စံကားပွင့်နှင့်၊ နှိုင်းတင့်နိုးသည်၊ ရဲမျိုးသမီး၊ မောင်ကြီးနှမ၊ ညက်လှပြာစင်၊ ၊ မယ့်သည်ပင်သည်ခရီးသား။
သိုးကလေ၊ ၊ မြိတ်လွတ်စုလည်း၊ အငယ်တည်းက၊ ကျွမ်းဝင်ကြသည်၊ မွေးဖတူရင်း၊ မျိုးသည်မင်းနှင့်၊ ချစ်ခြင်းစုရုံး၊ သက်ထက်ဆုံးသည်၊ ၊ နှလုံးမခြားစောင့်တရား။
သိုးကလေ၊ ၊ မျက်သုတ်နီစင်၊ ရထည်းဖျင်းနှင့်၊ ကျိုင်းစင်မြဝါ၊ မတ်ကြီးလျာကို၊ ၊ မယ်သာကြိုက်မိတုမရှိ။ ။
အမည်မသိ။
သည်ပင် (ပေါရာဏ) = လင်ယောကျင်္ား
မြိတ်လွတ် = တပတ်လျှို တပတ်ရစ်ဆံထုံကို ဆိုလိုသည်
စုလည်း = ဦးစွန်းကိုကြက်တောင်စီး၍ ထုံးသောဆံထုံးကို ဆိုလိုသည်
မျိုးသည်မင်း = လင်ယောင်္ကျား
ရထည်း(ပေါရာဏ) = ပိတ်ထည်
ဖျင် (ပေါရာဏ) = အင်္ကျ ီ
ကျိုင်းစင်မြဝါ (ပေါရာဏ) = စင်ကြယ်သော မြရောင်ရှိသော ဆောင်ထီး
ပုဂံမင်းများလက်ထက်ရေး ပုပ္ပားနတ်တောင်ဘွဲ့ပါ။ လင်္ကာအမျိုးအစား။ ဒါက ကျွန်တော်၁ဝတန်းတုန်းက ကြိုက်မိတဲ့ မြန်မာစာကဗျာထဲက တပုဒ်။ ချစ်စရာလည်းကောင်း၊ နှစ်သက် လေးစားစရာလည်းကောင်းတဲ့ ကဗျာလေးပါ။ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ လေးစားစရာကောင်းတဲ့ မြန်မာ အမျိုးသမီးလေးတဦးကို တွေ့ရတယ်။
ဒီနေရာမှာ သိုးကလေကို သိုးကလေး (သိုး + ကလေး) လို့မဖတ်ရဘူးလို့မှတ်သားဖူးတယ်။ သိုး က လေ ဆိုပြီး ဖတ်ရပါတယ်။ (ကျွန်တော်ကလေ... ဒီလူကလေ...၊ အဲလိုမျိုး သိုးကလေ လိုဖတ်ရတယ်။) အဲဒီမှာ ကျွန်တော်တို့ ၁၀ တန်းတုန်းက မြန်မာစာကဗျာ စာအုပ်ကို သတိရမိမယ်ထင်ပါတယ်။ ဒီစာကို မြန်မာစာညွန့်ပေါင်းကျမ်းထဲက ပြန်ကူးထားတာမို့ ၁၀ သင်ရိုးစာအုပ်နဲ့ "ပန်းစကား" ကို စလုံးပေါင်းနည်းနည်းလွဲမလားမသိဘူး။
အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်ရဲ့ ကျူရှင်က မြန်မာစာဆရာက တော်တော်ကိုကောင်းခဲ့တာပါ။ စာမေးပွဲအတွက် သင်တာမျိုးမဟုတ်ပဲ မြန်မာစာအရသာကို သင်ပေးသွားတာပါ။ သူသင်တာ ကောင်းလွန်းလို့ မြန်မာစာ၊ မြန်မာကဗျာကို အရသာခံစားတက်သွားတာဆိုရင် အမှန်ပဲ။
===================================================================
ဒီတခေါက် မြန်မာပြန်သွားပြီး သယ်လာခဲ့တဲ့ အထဲမှာ စာအုပ်တွေများဆုံးပဲ။ စားစရာနဲ့ တခြားဟာတွေက ကိုယ်အတွက် မပါသလောက်ပဲ။ သူများဟာတွေ သယ်ပေးခဲ့လို့ အလေးချိန်ကတော့ ကျော်သွားတယ်။ ထားပါတော့။ အဲဒီ စာအုပ်တွေသယ်လာလို့ လေဆိပ်က ဦးဦးတွေက ရစ်သေးတယ်ဗျ။ (သူ့တို့လည်း ဝတ္တရားအရလုပ်တယ်လို့ပဲ တွေးပါတယ်။)
"ဘာစာအုပ်တွေလည်း ကြည့်ပရစေ" ဆိုတော့ ကြည့်ပေါ့။
"အားလုံး တရားဝင် စာပေစီစစ်ရေးက ထုတ်ထားတဲ့ဟာတွေပဲ ဦး။ "
"စာပေစီစစ်ရေးက ခွင့်ပြုတယ်ဆိုတာ မြန်မာပြည်မှာဖတ်ဖို့ခွင့်ပြုတာ။ နိုင်ငံခြားယူသွားဖို့မဟုတ်ဘူး။ နိုင်ငံခြားယူသွားရင် စာပေစီစစ်ရေးရုံးကိုသွားပြီးတော့ ထောက်ခံစာယူရတယ်။ ဘာစာအုပ်၊ရေးသူဘယ်သူ၊ ဘယ်နှစ်အုပ် အဲလို ယူပြီးမှ စာပေစီစစ်ရေးက ချိတ်ပိတ်ပေးလိမ့်မယ်။ အဲဒီတော့မှ နိုင်ငံခြားသယ်လို့ရတယ်" တဲ့ဗျား။
ဒါနဲ့ "ကျွန်တော် မသိလို့ပါ။ ကြည့်ပါ အားလုံး တရားစာအုပ်နဲ့ မြန်မာစာဆိုင်ရာ စာအုပ်တွေကြည့်ပဲ။ စစ်ကြည့်လို့ရတယ် ဦး" ပေါ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ပြီးတော့
"အေးကွာတဲ့၊ တရားစာအုပ်တွေဆိုတော့ အားလည်းနာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်တခေါက်ဆို အဲလိုလုပ်ရမယ် "
လို့ပြောပြီး သယ်ခွင့်ပြုလိုက်တယ်။ ကျေးဇူးကြီးမားပါတယ်။ တကယ်ပါ။ တခြားဟာတွေ ချန်ထားခဲ့ဆို သိပ်ပြောနေမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်ဟာဆို ချန်ခဲ့ရုံပဲ။ အဲလို စစ်တာ လေဆိပ်မှာ ၂ နေရာတောင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ၂ နေရာလုံး စကားနည်းနည်းပြောပြီးတော့ ခွင့်ပြုလိုက်ကြတယ်။
ထားပါတော့။ ပြောချင်တာက ယူခဲ့တဲ့စာအုပ်တွေထဲက တအုပ်ကို ဒီနေ့ဖတ်မိတယ်။ ဒေဝါလီနေ့ကို ဒီနေ့မှ ခွင့်အစားရတယ်လေ။ စာလေးဖတ်လိုက်၊ နားလိုက်ပေါ့။
နတ်ဆိုး
သိုးကလေ၊ ၊ပုပ္ပားနတ်တောင်၊ အခေါင်မြင့်ဖျား၊ စုံတောပြား၌၊ န့ံရှားကြိုင်လွင့်၊ ခါတန်ပွင့်သည်၊ ၊ ရွှေနှင့်ယိုးမှားပန်းစံကား။
သိုးကလေ၊ ၊စံကားပွင့်နှင့်၊ နှိုင်းတင့်နိုးသည်၊ ရဲမျိုးသမီး၊ မောင်ကြီးနှမ၊ ညက်လှပြာစင်၊ ၊ မယ့်သည်ပင်သည်ခရီးသား။
သိုးကလေ၊ ၊ မြိတ်လွတ်စုလည်း၊ အငယ်တည်းက၊ ကျွမ်းဝင်ကြသည်၊ မွေးဖတူရင်း၊ မျိုးသည်မင်းနှင့်၊ ချစ်ခြင်းစုရုံး၊ သက်ထက်ဆုံးသည်၊ ၊ နှလုံးမခြားစောင့်တရား။
သိုးကလေ၊ ၊ မျက်သုတ်နီစင်၊ ရထည်းဖျင်းနှင့်၊ ကျိုင်းစင်မြဝါ၊ မတ်ကြီးလျာကို၊ ၊ မယ်သာကြိုက်မိတုမရှိ။ ။
အမည်မသိ။
သည်ပင် (ပေါရာဏ) = လင်ယောကျင်္ား
မြိတ်လွတ် = တပတ်လျှို တပတ်ရစ်ဆံထုံကို ဆိုလိုသည်
စုလည်း = ဦးစွန်းကိုကြက်တောင်စီး၍ ထုံးသောဆံထုံးကို ဆိုလိုသည်
မျိုးသည်မင်း = လင်ယောင်္ကျား
ရထည်း(ပေါရာဏ) = ပိတ်ထည်
ဖျင် (ပေါရာဏ) = အင်္ကျ ီ
ကျိုင်းစင်မြဝါ (ပေါရာဏ) = စင်ကြယ်သော မြရောင်ရှိသော ဆောင်ထီး
ပုဂံမင်းများလက်ထက်ရေး ပုပ္ပားနတ်တောင်ဘွဲ့ပါ။ လင်္ကာအမျိုးအစား။ ဒါက ကျွန်တော်၁ဝတန်းတုန်းက ကြိုက်မိတဲ့ မြန်မာစာကဗျာထဲက တပုဒ်။ ချစ်စရာလည်းကောင်း၊ နှစ်သက် လေးစားစရာလည်းကောင်းတဲ့ ကဗျာလေးပါ။ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ လေးစားစရာကောင်းတဲ့ မြန်မာ အမျိုးသမီးလေးတဦးကို တွေ့ရတယ်။
ဒီနေရာမှာ သိုးကလေကို သိုးကလေး (သိုး + ကလေး) လို့မဖတ်ရဘူးလို့မှတ်သားဖူးတယ်။ သိုး က လေ ဆိုပြီး ဖတ်ရပါတယ်။ (ကျွန်တော်ကလေ... ဒီလူကလေ...၊ အဲလိုမျိုး သိုးကလေ လိုဖတ်ရတယ်။) အဲဒီမှာ ကျွန်တော်တို့ ၁၀ တန်းတုန်းက မြန်မာစာကဗျာ စာအုပ်ကို သတိရမိမယ်ထင်ပါတယ်။ ဒီစာကို မြန်မာစာညွန့်ပေါင်းကျမ်းထဲက ပြန်ကူးထားတာမို့ ၁၀ သင်ရိုးစာအုပ်နဲ့ "ပန်းစကား" ကို စလုံးပေါင်းနည်းနည်းလွဲမလားမသိဘူး။
အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်ရဲ့ ကျူရှင်က မြန်မာစာဆရာက တော်တော်ကိုကောင်းခဲ့တာပါ။ စာမေးပွဲအတွက် သင်တာမျိုးမဟုတ်ပဲ မြန်မာစာအရသာကို သင်ပေးသွားတာပါ။ သူသင်တာ ကောင်းလွန်းလို့ မြန်မာစာ၊ မြန်မာကဗျာကို အရသာခံစားတက်သွားတာဆိုရင် အမှန်ပဲ။
===================================================================
ဒီတခေါက် မြန်မာပြန်သွားပြီး သယ်လာခဲ့တဲ့ အထဲမှာ စာအုပ်တွေများဆုံးပဲ။ စားစရာနဲ့ တခြားဟာတွေက ကိုယ်အတွက် မပါသလောက်ပဲ။ သူများဟာတွေ သယ်ပေးခဲ့လို့ အလေးချိန်ကတော့ ကျော်သွားတယ်။ ထားပါတော့။ အဲဒီ စာအုပ်တွေသယ်လာလို့ လေဆိပ်က ဦးဦးတွေက ရစ်သေးတယ်ဗျ။ (သူ့တို့လည်း ဝတ္တရားအရလုပ်တယ်လို့ပဲ တွေးပါတယ်။)
"ဘာစာအုပ်တွေလည်း ကြည့်ပရစေ" ဆိုတော့ ကြည့်ပေါ့။
"အားလုံး တရားဝင် စာပေစီစစ်ရေးက ထုတ်ထားတဲ့ဟာတွေပဲ ဦး။ "
"စာပေစီစစ်ရေးက ခွင့်ပြုတယ်ဆိုတာ မြန်မာပြည်မှာဖတ်ဖို့ခွင့်ပြုတာ။ နိုင်ငံခြားယူသွားဖို့မဟုတ်ဘူး။ နိုင်ငံခြားယူသွားရင် စာပေစီစစ်ရေးရုံးကိုသွားပြီးတော့ ထောက်ခံစာယူရတယ်။ ဘာစာအုပ်၊ရေးသူဘယ်သူ၊ ဘယ်နှစ်အုပ် အဲလို ယူပြီးမှ စာပေစီစစ်ရေးက ချိတ်ပိတ်ပေးလိမ့်မယ်။ အဲဒီတော့မှ နိုင်ငံခြားသယ်လို့ရတယ်" တဲ့ဗျား။
ဒါနဲ့ "ကျွန်တော် မသိလို့ပါ။ ကြည့်ပါ အားလုံး တရားစာအုပ်နဲ့ မြန်မာစာဆိုင်ရာ စာအုပ်တွေကြည့်ပဲ။ စစ်ကြည့်လို့ရတယ် ဦး" ပေါ့။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ပြီးတော့
"အေးကွာတဲ့၊ တရားစာအုပ်တွေဆိုတော့ အားလည်းနာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်တခေါက်ဆို အဲလိုလုပ်ရမယ် "
လို့ပြောပြီး သယ်ခွင့်ပြုလိုက်တယ်။ ကျေးဇူးကြီးမားပါတယ်။ တကယ်ပါ။ တခြားဟာတွေ ချန်ထားခဲ့ဆို သိပ်ပြောနေမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်ဟာဆို ချန်ခဲ့ရုံပဲ။ အဲလို စစ်တာ လေဆိပ်မှာ ၂ နေရာတောင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ၂ နေရာလုံး စကားနည်းနည်းပြောပြီးတော့ ခွင့်ပြုလိုက်ကြတယ်။
ထားပါတော့။ ပြောချင်တာက ယူခဲ့တဲ့စာအုပ်တွေထဲက တအုပ်ကို ဒီနေ့ဖတ်မိတယ်။ ဒေဝါလီနေ့ကို ဒီနေ့မှ ခွင့်အစားရတယ်လေ။ စာလေးဖတ်လိုက်၊ နားလိုက်ပေါ့။
နတ်ဆိုး
Saturday, November 14, 2009
Saturday, October 31, 2009
အေးတော့ အရမ်းမအေးသေးဘူး။ မိုးက ဖျက်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆောင်းကစနေပြီလေ။ မြူတွေ ဆိုင်းနေတက်ပီ။
ဒါ မူဆယ် ရွှေလီသွားတဲ့လမ်းပေါ့။
ကျွန်တော်တို့အရပ်က ဒီလို အေးအေးချမ်းချမ်းပဲဗျ။ ကျွန်တော်လည်း အေးတာပဲလေ။ (သူများပြောတာပဲ) :D
ဒါက သိန္ဒီ လွင်ပြင်။
ဒါက နာမည်ကြီး လွိုင်ဆမ်ဆစ် လေ။ တောင်သုံးဆယ်။ သိန္ဒီနဲ့ ကွတ်ခိုင် ကြားက။
ညနေပိုင်းရောက်တော့ နမ့်ခမ်းဘက်ကို သွားမိတယ်။ နေဝင်ချိန်က အရမ်းနှစ်သက်ဖို့ကောင်းတယ်။ နမ့်ခမ်းသူလေးတွေကလည်း မြင်ဖူးသမျှ မြောက်ပိုင်းသူလေးတွေထဲမှာ အချောဆုံးပဲ။ သူတို့ပုံတော့ ရင်ထဲမှာပဲ သိမ်းလာခဲ့တယ်လေ။ ;)
ဆန်နီ ကားခေါင်မိုးပေါ်မှာ လူ ၁၃ ယောက်လောက်နဲ့ အတူတူစီးရလို့ ဒီနေဝင်ချိန်ကို သေချာ မရိုက်ခဲ့ရဘူး။ စုစုပေါင်း ၂၅ ယောက်တင်ထားတဲ့ ဆန်နီကားလေးနဲ့ တတောင်တက် တတောင်ဆင်း ကွတ်ခိုင်က ပလောင်တွေကို နမ့်ခမ်းရွာတွေထဲ အထိ လိုက်ပို့ခဲ့ရတာ။ ကားဆရာက သူငယ်ချင်းလေ။ ပို့ပီးရော ကားဆရာက ညည်းပါတယ်။ တကယ့် ပလောင်လူလည်တွေနဲ့ လာတွေ့နေတယ်တဲ့။ ကားခကို အိမ်ရှေ့ရောက်မှ ပေးမယ်ဆိုပီး ခေါ်လာခဲ့တာလေ။ ကားခအရင်ပေးထားရင် သူတို့နေတဲ့နေရာအထိ လိုက်မပို့မှာစိုးတားကိုး။ [ပုံမှန်တော့ ပလောင်တွေက တော်တော် ရိုးအတယ်။]
ဒီခရီးမှာ အမြတ်အထွက်ဆုံးကတော့ အမြင်တွေ မှန်လာပီး လူကြီးဆန်လာတာပဲ ထင်တယ်။ ဒီအဘွားက ခြုံထဲမှာ ဒီအတိုင်းပေါက်နေတဲ့ သက်ကယ်ပင်တွေ ဖြတ်နေတာ။(အကြီး ချဲ့ကြည့်ရင် သူမျက်နှာက တော်တော် အသက်ကြီးပီဆိုတာ သိလိမ့်မယ်။) ပြီးရင် သက်ကယ်လုပ်ရောင်းမယ်ထင်ပါရဲ့။ ဘဝတွေက ကြမ်းတယ်။ စလုံးပြန်ရောက်ရင် ပိုက်ဆံကို မဖြုန်းမိဖို့ ဒီခရီမှာ အကြိမ်ကြိမ် သတိပေးခဲ့တယ်။
နတ်ဆိုး။
ဒါ မူဆယ် ရွှေလီသွားတဲ့လမ်းပေါ့။
ကျွန်တော်တို့အရပ်က ဒီလို အေးအေးချမ်းချမ်းပဲဗျ။ ကျွန်တော်လည်း အေးတာပဲလေ။ (သူများပြောတာပဲ) :D
ဒါက သိန္ဒီ လွင်ပြင်။
ဒါက နာမည်ကြီး လွိုင်ဆမ်ဆစ် လေ။ တောင်သုံးဆယ်။ သိန္ဒီနဲ့ ကွတ်ခိုင် ကြားက။
ညနေပိုင်းရောက်တော့ နမ့်ခမ်းဘက်ကို သွားမိတယ်။ နေဝင်ချိန်က အရမ်းနှစ်သက်ဖို့ကောင်းတယ်။ နမ့်ခမ်းသူလေးတွေကလည်း မြင်ဖူးသမျှ မြောက်ပိုင်းသူလေးတွေထဲမှာ အချောဆုံးပဲ။ သူတို့ပုံတော့ ရင်ထဲမှာပဲ သိမ်းလာခဲ့တယ်လေ။ ;)
ဆန်နီ ကားခေါင်မိုးပေါ်မှာ လူ ၁၃ ယောက်လောက်နဲ့ အတူတူစီးရလို့ ဒီနေဝင်ချိန်ကို သေချာ မရိုက်ခဲ့ရဘူး။ စုစုပေါင်း ၂၅ ယောက်တင်ထားတဲ့ ဆန်နီကားလေးနဲ့ တတောင်တက် တတောင်ဆင်း ကွတ်ခိုင်က ပလောင်တွေကို နမ့်ခမ်းရွာတွေထဲ အထိ လိုက်ပို့ခဲ့ရတာ။ ကားဆရာက သူငယ်ချင်းလေ။ ပို့ပီးရော ကားဆရာက ညည်းပါတယ်။ တကယ့် ပလောင်လူလည်တွေနဲ့ လာတွေ့နေတယ်တဲ့။ ကားခကို အိမ်ရှေ့ရောက်မှ ပေးမယ်ဆိုပီး ခေါ်လာခဲ့တာလေ။ ကားခအရင်ပေးထားရင် သူတို့နေတဲ့နေရာအထိ လိုက်မပို့မှာစိုးတားကိုး။ [ပုံမှန်တော့ ပလောင်တွေက တော်တော် ရိုးအတယ်။]
ဒီခရီးမှာ အမြတ်အထွက်ဆုံးကတော့ အမြင်တွေ မှန်လာပီး လူကြီးဆန်လာတာပဲ ထင်တယ်။ ဒီအဘွားက ခြုံထဲမှာ ဒီအတိုင်းပေါက်နေတဲ့ သက်ကယ်ပင်တွေ ဖြတ်နေတာ။(အကြီး ချဲ့ကြည့်ရင် သူမျက်နှာက တော်တော် အသက်ကြီးပီဆိုတာ သိလိမ့်မယ်။) ပြီးရင် သက်ကယ်လုပ်ရောင်းမယ်ထင်ပါရဲ့။ ဘဝတွေက ကြမ်းတယ်။ စလုံးပြန်ရောက်ရင် ပိုက်ဆံကို မဖြုန်းမိဖို့ ဒီခရီမှာ အကြိမ်ကြိမ် သတိပေးခဲ့တယ်။
နတ်ဆိုး။
Saturday, September 26, 2009
Friday, September 18, 2009
Tuesday, September 15, 2009
အလွန်အလုပ်များတဲ့ နေရာကို ရောက်သွားပီ။ အချိန်ပို လုပ်နိုင်လား။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ လာနိုင်လား။ အိမ်ထောင်မရှိသေးဘူး? ကောင်းတယ်။
Those are the words filling the room during the interview.
Generally, I am kind of ready to work. But I value my life also.
Happy busy days ahead. (Actually, I prefer to say - Bloody busy days ahead.) ;)
Natt Natt Soe Soe [shaking voice]
Those are the words filling the room during the interview.
Generally, I am kind of ready to work. But I value my life also.
Happy busy days ahead. (Actually, I prefer to say - Bloody busy days ahead.) ;)
Natt Natt Soe Soe [shaking voice]
Sunday, September 13, 2009
Sunday, September 6, 2009
Saturday, September 5, 2009
Sunday, August 30, 2009
ဒီရက်ပိုင်း ဒီတေးသွားလေး သဘောကျနေတယ်။ Joe Satriani တဲ့။ ဂစ်တာဆရာကြီး။ နားထောင်တက်ရင် နားထောင်ကြည့်ပေါ့။ နားမထောင်တက်ဘူးဆိုရင်လည်း စမ်းပြီးနားထောင်ကြည့်ပေါ့။ မတက်ဘူးဆိုပီး မလုပ်ရင် မလုပ်ဖူးဘူးဖြစ်သွားမယ်လေ။ လုပ်ရင် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဘယ်ဟာမဆို နှစ်သက်လာတာပါပဲ။ ကောင်းမကောင်း ခွဲခြားနိုင်လာတာပဲ။ ဖြည်းဖြည်းချင်းနဲ့။ ကျွန်တော်တော့ နားထောင်ရုံပဲ တက်နိုင်တယ်။ :)
သီချင်းနာမည်က Ten Words တဲ့။
Sunday, August 9, 2009
Saturday, August 8, 2009
Friday, August 7, 2009
ပညာ နှင့် ကျောင်း
ပညာဆိုတာ လူသားတဦးချင်းစီအတွက် မရှိမဖြစ်တဲ့ ရှိကိုရှိရမဲ့ အရာပါပဲ။ ဒီနေရာမယ် ပညာ လို့ဆိုခြင်းဟာ အမျိုးမျိုးသောအဓိပ္ပါယ် ဖွင့်ဆိုချက်များ အကျုံးဝင်တယ်။ အတက်ပညာပိုင်းဆိုင်ရာ ၊ အသိပညာပိုင်းဆိုင်ရာ ၊ နောက်တခုက အမှား အမှန်၊ အဆိုး အကောင်း၊ အကျိုး အပြစ် စတာတွေကို ဝေဖန်ပိုင်းခြားပြီး ဆုံးဖြတ်နိုင်တဲ့ တကယ့်ပညာ ဒါမှမဟုတ် အဆုံးအဖြတ်ပညာ ပိုင်းဆိုင်ရာတွေလည်း ပါတယ်။ လူတဦးတယောက်ချင်းဟာ အထက်ပါ ပညာတွေနှင့် ပြည့်စုံးဖူလုံနေမှ လူလောကအတွက် ရှိရမယ့်၊ ဖြစ်ရမယ့် လူသားတယောက် ဖြစ်မှာပဲဖြစ်တယ်။ တဦးချင်းစီက အဲလို ပြည့်ဝနေမှ အိမ်ထောင်စုတစု၊ ပြည်နယ်တခု၊ နိုင်ငံတနိုင်ငံဟာ တိုးတက်ပြီး အေးချမ်းသာနေလိမ့်မယ်။ တဦးနဲ့ တဦး အပြန်အလှန်နားလည်နိုင်ပြီး ၊ အပြန်အလှန်အကျိုးပြုနိုင် လိမ့်မယ်။ အဲဒီထဲကမှာ အတက်ပညာပိုင်းပဲဖြစ်စေ၊ အသိပညာပိုင်းပဲဖြစ်စေ၊ ဒါမှမဟုတ် အဆုံးအဖြတ်ပညာပိုင်းမှာပဲဖြစ်စေ တဖတ်ဖတ်မှာ အားနည်းလျှော့ပါးနေခဲ့မယ်ဆိုလျှင် အဲဒီ လူမှုအသိုင်းအဝန်းဟာ ပညာမညီမျှမှုကြောင့် ပဋိပက္ခ တွေဖြစ်လာတယ်။ ပြသာနာတွေ စတင်လာတယ်။ ဟန်ချက်မညီမျှမှုနဲ့ သူ့အကျိုးရလဒ်ကို အဲဒီ လူ့အသိုင်းအဝိုင်းက ကြုံတွေ့ရလိမ့်မယ်။ ဘယ်ပညာမှ မဖူလုံတဲ့ လူအဖွဲအစည်းဆိုရင်တော့ ပြောစရာစကားမရှိတော့ပါဘူး။ ပြသာနာပေါင်းများစွာနဲ့ ဘဝများစွာ ဆုံးရမှာပဲ။
ရုပ်ဝတ္တုပိုင်းဆိုင်ရာတွေမှာ တိုးတက်ပြီး၊ ကိုယ်ကျင့်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာတွေမှာ ဆုတ်ယုတ်ကျဆင်းလာခြင်းဟာ ပညာတမျိုးမျိုးမှာ လျှော့ပါးအားနည်းနေလို့ဖြစ်တယ်။ မဖူလုံလို့ဖြစ်တယ်။ ကို်ယ်လုပ်လို့ရသည် ဆိုပြီး ထွက်ပေါ်လာမယ့်အကျိုးအပြစ်တွေကို မကြည့်ပဲ လုပ်ဆာင်ခြင်းမျိုး၊ တဖတ်စွန်းရောက် တွေးခေါ်၊ပြောဆို၊ ကျင့်ကြံခြင်းမျိုး၊ အသိတွေရှိသော်လည်း တီထွင်ဖန်တီးမှုမှာ အားနည်းတာမျိုး၊ အပြောင်းအလဲအသစ်တွေကို မတွေ့နိုင်တာမျိုး၊ ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းတဲ့ လူအဖွဲအစည်းဖြစ်ပေမယ့် ဆင်းရဲတဲ့ဘဝတွေမှာရောက်နေရတာမျိုး၊ တဖတ်နဲ့တဖတ် အပြန်အလှန်နားမလည်နိုင်တာမျိုး၊ နာမည်တွေရှိသော်လည်း လူမသိ သူမသိ၊ ဒါမှမဟုတ် လူသိ သူသိ အောက်တန်းကျစွာ ပြုမှုတာမျိုး အဲဒါတွေအားလုံးဟာ ပညာတမျိုးမျိုးမှာ လိုအပ်ချက်ရှိနေလို့ပဲဖြစ်တယ်။ အဲဒါတွေဟာ ပညာ တမျိုးတည်းကြောင့်သာဖြစ်တယ်လို့ ပြောဖို့မဟုတ်ပေမယ့် ပညာဟာ အရင်းခံပဲ။
တကယ့်တကယ်မှတော့ ဒီပညာတွေကို သင်ပေးလို့ရတယ်။ လေ့ကျင့်ပေးလို့ရတယ်။ တဦးနဲ့ တဦးဟာ ပညာကို လက်ခံယူနိုင်တာခြင်း၊ စည်ပင်ပွားများအောင် လုပ်ဆောင်နိုင်တာခြင်း ကွားခြားသော်လည်း အတိုင်းအတာ တခုအထိ၊ တန်းတခုအထိ လူတိုင်း ပညာဖူလုံနေအောင် သင်ကြားပေးနိုင်တယ်။
စာသင်ကျောင်းတွေဟာ အဲဒါတွေသင်ကြားဖို့အတွက် အဓိကနေရာတွေပဲဖြစ်တယ်။ ပညာကို ဖြန့်ဝေဖို့၊ စည်ပင်အောင်လုပ်ဖို့၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းတခုထဲအတွင်းမှာ အတူတူနေကြသူတွေရဲ ့ပညာကို ရေချိန်ညှိပေးဖို့၊ အဲဒီအတွက် ကျောင်းတွေပေါ်ပေါက်လာတာပဲ။ ကျောင်းတွေဟာ ဘဝမှာ ရှာဖွေစားသောက်နိုင်ရုံ၊ ဂုဏ်ထူးတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ လက်မှတ်တခုရရုံ၊ အတန်းပညာအဆင့်တခုပြီးရုံ အဒီအတွက် ပေါ်ပေါက်လာတာမဟုတ်ဘူးဆိုတာကို မျက်ချေမပြတ်သင့်ဘူး။ ဒီလိုပဲ တီထွင်ဖန်တီးမှုကောင်းရုံအတွက်ပဲမဟုတ်သလို့ ၊ ကိုယ်ကျင့်စာရိတ္တ ကောင်းရုံအတွက်ပဲလည်း မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိရမယ်။ စက်ရုပ်ဆန်ဆန် အရည်အသွေးတသမတ်ထဲရှိတဲ့ ပစ္စည်းတွေထုပ်လုပ်နိုင်အောင် သင်ကြားပေးဖို့မဟုတ်သလို့၊ ဘုရားရှင်တပါး ထွက်လာအောင် သင်ကြားပေးဖို့လည်းမဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို နားလည်ရမယ်။ ကျောင်းဆိုတာ လူသားတယောက် လူ့အဖွဲအစည်းထဲမှာ လူသားပီသစွာနေထိုင်တက်ဖို့အတွက် ပေါ်ပေါက်လာတာဖြစ်တယ်။
အဓိကအနေနဲ့ကတော့ အရာတိုင်းမှာရှိသင့်တဲ့ ဟန်ချက်ကို ထိန်းဖို့ပဲ။
မပြီးသေးဘူး။ ကြုံရင် ရေးလို့ရရင် ဆက်ရေးမယ်။
ပညာဆိုတာ လူသားတဦးချင်းစီအတွက် မရှိမဖြစ်တဲ့ ရှိကိုရှိရမဲ့ အရာပါပဲ။ ဒီနေရာမယ် ပညာ လို့ဆိုခြင်းဟာ အမျိုးမျိုးသောအဓိပ္ပါယ် ဖွင့်ဆိုချက်များ အကျုံးဝင်တယ်။ အတက်ပညာပိုင်းဆိုင်ရာ ၊ အသိပညာပိုင်းဆိုင်ရာ ၊ နောက်တခုက အမှား အမှန်၊ အဆိုး အကောင်း၊ အကျိုး အပြစ် စတာတွေကို ဝေဖန်ပိုင်းခြားပြီး ဆုံးဖြတ်နိုင်တဲ့ တကယ့်ပညာ ဒါမှမဟုတ် အဆုံးအဖြတ်ပညာ ပိုင်းဆိုင်ရာတွေလည်း ပါတယ်။ လူတဦးတယောက်ချင်းဟာ အထက်ပါ ပညာတွေနှင့် ပြည့်စုံးဖူလုံနေမှ လူလောကအတွက် ရှိရမယ့်၊ ဖြစ်ရမယ့် လူသားတယောက် ဖြစ်မှာပဲဖြစ်တယ်။ တဦးချင်းစီက အဲလို ပြည့်ဝနေမှ အိမ်ထောင်စုတစု၊ ပြည်နယ်တခု၊ နိုင်ငံတနိုင်ငံဟာ တိုးတက်ပြီး အေးချမ်းသာနေလိမ့်မယ်။ တဦးနဲ့ တဦး အပြန်အလှန်နားလည်နိုင်ပြီး ၊ အပြန်အလှန်အကျိုးပြုနိုင် လိမ့်မယ်။ အဲဒီထဲကမှာ အတက်ပညာပိုင်းပဲဖြစ်စေ၊ အသိပညာပိုင်းပဲဖြစ်စေ၊ ဒါမှမဟုတ် အဆုံးအဖြတ်ပညာပိုင်းမှာပဲဖြစ်စေ တဖတ်ဖတ်မှာ အားနည်းလျှော့ပါးနေခဲ့မယ်ဆိုလျှင် အဲဒီ လူမှုအသိုင်းအဝန်းဟာ ပညာမညီမျှမှုကြောင့် ပဋိပက္ခ တွေဖြစ်လာတယ်။ ပြသာနာတွေ စတင်လာတယ်။ ဟန်ချက်မညီမျှမှုနဲ့ သူ့အကျိုးရလဒ်ကို အဲဒီ လူ့အသိုင်းအဝိုင်းက ကြုံတွေ့ရလိမ့်မယ်။ ဘယ်ပညာမှ မဖူလုံတဲ့ လူအဖွဲအစည်းဆိုရင်တော့ ပြောစရာစကားမရှိတော့ပါဘူး။ ပြသာနာပေါင်းများစွာနဲ့ ဘဝများစွာ ဆုံးရမှာပဲ။
ရုပ်ဝတ္တုပိုင်းဆိုင်ရာတွေမှာ တိုးတက်ပြီး၊ ကိုယ်ကျင့်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာတွေမှာ ဆုတ်ယုတ်ကျဆင်းလာခြင်းဟာ ပညာတမျိုးမျိုးမှာ လျှော့ပါးအားနည်းနေလို့ဖြစ်တယ်။ မဖူလုံလို့ဖြစ်တယ်။ ကို်ယ်လုပ်လို့ရသည် ဆိုပြီး ထွက်ပေါ်လာမယ့်အကျိုးအပြစ်တွေကို မကြည့်ပဲ လုပ်ဆာင်ခြင်းမျိုး၊ တဖတ်စွန်းရောက် တွေးခေါ်၊ပြောဆို၊ ကျင့်ကြံခြင်းမျိုး၊ အသိတွေရှိသော်လည်း တီထွင်ဖန်တီးမှုမှာ အားနည်းတာမျိုး၊ အပြောင်းအလဲအသစ်တွေကို မတွေ့နိုင်တာမျိုး၊ ကိုယ်ကျင့်တရားကောင်းတဲ့ လူအဖွဲအစည်းဖြစ်ပေမယ့် ဆင်းရဲတဲ့ဘဝတွေမှာရောက်နေရတာမျိုး၊ တဖတ်နဲ့တဖတ် အပြန်အလှန်နားမလည်နိုင်တာမျိုး၊ နာမည်တွေရှိသော်လည်း လူမသိ သူမသိ၊ ဒါမှမဟုတ် လူသိ သူသိ အောက်တန်းကျစွာ ပြုမှုတာမျိုး အဲဒါတွေအားလုံးဟာ ပညာတမျိုးမျိုးမှာ လိုအပ်ချက်ရှိနေလို့ပဲဖြစ်တယ်။ အဲဒါတွေဟာ ပညာ တမျိုးတည်းကြောင့်သာဖြစ်တယ်လို့ ပြောဖို့မဟုတ်ပေမယ့် ပညာဟာ အရင်းခံပဲ။
တကယ့်တကယ်မှတော့ ဒီပညာတွေကို သင်ပေးလို့ရတယ်။ လေ့ကျင့်ပေးလို့ရတယ်။ တဦးနဲ့ တဦးဟာ ပညာကို လက်ခံယူနိုင်တာခြင်း၊ စည်ပင်ပွားများအောင် လုပ်ဆောင်နိုင်တာခြင်း ကွားခြားသော်လည်း အတိုင်းအတာ တခုအထိ၊ တန်းတခုအထိ လူတိုင်း ပညာဖူလုံနေအောင် သင်ကြားပေးနိုင်တယ်။
စာသင်ကျောင်းတွေဟာ အဲဒါတွေသင်ကြားဖို့အတွက် အဓိကနေရာတွေပဲဖြစ်တယ်။ ပညာကို ဖြန့်ဝေဖို့၊ စည်ပင်အောင်လုပ်ဖို့၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းတခုထဲအတွင်းမှာ အတူတူနေကြသူတွေရဲ ့ပညာကို ရေချိန်ညှိပေးဖို့၊ အဲဒီအတွက် ကျောင်းတွေပေါ်ပေါက်လာတာပဲ။ ကျောင်းတွေဟာ ဘဝမှာ ရှာဖွေစားသောက်နိုင်ရုံ၊ ဂုဏ်ထူးတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့ လက်မှတ်တခုရရုံ၊ အတန်းပညာအဆင့်တခုပြီးရုံ အဒီအတွက် ပေါ်ပေါက်လာတာမဟုတ်ဘူးဆိုတာကို မျက်ချေမပြတ်သင့်ဘူး။ ဒီလိုပဲ တီထွင်ဖန်တီးမှုကောင်းရုံအတွက်ပဲမဟုတ်သလို့ ၊ ကိုယ်ကျင့်စာရိတ္တ ကောင်းရုံအတွက်ပဲလည်း မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိရမယ်။ စက်ရုပ်ဆန်ဆန် အရည်အသွေးတသမတ်ထဲရှိတဲ့ ပစ္စည်းတွေထုပ်လုပ်နိုင်အောင် သင်ကြားပေးဖို့မဟုတ်သလို့၊ ဘုရားရှင်တပါး ထွက်လာအောင် သင်ကြားပေးဖို့လည်းမဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို နားလည်ရမယ်။ ကျောင်းဆိုတာ လူသားတယောက် လူ့အဖွဲအစည်းထဲမှာ လူသားပီသစွာနေထိုင်တက်ဖို့အတွက် ပေါ်ပေါက်လာတာဖြစ်တယ်။
အဓိကအနေနဲ့ကတော့ အရာတိုင်းမှာရှိသင့်တဲ့ ဟန်ချက်ကို ထိန်းဖို့ပဲ။
မပြီးသေးဘူး။ ကြုံရင် ရေးလို့ရရင် ဆက်ရေးမယ်။
Friday, July 31, 2009
Sunday, July 26, 2009
မြန်မာစကားသည် ကြွယ်ဝလွန်းသည်။ ဤကား ဂုဏ်ယူစရာပင်ဖြစ်သည်။
ကျောင်းဝင်းထဲသို့ မျက်မှန်ထူထူကြီးတပ်ပြီး၊ ဒါမှမဟုတ် ကြိမ်တုတ်ကြီးတကားကားနှင့်ဝင်လာသော ကျောင်းအုပ်ကြီး (သို့) ကျောင်းဆရာကြီးအား ကျွန်တော်တို့က ကြောက်စိတ်၊ ချစ်ခင်စိတ်များဖြင့် ဆရာကြီး ဟု ရိုသေစွာ ခေါ်ဝေါ်သုံးဆွဲကြသည်။ ထိုကဲသို့သော ဆရာကြီးကိုများကိုတွေ့လျှင် အပြုံးဆင်ထားသော မျက်နှာနှင့် ကိုယ်ကိုကိုင်းညွတ်ကာ၊ လက်နှစ်ဖက်ပိုက်ကာ ရိုသေလေးစားသမှု့ကို ပြသကြသည်။ ဆရာကြီးများကလည်း တပည့်ငယ်များကို သားနှင့်မခြား ချစ်ခင်သည်။ ကာကွယ်စောင့်လျှောက်သည်။ သင်ကြားပြသသည်။ သူတို့၏ ရိုးသားအနစ်နှာ ခံတက်သော ပုံရိပ်များက ရင်ဝယ်တွင် မပြောက်ပျက်။ ငယ်ငယ်က ကျောင်းဝင်းထဲမှ ချစ်သောထိုဆရာကြီးများကို လွမ်းမိသည်။ သတိရမိတိုင်း မှန်း၍ ကန်တော့မိစမြဲ။
ငယ်ငယ်က ဆရာကြီးဟုဆိုလျှင် ထိုကဲ့သို့သော ဆရာကြီးများကိုသာ သိခဲ့သည်။ အသက်အရွယ်အနည်းငယ်မျှပို၍ ကြီးလာသောအခါ အခြားအခြားသော ဆရာများနှင့်လည်း ထိတွေ့ရင်နှီးလာသည်။
မြန်မာနိုင်ငံသားအများစုသည် ယဉ်ကျေးမှှုမြင့်သောသူများဖြစ်ကြသည်။ လူတဖတ်သားကို နှိမ်၍ဆက်ဆံခြင်းကို တက်နိုင်သမျှရှောင်ရှားကြသည်။ မည်ကဲသို့သောအလုပ်ဖြစ်စေ၊ နှိမ့်နှိမ့်ချချ ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲခြင်းမျိုးကို ရှောင်ရှားကြသည်။ ကြီးမားသောအလုပ်များလုပ်သူများနှင့် တတန်းတည်းခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲကြသည်။ တိုင်းပြည်ကိုအုပ်ချုပ်သော မင်း ၏ဆရာကို မင်းဆရာ၊ တက္ကသိုလ်မှ အဆင့်မြင့်ဘာသာရပ်များကို သင်ကြားပို့ချသော ဆရာကို တက္ကသိုလ်ဆရာ စသည်ဖြင့်ခေါ်ပြီးပြောဆိုသကဲ့သို့ ဆိုက်ကားနင်းသောသူကို ဆိုက်ကားနင်းရာတွင် ကျွမ်းကျင်သောသူဖြစ်သည့်အတွက် ဆိုက်ကားဆရာ၊ ကားမောင်းသောသူကို ကားမောင်းရာတွင် သူ၏ကျွမ်းကျင်မှုကို အသိအမှတ်ပြုသည့်အတွက် ကားဆရာ စသည်ဖြင့် ဆရာဟု တပ်ကာ ခေါ်ဝေါ်သုံးဆွဲကြသည်။ မြင်းလှည်းဆရာ၊ ပိုက်ပြင်ဆရာ၊ ရေဆွဲဆရာ စသည့်ဖြင့်လည်းရှိသေးသည်။ ဤကား သူအနေအထားအလိုက် လူတိုင်း၏ ကျွမ်းကျင်မှုကို အသိအမှတ်ပြုတက်သော သဘောပင်။ ကောင်း၏။
သည်နောင်းပိုင်းတွင် မထင်မှတ်ပဲ ဆရာကြီးတမျိုးကို ထပ်တွေ့လာသည်။ မြန်မာစကား ကြွယ်ဝသည်ကို ပိုမိုသိရှိလာသည်။ ဘယ်လိုဆရာကြီးမျိုးလည်းတော့ အားလုံးသိရှိပြီးဖြစ်မည်။
"မင်းက ဆရာကြီးလား"
"ဒီကောင်က ဆရာကြီးကွ"
"ငါက ဒီနယ်ပယ်မှာဆရာကြီးကွ။ မင်းငါပြောတာနားထောင်"
"မင်းက ဘာမိုလို့လဲ။ ငါဒါတွေလုပ်လာတာ ၂၁ နှစ် ပြည့်တော့မယ်။ ဆရာကြီးကွ။ မင်းမသိပဲ ဆရာမလုပ်နဲ့။"
လားလား။ ဒီ ဆရာကြီးများကို နားလည်နိုင်စွမ်းရှိအောင်ကြိုးစားမိသည်။ တရက်တွင် ဆရာကြီးပုံပြင်ကိုကြားနာဖူးသွာသောအခါမှ အော် ဒီလိုကိုး ဟု သက်ပြင်းချ ပြုံးမိတော့သည်။ ကျောင်းသားကလေးဘဝတွင်သိသော ဆရာကြီးနှင့်လားလားမှ အဓိပ္ပါယ် မဆိုင်သော အခြားအဓိပ္ပါယ်ဆောင်သော ဆရာကြီး အကြောင်းကို ကောင်းကောင်းနားလည်သွားလေတော့သည်။
ဆရာကြီးပုံပြင် ဆိုသည်မှာ ဤသို့တည်း။
--------------------------------------------။
တခါက အဆိုးတကာ အဆိုးဆုံးဆိုသော၊ အယုတ်တကာ အယုတ်ဆုံးဆိုသော၊ အမိုက်တကာ အမိုက်ဆုံးဆိုသော၊ အမှောင်တကာ အမှောင်ဆုံး လူမိုက်များကို ထားရာ အကျဉ်းထောင်တခုရှိလေသည်။ (မြန်မာပြည်က ထောင်တွေမှာတော့ သူရဲကောင်းများလည်းရှိသည်။ ဤကား စကားချပ်။) တရက်တွင် ထောင်သားများ စုဝေးရင်း အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ဆွေးနွေးကြသည်။ သူတို့တွင် ခေါင်းဆောင်လုပ်မည့် သူမရှိသေး။ ထို့ကြောင့် ထောင်ထဲရှိထောင်သားများထဲမှ အားလုံးထက်ပိုပြီး ဆိုးမိုက်ယုတ်မာခဲ့သောသူအား ဆရာကြီးအဖြစ်ခန့်အပ်မည်။ ထိုသူက ထောင်သားအားလုံးကိုဦးဆောင်မည်။ လူမိုက်တွေဆိုတော့လည်း အမိုက်ဆုံးက ဆရာဖြစ်တာဆိုတာ သူ့ဟာနှင့်သူ ဂုဏ်ယူစရာပင်။ ဒီလိုနှင့် ထောင်သားများအမိုက်ပြိုင်ကြသည်။ သူတို့ အဘယ်ကြောင့် ဤ ထောင်တကာ ထောင်ကို ရောက်လာရကြောင်း၊ မည်သည့်အမှုများကို လုပ်ခဲ့ကြောင်း ပြောဆိုကြရသည်။ တယောက်က စ၍ -
"ဟေး. ဘယ်သူ လူဘယ်နှစ်ယောက်သတ်ဖူးလည်း" ဆိုသောအခါ၊
"ငါ လူ ၂ ယောက်သတ်ဖူးတယ်"
"ငါ ၇ ယောက်သတ်ဖူးတယ်"
"ငါ ၁၀ ယောက်"
စသည်ဖြင့် အလုအယှက် ဖြေကြသည်။ အားလုံးမှာ သူ့ထက်သူလူပိုသတ်ဖူးကြသူများကြည့်ပင်။ ဆရာကြီးကားရွေးလို့မရ။ ဒါနှင့်-
"ဟေး ဘယ်သူ မုဒိန်း ဘယ်နှစ်ခါကျင့်ဖူးလည်း"
"ငါတခါကျင့်ဖူးတယ်"
"ငါ မိန်းကလေး ၅ ယောက်ကို ကျင့်ဖူးတယ်"
"ငါက ၁၀ ယောက်၊ ကျင့်ပြီးတော့ အားလုံးကို သတ်ခဲ့တယ်။"
ဒီတခါလည်း သူထက်ငါ အလုအယက်။ မည်သူကမျှ အလျှော့မပေး။ ဆရာကြီးဖြစ်မယ့် အရေးကိုး။ ထိုသို့ မည်ကဲသို့သော ယုတ်ညံ့မှု့မျိုးကိုမဆို အားလုံးက သူ့ထက်ငါ သာအောင်ဖြေနေကြစမြဲ။ ဆရာကြီးက ရွေးလို့မရသေး။ ခိုးမှု၊ ဓါမြမှု၊ လူကုန်ကူးမှု၊ ဘိန်းမှု စသည်ဖြင့် မကောင်းမှုများလည်း ကုန်သလောက်ရှိသွားလေသည်။ ဆရာကြီးဖြစ်မည့်သူက အဖြေမပေါ်သေးပေ။ အချိန်လည်းကုန်လှပြီ။ အခြေအနေလည်း တင်းမာနေသည်။ အားလုံးက ဆရာကြီးဖြစ်ချင်ကြသည်။ တိုက်မည့်ခိုက်မည့် ပုံရှိလာသည်။ တယောက်အနေအထား တယောက်စောင့်ကြည့်ကြသည်။ ဒီလိုအခြေအနေမှာ ဆရာကြီးမထားတော့၊ အတူတကွ ညီညီညွတ်ညွတ် နေထိုင်ကြမည် ဆိုလျှင်လည်း လက်ခံကြတော့မည်မဟုတ်။ ဆရာကြီးရောဂါက ရင့်သန်လျှက်ရှိနေပြီ။ ထိုအချိန်တွင် တယောက် စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ထပြောလိုက်လေသည်။
"ဟေး... ဘယ်သူ ဖင်ဘနှစ်ခါ ခံဘူးလဲကွ"
"ငါ ၁ ခါ ခံဘူးတယ်"
အားလုံးတိတ်ဆိတ်နေသည်။ မည်သူမျှတုတ်တုတ်မှမလှုပ်။ ယောင်၍အော်မိသောသူ တစ်ယောက်သာ ကြောင်တောင်တောင်နှင့်ဖြစ်နေလေသည်။ တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ကြသည်။ မည်သူမျှ ထပြောမည့်ပုံမပေါ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူတို့သည် သူတို့နှင့်ထိုက်တန်သော အဆိုးတကာ့အဆိုးဆုံး၊ အယုတ့်တကာ အယုတ်ဆုံး၊ အမိုက်တကာ့ အမိုက်ဆုံး၊ အမှောင့်တကာ အမှောင်ဆုံး ဆရာကြီးတစ်ယောက်ကို ရရှိသွားလေတော့သည်။ ထိုသူအား ဦးဆောင်သူ ဆရာကြီးအဖြစ်တင်လိုက်ကြလေသည်။
----------------------------------------------။
အော်... ဆရာကြီးဆိုသည်မှာ တခါ ခံဖူးသူကိုး။
နတ်ဆိုး
။ ။ ဒီကောင် ရိုင်းလိုက်တာ ဟုဆိုလျှင် ရယ်နေပါမည်။
ကျောင်းဝင်းထဲသို့ မျက်မှန်ထူထူကြီးတပ်ပြီး၊ ဒါမှမဟုတ် ကြိမ်တုတ်ကြီးတကားကားနှင့်ဝင်လာသော ကျောင်းအုပ်ကြီး (သို့) ကျောင်းဆရာကြီးအား ကျွန်တော်တို့က ကြောက်စိတ်၊ ချစ်ခင်စိတ်များဖြင့် ဆရာကြီး ဟု ရိုသေစွာ ခေါ်ဝေါ်သုံးဆွဲကြသည်။ ထိုကဲသို့သော ဆရာကြီးကိုများကိုတွေ့လျှင် အပြုံးဆင်ထားသော မျက်နှာနှင့် ကိုယ်ကိုကိုင်းညွတ်ကာ၊ လက်နှစ်ဖက်ပိုက်ကာ ရိုသေလေးစားသမှု့ကို ပြသကြသည်။ ဆရာကြီးများကလည်း တပည့်ငယ်များကို သားနှင့်မခြား ချစ်ခင်သည်။ ကာကွယ်စောင့်လျှောက်သည်။ သင်ကြားပြသသည်။ သူတို့၏ ရိုးသားအနစ်နှာ ခံတက်သော ပုံရိပ်များက ရင်ဝယ်တွင် မပြောက်ပျက်။ ငယ်ငယ်က ကျောင်းဝင်းထဲမှ ချစ်သောထိုဆရာကြီးများကို လွမ်းမိသည်။ သတိရမိတိုင်း မှန်း၍ ကန်တော့မိစမြဲ။
ငယ်ငယ်က ဆရာကြီးဟုဆိုလျှင် ထိုကဲ့သို့သော ဆရာကြီးများကိုသာ သိခဲ့သည်။ အသက်အရွယ်အနည်းငယ်မျှပို၍ ကြီးလာသောအခါ အခြားအခြားသော ဆရာများနှင့်လည်း ထိတွေ့ရင်နှီးလာသည်။
မြန်မာနိုင်ငံသားအများစုသည် ယဉ်ကျေးမှှုမြင့်သောသူများဖြစ်ကြသည်။ လူတဖတ်သားကို နှိမ်၍ဆက်ဆံခြင်းကို တက်နိုင်သမျှရှောင်ရှားကြသည်။ မည်ကဲသို့သောအလုပ်ဖြစ်စေ၊ နှိမ့်နှိမ့်ချချ ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲခြင်းမျိုးကို ရှောင်ရှားကြသည်။ ကြီးမားသောအလုပ်များလုပ်သူများနှင့် တတန်းတည်းခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲကြသည်။ တိုင်းပြည်ကိုအုပ်ချုပ်သော မင်း ၏ဆရာကို မင်းဆရာ၊ တက္ကသိုလ်မှ အဆင့်မြင့်ဘာသာရပ်များကို သင်ကြားပို့ချသော ဆရာကို တက္ကသိုလ်ဆရာ စသည်ဖြင့်ခေါ်ပြီးပြောဆိုသကဲ့သို့ ဆိုက်ကားနင်းသောသူကို ဆိုက်ကားနင်းရာတွင် ကျွမ်းကျင်သောသူဖြစ်သည့်အတွက် ဆိုက်ကားဆရာ၊ ကားမောင်းသောသူကို ကားမောင်းရာတွင် သူ၏ကျွမ်းကျင်မှုကို အသိအမှတ်ပြုသည့်အတွက် ကားဆရာ စသည်ဖြင့် ဆရာဟု တပ်ကာ ခေါ်ဝေါ်သုံးဆွဲကြသည်။ မြင်းလှည်းဆရာ၊ ပိုက်ပြင်ဆရာ၊ ရေဆွဲဆရာ စသည့်ဖြင့်လည်းရှိသေးသည်။ ဤကား သူအနေအထားအလိုက် လူတိုင်း၏ ကျွမ်းကျင်မှုကို အသိအမှတ်ပြုတက်သော သဘောပင်။ ကောင်း၏။
သည်နောင်းပိုင်းတွင် မထင်မှတ်ပဲ ဆရာကြီးတမျိုးကို ထပ်တွေ့လာသည်။ မြန်မာစကား ကြွယ်ဝသည်ကို ပိုမိုသိရှိလာသည်။ ဘယ်လိုဆရာကြီးမျိုးလည်းတော့ အားလုံးသိရှိပြီးဖြစ်မည်။
"မင်းက ဆရာကြီးလား"
"ဒီကောင်က ဆရာကြီးကွ"
"ငါက ဒီနယ်ပယ်မှာဆရာကြီးကွ။ မင်းငါပြောတာနားထောင်"
"မင်းက ဘာမိုလို့လဲ။ ငါဒါတွေလုပ်လာတာ ၂၁ နှစ် ပြည့်တော့မယ်။ ဆရာကြီးကွ။ မင်းမသိပဲ ဆရာမလုပ်နဲ့။"
လားလား။ ဒီ ဆရာကြီးများကို နားလည်နိုင်စွမ်းရှိအောင်ကြိုးစားမိသည်။ တရက်တွင် ဆရာကြီးပုံပြင်ကိုကြားနာဖူးသွာသောအခါမှ အော် ဒီလိုကိုး ဟု သက်ပြင်းချ ပြုံးမိတော့သည်။ ကျောင်းသားကလေးဘဝတွင်သိသော ဆရာကြီးနှင့်လားလားမှ အဓိပ္ပါယ် မဆိုင်သော အခြားအဓိပ္ပါယ်ဆောင်သော ဆရာကြီး အကြောင်းကို ကောင်းကောင်းနားလည်သွားလေတော့သည်။
ဆရာကြီးပုံပြင် ဆိုသည်မှာ ဤသို့တည်း။
--------------------------------------------။
တခါက အဆိုးတကာ အဆိုးဆုံးဆိုသော၊ အယုတ်တကာ အယုတ်ဆုံးဆိုသော၊ အမိုက်တကာ အမိုက်ဆုံးဆိုသော၊ အမှောင်တကာ အမှောင်ဆုံး လူမိုက်များကို ထားရာ အကျဉ်းထောင်တခုရှိလေသည်။ (မြန်မာပြည်က ထောင်တွေမှာတော့ သူရဲကောင်းများလည်းရှိသည်။ ဤကား စကားချပ်။) တရက်တွင် ထောင်သားများ စုဝေးရင်း အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ဆွေးနွေးကြသည်။ သူတို့တွင် ခေါင်းဆောင်လုပ်မည့် သူမရှိသေး။ ထို့ကြောင့် ထောင်ထဲရှိထောင်သားများထဲမှ အားလုံးထက်ပိုပြီး ဆိုးမိုက်ယုတ်မာခဲ့သောသူအား ဆရာကြီးအဖြစ်ခန့်အပ်မည်။ ထိုသူက ထောင်သားအားလုံးကိုဦးဆောင်မည်။ လူမိုက်တွေဆိုတော့လည်း အမိုက်ဆုံးက ဆရာဖြစ်တာဆိုတာ သူ့ဟာနှင့်သူ ဂုဏ်ယူစရာပင်။ ဒီလိုနှင့် ထောင်သားများအမိုက်ပြိုင်ကြသည်။ သူတို့ အဘယ်ကြောင့် ဤ ထောင်တကာ ထောင်ကို ရောက်လာရကြောင်း၊ မည်သည့်အမှုများကို လုပ်ခဲ့ကြောင်း ပြောဆိုကြရသည်။ တယောက်က စ၍ -
"ဟေး. ဘယ်သူ လူဘယ်နှစ်ယောက်သတ်ဖူးလည်း" ဆိုသောအခါ၊
"ငါ လူ ၂ ယောက်သတ်ဖူးတယ်"
"ငါ ၇ ယောက်သတ်ဖူးတယ်"
"ငါ ၁၀ ယောက်"
စသည်ဖြင့် အလုအယှက် ဖြေကြသည်။ အားလုံးမှာ သူ့ထက်သူလူပိုသတ်ဖူးကြသူများကြည့်ပင်။ ဆရာကြီးကားရွေးလို့မရ။ ဒါနှင့်-
"ဟေး ဘယ်သူ မုဒိန်း ဘယ်နှစ်ခါကျင့်ဖူးလည်း"
"ငါတခါကျင့်ဖူးတယ်"
"ငါ မိန်းကလေး ၅ ယောက်ကို ကျင့်ဖူးတယ်"
"ငါက ၁၀ ယောက်၊ ကျင့်ပြီးတော့ အားလုံးကို သတ်ခဲ့တယ်။"
ဒီတခါလည်း သူထက်ငါ အလုအယက်။ မည်သူကမျှ အလျှော့မပေး။ ဆရာကြီးဖြစ်မယ့် အရေးကိုး။ ထိုသို့ မည်ကဲသို့သော ယုတ်ညံ့မှု့မျိုးကိုမဆို အားလုံးက သူ့ထက်ငါ သာအောင်ဖြေနေကြစမြဲ။ ဆရာကြီးက ရွေးလို့မရသေး။ ခိုးမှု၊ ဓါမြမှု၊ လူကုန်ကူးမှု၊ ဘိန်းမှု စသည်ဖြင့် မကောင်းမှုများလည်း ကုန်သလောက်ရှိသွားလေသည်။ ဆရာကြီးဖြစ်မည့်သူက အဖြေမပေါ်သေးပေ။ အချိန်လည်းကုန်လှပြီ။ အခြေအနေလည်း တင်းမာနေသည်။ အားလုံးက ဆရာကြီးဖြစ်ချင်ကြသည်။ တိုက်မည့်ခိုက်မည့် ပုံရှိလာသည်။ တယောက်အနေအထား တယောက်စောင့်ကြည့်ကြသည်။ ဒီလိုအခြေအနေမှာ ဆရာကြီးမထားတော့၊ အတူတကွ ညီညီညွတ်ညွတ် နေထိုင်ကြမည် ဆိုလျှင်လည်း လက်ခံကြတော့မည်မဟုတ်။ ဆရာကြီးရောဂါက ရင့်သန်လျှက်ရှိနေပြီ။ ထိုအချိန်တွင် တယောက် စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ထပြောလိုက်လေသည်။
"ဟေး... ဘယ်သူ ဖင်ဘနှစ်ခါ ခံဘူးလဲကွ"
"ငါ ၁ ခါ ခံဘူးတယ်"
အားလုံးတိတ်ဆိတ်နေသည်။ မည်သူမျှတုတ်တုတ်မှမလှုပ်။ ယောင်၍အော်မိသောသူ တစ်ယောက်သာ ကြောင်တောင်တောင်နှင့်ဖြစ်နေလေသည်။ တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်ကြသည်။ မည်သူမျှ ထပြောမည့်ပုံမပေါ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူတို့သည် သူတို့နှင့်ထိုက်တန်သော အဆိုးတကာ့အဆိုးဆုံး၊ အယုတ့်တကာ အယုတ်ဆုံး၊ အမိုက်တကာ့ အမိုက်ဆုံး၊ အမှောင့်တကာ အမှောင်ဆုံး ဆရာကြီးတစ်ယောက်ကို ရရှိသွားလေတော့သည်။ ထိုသူအား ဦးဆောင်သူ ဆရာကြီးအဖြစ်တင်လိုက်ကြလေသည်။
----------------------------------------------။
အော်... ဆရာကြီးဆိုသည်မှာ တခါ ခံဖူးသူကိုး။
နတ်ဆိုး
။ ။ ဒီကောင် ရိုင်းလိုက်တာ ဟုဆိုလျှင် ရယ်နေပါမည်။
Tuesday, July 21, 2009
Sunday, July 19, 2009
၂ (ၿမန္မာလြတ္လပ္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္ဖြဲ ့ ဖို ့ ဂ်န္ပန္ၿပည္မွာကြယ္
တကယ္ပဲအသက္နဲ ့လဲလို ့ ဆင္းရဲ ့ဒုကၡခံကာၾကံစည္တယ္
သူရဲ ့ေကာင္းရဲ ့ ဗိုလ္ေအာင္းဆန္းနဲ ့ အာဇာနည္ေတြရယ္)
ငါဒို ့ၿမန္မာၿပည္ မိဘတိုင္းကကြယ္
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းလို ့သူရဲေကာင္းမ်ိးေမြးရမယ္
ငါဒို ့ၿမန္မာၿပည္ မိဘအေပါင္းတို ့ကကြယ္
အာဇာနည္အစစ္ကို ရိွဖို ့ေမြးရမယ္
ေအာ္.. ဘုရင့္ေနာင္နဲ ့ ရာဇာဓိရာစ္တို ့လို ့
မင္းရဲေက်ာ္စြာ ပမာပံုေဆာင္ အေလာင္းဘုရားတို ့လိုကြယ္
ၿမန္မာတိုင္း ၿမန္မာမ်ိဳး အားကိုးေလာက္ေပတဲ့
မေၾကာက္တန္း မရြံတန္း
ၿမန္မာေတြ ေအာင္ပန္းဆြတ္ၾကရွာေလတယ္
[ ၂ (ရာဇ၀င္.. အထၳဳပတၱိလည္းရိွရမယ္
ေမာ္ကြန္း လည္းထိုးေလာက္တဲ့
ၿမင့္ၿမတ္တဲ့ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းရယ္)
တိုင္းၿပည္အက်ိဳးစြန္ခဲ့တဲ့ မ်ားဇာနည္ႏြယ္
လြတ္လပ္ဖို ့ဒို ့မ်ားကို ကၽြန္တြင္းမွာကယ္
ဒို ့ၿမန္မာေတြစိုးမိုးဖို ့ ေမ်ွာ္ၾကရွာလို ့ ေပၚလာတယ္]
၂ (ၿမန္မာႏိုင္ငံ ထူေထာင္ရန္တဲ့
မ်ိဳးရိုးမတိမ္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ေလတယ္
ေနမ်ိဳးဇာနည္ ၿမန္မာၿပည္လက္ရံုး
ၿမန္မာႏိုင္လံုး ထင္ေပၚေစတယ္
စိတ္အားသန္သန္ မာန္ကို မေလွ်ာ့တဲ့
ငါဒို ့လူမ်ိဳးတန္ခိုးရိွဖို ့ သူရဲေကာင္းေတြ ၾကံစည္တယ္
တကယ္ပင္ သတိုး မဟာဗႏၵဳလနဲ ့
အစြမ္းသတၱိ ရာဇ၀င္ေၿပာင္တယ္
သားေကာင္းမ်ားလို ့ေခၚေလာက္ရေပတယ္
ဥဒါန္းတြင္ေစကြယ္
ၿမန္မာသူရဲေကာင္းအေပါင္းေတြရယ္)
19 july 2009 - ၁၉ ဇူလိုင္ ၂၀၀၉
19 july 2008 - ၁၉ ဇူလိုင္ ၂၀၀၈
Wednesday, July 15, 2009
Sunday, July 12, 2009
Tuesday, July 7, 2009
Monday, July 6, 2009
ဗုဒၶၿမတ္စြာဘုရား၏ တရားဦး
(ခရစ္ေတာ္မေပၚမီ - ၅၄၄ ႏွစ္)
BUDDHA'S FIRST SERMONS
544 BC.
------------------------------
ဧကံ သမယံ ဘဂါ၀ါ
ဗာရာဏသိယံ ၀ိဟာရတိ
ဣသိပတေန မိကဒါေယ။
တပါးေသာအခါ၌ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေသာ ၿမတ္စြာဘုရားသည္ ဗာရာဏသီ ေနၿပည္ေတာ္ၾကီး၏အနီး၌ ေရွးခါေခတ္ေဟာင္း ရေသ့သူၿမတ္အေပါင္းတို႔၏ သက္ဆင္းရာ၊ သားသမင္အေပါင္းတို႔ကို ေဘးမဲ႔ေပး၍ ေမြးရာၿဖစ္ေသာ မိဂဒါ၀ုန္ေတာၾကီး၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏။
------------------------------
အဲဒီကေန အစခ်ီတဲ႔ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ကို နားခဲ႔ဖတ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ပါဠိဘာသာနဲ႔ ရြတ္ဖတ္ရတာက အရသာတမ်ိဳးပဲ။ နားမလည္ေပမယ့္ ၿမန္မာဘာသာနဲ႔တြဲဖတ္ရတဲ႔အတြက္ ကိစၥမရိွဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက အေမရြတ္တာကို ၾကားဖူးေနေတာ့ တခ်ိဳ႔ကို နားထဲရင္းႏွီးၿပီးသားပဲ။ စိတ္ေအးလက္ေအး ဖတ္ရတဲ႔အခါမ်ိဳးမွာ အရမ္းအရသာရိွတယ္။ ဒါေတြလည္း မဖတ္ၿဖစ္တာၾကာၿပီ။ မေလ့လာတာလည္း လခ်ီလာၿပီ။
ေမာဟေတြ၊ အတၱေတြမ်ားေနတာလည္း ၾကာေပါ့။ ဒီရက္ပိုင္း အနာဂါတ္ကိုအေလးထားလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစၥဳပါန္ေတြကို ဆံုးရွံဳးေနရတယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ အနာဂါတ္အေၾကာင္း အရမ္းအေလးထားတဲ႔ကိစၥေတြကို ဒီရက္ပိုင္းပိုစ္တခုေတာင္တင္မယ္လို႔စိတ္ကူးမိတယ္။
ဒီညေတာ့ ေအးရာေအးေၾကာင္းပဲဗ်ာ။
-----------------------------------------------------------------------------------------
၀ါဆိုလၿပည့္ည။ လၿပည္ညကို ရိုက္မယ္လို႔ ေတြးထားတာၾကာၿပီ။ ဒီညေတာ့ နည္းနည္းရိုက္ၿဖစ္တယ္။ ၀ါဆိုလၿပည့္ညဆိုေပမယ့္ စိတ္ေတြက မည္းေမွာင္ေနလို႔လားမသိပါဘူး။ လ က လံုးလံုးၾကီး သာေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မိုးရြာတယ္ေလ ဒီေန ့။
နတ္ဆိုး
** အေပၚဆံုးက ပံုက သာသနာေရး၀န္ၾကီးဌာနကထုတ္တဲ႔ ဗုဒၶ၏ တရားဦး ဆိုတဲ႔စာအုပ္ထဲက ပံုကို ဓာတ္ပံုရိုက္ထားတာ။
Monday, June 22, 2009
ဒီနေ့မှ ၂၀ ရက်နေ့က အီရန် လက်နက်ကိုင်တွေရဲ ့ပစ်ခက်မှုကြောင့်သေသွားတဲ့ နီဒါဆားရှား (NEDA SALEHI)ရဲ ့ နောက်ဆုံးမြင်ကွင်းတွေကို ကြည့်မိတယ်။ တကယ်ကို စိတ်ထိခိုက်စရာပဲ။ သမီးတယောက် ရှေမှာတင် ပစ်ခံရပီး သေဆုံးသွားတာကို မြင်ရမယ့် သူ ့အဖေရဲ ့ ပူဆွေးသောကကိုလည်း ခံစားမိတယ်။ ဆားရှားဆိုပြီး ရင်ခေါင်းသံနဲ့အော်နေသံကို ကျွန်တော် နားထဲကမထွက်ဘူး။
ငြိမ်းချမ်းပါစေ။
(BBC ကတော့ သူရဲ ့အဖေမဟုတ်ဘဲ ဂီတဆရာ လို့ပြောတယ်။)
ငြိမ်းချမ်းပါစေ။
(BBC ကတော့ သူရဲ ့အဖေမဟုတ်ဘဲ ဂီတဆရာ လို့ပြောတယ်။)
Sunday, June 21, 2009
နိဒါန်း။
နေပူပူအောက်က ဘောလုံးကွင်းအတွင်းမှာ ရောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။
နှစ်ဖက်အသင်းသားများ နေရာယူကာ စတင်ကန်ကြလေသည်။ ကန်နေရင်းနှင့် ပထမဂိုးကို ရှူးလိုက်မိချိန်မှ သတိထားမိလိုက်သည်မှာ တဖက်အသင်းသားများသည် သီလရှင်များဖြစ်နေကြသည်။ တော်တော်အံ့သြသွားသည်။ သီလရှင်များက ဘောလုံးကောင်းကောင်း မကန်တက်ကြ။ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ရှူးခံနေရသည်။ ဒီဖက် အသင်းသားများက တဂိုးရှူးလိုက် လှောင်လိုက်ကြ၊ ပြောင်လိုက်ကြ လုပ်နေကြသည်။ ဘယ်နှစ်ဂိုးရှိနေပြီလည်းပင် မမှတ်မိ။ စိတ်တော့ မကောင်းမိသလို ခံစားရသည်။ ဒီလိုနှင့် ရုတ်တရက် အမှောင်ကြီးကျလာကာ ကောင်းကင်က မိုးကြိုးပစ်ချသည်။ ဘောလုံးကွင်းအတွင်းမှ မြေကြီးများလည်း အက်ကွဲကြောင်းများပေါ်လာသည်။ အားနည်းသူသီလရှင်တွေကို အနိုင်ကျင့် လှောင်ပြောင်သည့်အတွက် မြေမျိုခြင်း၊ မိုးကြိုးပစ်ခြင်းခံရမည်ဟု၏။ မည်သူက စပြောသည်မသိပါ။ လူတွေ ကြောက်လန့်တကြား အော်ကြသည်။ ဦးတည်ရာသို့ စွက်အတင်းကာရော ပြေးကြသည်။ မြေကြီးများ စတင်ပြိုကျသည်။ လူများလည်း ဒရောသောပါးလိမ့်ကျကုန်သည်။ ကြောက်ရွံခြင်းကြီးစွာနဲ့အော်သံ၊ မြေပြိုသံ၊ မိုးကြိုးပစ်သံတို့ဖြင့် မြင်မြင်သမျှ ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေလေတော့သည်။
ဘာမှတွေးမနေနှင့်။
ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိပေးရင်း စတင်ပြေးလေတော့သည်။ ဘေးတွင် သီလရှင်မလေး နှစ်ယောက်လည်း ပါလာသည်။ ပြုံးပြလိုက်ပြီး ပြေးနိုင်မှလွတ်မယ်လို့အားပေးရင်း ကြုံးရုန်းပြေးကြသည်။ နောက်ပေ ၃၀ ခန့်အကွာနောက်မှ မြေပြိုခြင်းက တောက်လျှောက်လိုက်နေသည်။ ပြေးနေရင်းနှင့်ပင် မြေပြိုသည်က တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာသည်။ နောက်လှည့်ကြည့်ရင်းတွေးမိသည်။ လွတ်ပါတော့မလား။ နောက်နားက လက်ခြင်းချိတ်ပြီးပြေးနေကြသော သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်ကို လက်လှမ်းဆွဲလိုက်ကာ အားကုန်ထည့်ပြီးဆွဲပြေးသည်။ ဘယ်နားရောက်လျှင် လွတ်မည်လဲ။ အဖြေမရှိ။ ပြေးစရာရှိတာပြေး။ သီလရှင်မလေး နှစ်ယောက်လည်း ဒရွတ်တိုက်ပြေးရင်း ပါလာသည်။ မြေပြိုသံက နောက်ကျောပြင်နားကို တဖြည်းဖြည်း ကပ်လာနေသည်ကို ခံစားနေရသည်။ နောက်ဆုံး ဆူည့ံသံတွေကြားမှာ အရာအားလုံး မည်းမှောင် လွှင့်ပျောက်သွားတော့သည်။
အားလုံးပြီးသွားပြီဟု အသိဝင်လာတော့ ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကုန်းမြေဖြစ်ခဲ့သော နေရာဒေသများအားလုံး ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ။ အဆုံးမရှိသော ပင်လယ်ကြီးကိုသာ မြင်ရသည်။ ဟိုနားမနီးမဝေးမှာတော့ အနည်းငယ်ကြီးသော ကျွန်းလေးတစ်ခု။ ဒါဆို မသေသေးဘူး။ အားယူထလိုက်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို လေ့လာလိုက်သည်။ ကျူပင်တွေနှင့် ပြည့်နေသည့် ကျွန်းသေးသေးလေးတစ်ခု၏ တောင်ချွှန်းပေါ်တွင် ရောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဘေးနားတွင်လည်း လက်ဆွဲပြေးခဲ့သော သီလရှင်မလေး နှစ်ယောက် မေ့လှဲကျနေကြသည်။ အသက်ရှူနေကြသေးတော့ သူတို့လည်း မသေကြသေး။ ကျောက်နံရံကိုမှီပြီး ထိုင်နားနေလိုက်သည်။
ရေ။ ရေဆာသည်။ တောင်အောက်ဆင်း ရှာသည်။ အနည်းငယ်ခပ်ယူလာပြီး တောင်ပေါ်တက်လာတော့ သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်လည်း ပင်လယ်ပြင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး အံ့သြနေကြသည်။ သူတို့လည်း အသက်ရှင်နေကြသေးတော့ ဝမ်းသာကြသည်။ ရေပေးလိုက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အငမ်းမရသောက်ကြသည်။ ညစ်ပတ်ပေရေနေသောဝတ်ရုံနှင့် မျက်နှာများက သူတို့အလှကို မဖျက်ဆီးနိုင်။ သူတို့တွင် ကြည်နေသောမျက်လုံးများနှင့် ရိုးရှင်းသော အလှကို တွေ့ရသည်။ မျက်နှာကိုလွှဲလိုက်ပြီး ဘာလုပ်ရမည်ကို စဉ်းစားသည်။
ဟိုးမနီးမဝေးက ကျွန်းကြီးကို ကြည့်ရင်း ဒီကျွန်းလေးက သေးကြောင်း၊ တကျွန်းလုံး ကျူပင်တွေနှင့် ပြည့်နေကြောင်း၊ ကျွန်းကြီးဆီကို လှေလုပ်ပြီး သွားမှသာလျှင် အဆင်ပြေမည့်အကြောင်းတွေကို သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်ကို ပြောပြရသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ဘာလုပ်လုပ် နောက်ကလိုက်လုပ်ကြမည့်ပုံပင်။ ဒီလိုနှင့် ကျူပင်တွေကိုသုံးပြီး လှေဆောက်ကြသည်။
ထိုအချိန်တွင် လှေတစီး ဒီကျွန်းဖက်ဆီ လှော်ခက်လာသည်ကို မြင်ရသည်။ လှေပေါ်တွင် ခြေသလုံးအကျပ် ဘောင်းဘီကို ဝတ်ထားသော ရှေးခတ်အင်္ဂလိပ်လူမျိုး တစ်ယောက်နှင့် အခြားဝေခွဲမရနိုင်သော လူတစ်ယောက်တို့ လိုက်ပါလာသည်။ သူတို ့လည်း ကျွန်းကြီးဆီသွားကြမလို့ဟု ပြောကြသည်။ လမ်းကြုံရင်လိုက်ခဲ့ဟု ဖိတ်ခေါ်သည်။ ဒါမျိုး မငြင်းကောင်း။ ဆောက်လက်စလှေကို ထားခဲ့ပြီး သူတို့နှင့်အတူလိုက်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စုစုပေါင်း ၅ ယောက်သား ကျွန်းကြီးဆီသို့ ဦးတည် လှော်ခဲ့ကြတော့သည်။
ကျွန်းက လှပလွန်းလှသည်။ ရေစပ်မှ တောက်လျှောက်တက်သွားသော ကုန်းမြင့်မြင့်လေး တလျှောက် အုတ်လေးခါးလေးရှိလေသည်။ မထင်မှတ်စရာပင်။ ထိုလေခါး၏ အဆုံးတွင် အဆောင်ဆောင်တို့ဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော အိမ်ရှိသည်။ ရှေးဟောင်း အင်္ဂလိပ်လူမျိုးကြီးက ဒီအဆောင်တွေထဲတွင် အလွန်အစွမ်းထက်သာ ရှားပါး ဓါးတစ်ချောင်းရှိသည်။ သူက အဲဒါကိုလာရှာခြင်းဖြစ်ကြောင့် ပြောပြသည်။ လှေကားထစ်တွေကို တက်ရင်း ဓါးအကြောင်း ပြောဖြစ်သည်။ ထိုဓါးသည် အလွန်အစွမ်းထက်ကြောင်း နားလည်လိုက်သည်။
အိမ်နားရောက်ခါနီးတွင် သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်နှင့် အင်္ဂလိပ်ကြီးရဲ ့နောက်လိုက်ကို အပြင်မှစောင့်ရန်မှာခဲ့ပြီး အိမ်ထဲဝင်သည်။ ဓါးကို နှစ်ယောက်ခွဲရှာကြသည်။ နောက်ဆုံး ကျောက်နံရံ အံ့ဝှက်ထဲတွင် သိမ်းထားသော ဓါးကို ရလေသည်။ သံကျေးတက်နေသော ဓါးကို ကိုင်သွယ်ပွတ်သပ်ကြည့်နေတုန်း အင်္ဂလိပ်ကြီးက သူ၏ ရှေးဟောင်းတလုံးထိုးသေနပ်ဖြင့် ချိန်ကာ ဓါးပေးရန်တောင်းဆိုလေသည်။ ဒီဓါးသည် ကိုယ်ရသည်ဖြစ်၍ မပေးနိုင်။ ထိုဓါးဖြင့် ပြန်ချရန်လုပ်မိသည်။ ထူးဆန်းစွာပင် အင်္ဂလိပ်ကြီးက ကြောက်သွားကာ မင်းနဲ့ထိုက်တန်လို့ရတာ။ ငါ မယူဝံ့ဘူးဟု ပြောရင်း ထွက်သွားလေသည်။
အပြင်ပြန်ထွက်လာသောအခါ သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်လည်းမရှိတော့။ ဒီလိုနှင့် နေ ့မြင် မိုးချုပ် ဦးတည်ရာမဲ့လျှောက်သွားခဲ့သည်။ ဘယ်ဒေသတွေ ရောက်နေမှန်းလည်း မသိ။
တညနေ နေဝင်ရိုးရီမိုးချုပ်ခါစအချိန်တွင် သစ်ပင်အောက်မှာမီးဖိုနေရင်း ကောင်မလေးသုံးယောက် တည့်တည့်လျှောက်လာသည်။ ရှေဆုံးက မျက်နှာကို ပါ၀ါပါးလေးလေးဖုံးထားသော ကောင်မလေးက အဖြူရောင်ဝတ်ရုံကို ဝတ်ထားပြီး ကျန်နှစ်ယောက်က အနီရောင်ကို ဝတ်ထားသည်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ ခပ်အေးအေးပဲ ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။ သူတို့ဘာလုပ်မည်မှန်းလည်း မသိကိုး။ ခြေလှမ်း ဆယ်လှမ်းအကွာလောက်တွင် ရပ်သွားကြပြီး ၀ိုင်းကြည့်နေကြသည်။ ထိုင်လေဟု ဖိတ်ခေါ်မိတော့ ထိုကောင်မလေးက ရယ်လေသည်။ ပြီးတော့ ကပြမယ် ကြည့်မလားဟု မေးလာသည်။ မိန်းကလေးတယောက်ကပြတယ်ဆိုတာ ကြည့်ကောင်းတဲ့ ကိစ္စပဲ။ ပြုံးပြပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။
ကသည်။ အဲဒီကောင်မလေး ကသည်။ ပြီးတော့ သူ့နောက်က နှစ်ယောက်လည်းလိုက်ကသည်။ တော်တော်လှသည်။ တသက်လုံးတွင် အကောင်းဆုံးအက၊ ဆွဲဆောင်မှုအရှိဆုံးအက၊ မမေ့နိုင်တော့မည့်အက ကို မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ ရင်ခုန်ဖို့ မေ့လျှော့နေသည်။ ကောင်မလေးက မျက်နှာပေါ်က ပဝါပါးပါးကို ဖယ်လိုက်တော့ လှပလွန်းသည်။ ဝတ်ရုံတွေ လွင့်နေသည်။ လက်တွေဝဲနေသည်။ ကိုယ်ခန္ဒာတွေ လုပ်ရှား ယိမ်းနွဲ့နေသည်။ မျက်နှာပေး ကောင်းလွန်းသည်။ ခြေထောက်တွေ ပျော့ပြောင်းသည်။ နောက်က ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ရပ်လိုက်သည်။ ဘယ်နှပတ်မှန်းမသိ ခန္ဒာကိုယ်ကို လှည့်ပတ်ပြီးတော့ သူလည်း ရပ်လိုက်သည်။ ရင်ထဲတွင် မောလျှ ကျေနပ်နေသလိုပင်။ သူတို့အကတွင် အငိုက်မိသွားသည်။
နောက်က ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ဘယ်ထွက်သွားမှန်းမသိလိုက်။ အဖြူရောင်ဝတ်စုံနှင့် ကောင်မလေးသာကျန်ခဲ့သည်။ သူက ထိုင်ရာမှမထမိ။ အံ့အားသင့်နေတုန်းပင်။ ထိုအခိုက် ကောင်မလေးက ကြည်ပြုံးနေသောမျက်လုံးများနှင့် ရင်ဝတ်လွှာကို ဆွဲခွာချလိုက်သည်။...........။
==============++++++++++++++++++++++++++++==========================
အခန်း(၁)။
အဲဒါ ဇာတ်လမ်းအစအဆုံးဖြစ်သည်။ ရေကန်ဘေးမှာ ရေခွက်ကိုကိုင်ပြီး ဦးနှောက်နှင့် မှတ်ညဏ်ကို သူအကြီးအကျယ် အလုပ်ပေးနေသည်။ မျက်နှာသစ်ဖို့ပင် သတိမရသလို။ ညက အိမ်မက်ထဲတွင် ကောင်မလေး ရင်ဝတ်လွှာကျသွားချိန် သူဘာမှ မမြင်ခဲ့ရ။ အိမ်ယာမှ လန့်နိုးလာသည်လည်း မဟုတ်ဘဲနှင့် အိမ်မက်က မှောင်သွားကာ ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ လုံးလုံးမကျေနပ်မိ။ လန့်နိုးလာသည်ဆိုလည်း ထားဦး။ အခုတော့။ ဘယ်လောက်ပင် စဉ်းစားစဉ်းစား ဒါပဲ ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေး ရင်လွှာလျှောချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ချက်ခြင်းလိုလို မှောင်သွားက အိမ်မက် ပြီးသွားသည်။ ဒီထက်မပိုတော့။
ဇာတ်သိမ်း။
ဒီလိုနှင့် အဲဒီမနက်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့သာ ရူးသိုးသိုးနှင့် ထွက်ခဲ့မိတော့သည်။
-----------
နတ်ဆိုး
5/1/09
နေပူပူအောက်က ဘောလုံးကွင်းအတွင်းမှာ ရောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။
နှစ်ဖက်အသင်းသားများ နေရာယူကာ စတင်ကန်ကြလေသည်။ ကန်နေရင်းနှင့် ပထမဂိုးကို ရှူးလိုက်မိချိန်မှ သတိထားမိလိုက်သည်မှာ တဖက်အသင်းသားများသည် သီလရှင်များဖြစ်နေကြသည်။ တော်တော်အံ့သြသွားသည်။ သီလရှင်များက ဘောလုံးကောင်းကောင်း မကန်တက်ကြ။ တဖုန်းဖုန်းနဲ့ ရှူးခံနေရသည်။ ဒီဖက် အသင်းသားများက တဂိုးရှူးလိုက် လှောင်လိုက်ကြ၊ ပြောင်လိုက်ကြ လုပ်နေကြသည်။ ဘယ်နှစ်ဂိုးရှိနေပြီလည်းပင် မမှတ်မိ။ စိတ်တော့ မကောင်းမိသလို ခံစားရသည်။ ဒီလိုနှင့် ရုတ်တရက် အမှောင်ကြီးကျလာကာ ကောင်းကင်က မိုးကြိုးပစ်ချသည်။ ဘောလုံးကွင်းအတွင်းမှ မြေကြီးများလည်း အက်ကွဲကြောင်းများပေါ်လာသည်။ အားနည်းသူသီလရှင်တွေကို အနိုင်ကျင့် လှောင်ပြောင်သည့်အတွက် မြေမျိုခြင်း၊ မိုးကြိုးပစ်ခြင်းခံရမည်ဟု၏။ မည်သူက စပြောသည်မသိပါ။ လူတွေ ကြောက်လန့်တကြား အော်ကြသည်။ ဦးတည်ရာသို့ စွက်အတင်းကာရော ပြေးကြသည်။ မြေကြီးများ စတင်ပြိုကျသည်။ လူများလည်း ဒရောသောပါးလိမ့်ကျကုန်သည်။ ကြောက်ရွံခြင်းကြီးစွာနဲ့အော်သံ၊ မြေပြိုသံ၊ မိုးကြိုးပစ်သံတို့ဖြင့် မြင်မြင်သမျှ ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေလေတော့သည်။
ဘာမှတွေးမနေနှင့်။
ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိပေးရင်း စတင်ပြေးလေတော့သည်။ ဘေးတွင် သီလရှင်မလေး နှစ်ယောက်လည်း ပါလာသည်။ ပြုံးပြလိုက်ပြီး ပြေးနိုင်မှလွတ်မယ်လို့အားပေးရင်း ကြုံးရုန်းပြေးကြသည်။ နောက်ပေ ၃၀ ခန့်အကွာနောက်မှ မြေပြိုခြင်းက တောက်လျှောက်လိုက်နေသည်။ ပြေးနေရင်းနှင့်ပင် မြေပြိုသည်က တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာသည်။ နောက်လှည့်ကြည့်ရင်းတွေးမိသည်။ လွတ်ပါတော့မလား။ နောက်နားက လက်ခြင်းချိတ်ပြီးပြေးနေကြသော သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်ကို လက်လှမ်းဆွဲလိုက်ကာ အားကုန်ထည့်ပြီးဆွဲပြေးသည်။ ဘယ်နားရောက်လျှင် လွတ်မည်လဲ။ အဖြေမရှိ။ ပြေးစရာရှိတာပြေး။ သီလရှင်မလေး နှစ်ယောက်လည်း ဒရွတ်တိုက်ပြေးရင်း ပါလာသည်။ မြေပြိုသံက နောက်ကျောပြင်နားကို တဖြည်းဖြည်း ကပ်လာနေသည်ကို ခံစားနေရသည်။ နောက်ဆုံး ဆူည့ံသံတွေကြားမှာ အရာအားလုံး မည်းမှောင် လွှင့်ပျောက်သွားတော့သည်။
အားလုံးပြီးသွားပြီဟု အသိဝင်လာတော့ ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကုန်းမြေဖြစ်ခဲ့သော နေရာဒေသများအားလုံး ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ။ အဆုံးမရှိသော ပင်လယ်ကြီးကိုသာ မြင်ရသည်။ ဟိုနားမနီးမဝေးမှာတော့ အနည်းငယ်ကြီးသော ကျွန်းလေးတစ်ခု။ ဒါဆို မသေသေးဘူး။ အားယူထလိုက်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို လေ့လာလိုက်သည်။ ကျူပင်တွေနှင့် ပြည့်နေသည့် ကျွန်းသေးသေးလေးတစ်ခု၏ တောင်ချွှန်းပေါ်တွင် ရောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဘေးနားတွင်လည်း လက်ဆွဲပြေးခဲ့သော သီလရှင်မလေး နှစ်ယောက် မေ့လှဲကျနေကြသည်။ အသက်ရှူနေကြသေးတော့ သူတို့လည်း မသေကြသေး။ ကျောက်နံရံကိုမှီပြီး ထိုင်နားနေလိုက်သည်။
ရေ။ ရေဆာသည်။ တောင်အောက်ဆင်း ရှာသည်။ အနည်းငယ်ခပ်ယူလာပြီး တောင်ပေါ်တက်လာတော့ သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်လည်း ပင်လယ်ပြင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး အံ့သြနေကြသည်။ သူတို့လည်း အသက်ရှင်နေကြသေးတော့ ဝမ်းသာကြသည်။ ရေပေးလိုက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အငမ်းမရသောက်ကြသည်။ ညစ်ပတ်ပေရေနေသောဝတ်ရုံနှင့် မျက်နှာများက သူတို့အလှကို မဖျက်ဆီးနိုင်။ သူတို့တွင် ကြည်နေသောမျက်လုံးများနှင့် ရိုးရှင်းသော အလှကို တွေ့ရသည်။ မျက်နှာကိုလွှဲလိုက်ပြီး ဘာလုပ်ရမည်ကို စဉ်းစားသည်။
ဟိုးမနီးမဝေးက ကျွန်းကြီးကို ကြည့်ရင်း ဒီကျွန်းလေးက သေးကြောင်း၊ တကျွန်းလုံး ကျူပင်တွေနှင့် ပြည့်နေကြောင်း၊ ကျွန်းကြီးဆီကို လှေလုပ်ပြီး သွားမှသာလျှင် အဆင်ပြေမည့်အကြောင်းတွေကို သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်ကို ပြောပြရသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်က ဘာလုပ်လုပ် နောက်ကလိုက်လုပ်ကြမည့်ပုံပင်။ ဒီလိုနှင့် ကျူပင်တွေကိုသုံးပြီး လှေဆောက်ကြသည်။
ထိုအချိန်တွင် လှေတစီး ဒီကျွန်းဖက်ဆီ လှော်ခက်လာသည်ကို မြင်ရသည်။ လှေပေါ်တွင် ခြေသလုံးအကျပ် ဘောင်းဘီကို ဝတ်ထားသော ရှေးခတ်အင်္ဂလိပ်လူမျိုး တစ်ယောက်နှင့် အခြားဝေခွဲမရနိုင်သော လူတစ်ယောက်တို့ လိုက်ပါလာသည်။ သူတို ့လည်း ကျွန်းကြီးဆီသွားကြမလို့ဟု ပြောကြသည်။ လမ်းကြုံရင်လိုက်ခဲ့ဟု ဖိတ်ခေါ်သည်။ ဒါမျိုး မငြင်းကောင်း။ ဆောက်လက်စလှေကို ထားခဲ့ပြီး သူတို့နှင့်အတူလိုက်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် စုစုပေါင်း ၅ ယောက်သား ကျွန်းကြီးဆီသို့ ဦးတည် လှော်ခဲ့ကြတော့သည်။
ကျွန်းက လှပလွန်းလှသည်။ ရေစပ်မှ တောက်လျှောက်တက်သွားသော ကုန်းမြင့်မြင့်လေး တလျှောက် အုတ်လေးခါးလေးရှိလေသည်။ မထင်မှတ်စရာပင်။ ထိုလေခါး၏ အဆုံးတွင် အဆောင်ဆောင်တို့ဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော အိမ်ရှိသည်။ ရှေးဟောင်း အင်္ဂလိပ်လူမျိုးကြီးက ဒီအဆောင်တွေထဲတွင် အလွန်အစွမ်းထက်သာ ရှားပါး ဓါးတစ်ချောင်းရှိသည်။ သူက အဲဒါကိုလာရှာခြင်းဖြစ်ကြောင့် ပြောပြသည်။ လှေကားထစ်တွေကို တက်ရင်း ဓါးအကြောင်း ပြောဖြစ်သည်။ ထိုဓါးသည် အလွန်အစွမ်းထက်ကြောင်း နားလည်လိုက်သည်။
အိမ်နားရောက်ခါနီးတွင် သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်နှင့် အင်္ဂလိပ်ကြီးရဲ ့နောက်လိုက်ကို အပြင်မှစောင့်ရန်မှာခဲ့ပြီး အိမ်ထဲဝင်သည်။ ဓါးကို နှစ်ယောက်ခွဲရှာကြသည်။ နောက်ဆုံး ကျောက်နံရံ အံ့ဝှက်ထဲတွင် သိမ်းထားသော ဓါးကို ရလေသည်။ သံကျေးတက်နေသော ဓါးကို ကိုင်သွယ်ပွတ်သပ်ကြည့်နေတုန်း အင်္ဂလိပ်ကြီးက သူ၏ ရှေးဟောင်းတလုံးထိုးသေနပ်ဖြင့် ချိန်ကာ ဓါးပေးရန်တောင်းဆိုလေသည်။ ဒီဓါးသည် ကိုယ်ရသည်ဖြစ်၍ မပေးနိုင်။ ထိုဓါးဖြင့် ပြန်ချရန်လုပ်မိသည်။ ထူးဆန်းစွာပင် အင်္ဂလိပ်ကြီးက ကြောက်သွားကာ မင်းနဲ့ထိုက်တန်လို့ရတာ။ ငါ မယူဝံ့ဘူးဟု ပြောရင်း ထွက်သွားလေသည်။
အပြင်ပြန်ထွက်လာသောအခါ သီလရှင်မလေးနှစ်ယောက်လည်းမရှိတော့။ ဒီလိုနှင့် နေ ့မြင် မိုးချုပ် ဦးတည်ရာမဲ့လျှောက်သွားခဲ့သည်။ ဘယ်ဒေသတွေ ရောက်နေမှန်းလည်း မသိ။
တညနေ နေဝင်ရိုးရီမိုးချုပ်ခါစအချိန်တွင် သစ်ပင်အောက်မှာမီးဖိုနေရင်း ကောင်မလေးသုံးယောက် တည့်တည့်လျှောက်လာသည်။ ရှေဆုံးက မျက်နှာကို ပါ၀ါပါးလေးလေးဖုံးထားသော ကောင်မလေးက အဖြူရောင်ဝတ်ရုံကို ဝတ်ထားပြီး ကျန်နှစ်ယောက်က အနီရောင်ကို ဝတ်ထားသည်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ ခပ်အေးအေးပဲ ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။ သူတို့ဘာလုပ်မည်မှန်းလည်း မသိကိုး။ ခြေလှမ်း ဆယ်လှမ်းအကွာလောက်တွင် ရပ်သွားကြပြီး ၀ိုင်းကြည့်နေကြသည်။ ထိုင်လေဟု ဖိတ်ခေါ်မိတော့ ထိုကောင်မလေးက ရယ်လေသည်။ ပြီးတော့ ကပြမယ် ကြည့်မလားဟု မေးလာသည်။ မိန်းကလေးတယောက်ကပြတယ်ဆိုတာ ကြည့်ကောင်းတဲ့ ကိစ္စပဲ။ ပြုံးပြပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။
ကသည်။ အဲဒီကောင်မလေး ကသည်။ ပြီးတော့ သူ့နောက်က နှစ်ယောက်လည်းလိုက်ကသည်။ တော်တော်လှသည်။ တသက်လုံးတွင် အကောင်းဆုံးအက၊ ဆွဲဆောင်မှုအရှိဆုံးအက၊ မမေ့နိုင်တော့မည့်အက ကို မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ ရင်ခုန်ဖို့ မေ့လျှော့နေသည်။ ကောင်မလေးက မျက်နှာပေါ်က ပဝါပါးပါးကို ဖယ်လိုက်တော့ လှပလွန်းသည်။ ဝတ်ရုံတွေ လွင့်နေသည်။ လက်တွေဝဲနေသည်။ ကိုယ်ခန္ဒာတွေ လုပ်ရှား ယိမ်းနွဲ့နေသည်။ မျက်နှာပေး ကောင်းလွန်းသည်။ ခြေထောက်တွေ ပျော့ပြောင်းသည်။ နောက်က ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ရပ်လိုက်သည်။ ဘယ်နှပတ်မှန်းမသိ ခန္ဒာကိုယ်ကို လှည့်ပတ်ပြီးတော့ သူလည်း ရပ်လိုက်သည်။ ရင်ထဲတွင် မောလျှ ကျေနပ်နေသလိုပင်။ သူတို့အကတွင် အငိုက်မိသွားသည်။
နောက်က ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ဘယ်ထွက်သွားမှန်းမသိလိုက်။ အဖြူရောင်ဝတ်စုံနှင့် ကောင်မလေးသာကျန်ခဲ့သည်။ သူက ထိုင်ရာမှမထမိ။ အံ့အားသင့်နေတုန်းပင်။ ထိုအခိုက် ကောင်မလေးက ကြည်ပြုံးနေသောမျက်လုံးများနှင့် ရင်ဝတ်လွှာကို ဆွဲခွာချလိုက်သည်။...........။
==============++++++++++++++++++++++++++++==========================
အခန်း(၁)။
အဲဒါ ဇာတ်လမ်းအစအဆုံးဖြစ်သည်။ ရေကန်ဘေးမှာ ရေခွက်ကိုကိုင်ပြီး ဦးနှောက်နှင့် မှတ်ညဏ်ကို သူအကြီးအကျယ် အလုပ်ပေးနေသည်။ မျက်နှာသစ်ဖို့ပင် သတိမရသလို။ ညက အိမ်မက်ထဲတွင် ကောင်မလေး ရင်ဝတ်လွှာကျသွားချိန် သူဘာမှ မမြင်ခဲ့ရ။ အိမ်ယာမှ လန့်နိုးလာသည်လည်း မဟုတ်ဘဲနှင့် အိမ်မက်က မှောင်သွားကာ ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ လုံးလုံးမကျေနပ်မိ။ လန့်နိုးလာသည်ဆိုလည်း ထားဦး။ အခုတော့။ ဘယ်လောက်ပင် စဉ်းစားစဉ်းစား ဒါပဲ ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေး ရင်လွှာလျှောချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ချက်ခြင်းလိုလို မှောင်သွားက အိမ်မက် ပြီးသွားသည်။ ဒီထက်မပိုတော့။
ဇာတ်သိမ်း။
ဒီလိုနှင့် အဲဒီမနက်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့သာ ရူးသိုးသိုးနှင့် ထွက်ခဲ့မိတော့သည်။
-----------
နတ်ဆိုး
5/1/09
Thursday, June 4, 2009
Thursday, May 28, 2009
ကျွန်တော်တို့၊ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၁၆၀ ခန့်က အင်္ဂလိပ်တပ်များက အောက်မြန်မာနိုင်ငံကို သိမ်းပိုက်ထားတဲ့အချိန်၊ အထက် မန္တလေးရတနာပုံနေပြည်တော်မှ အိမ်ရှေမင်းသားဟာ ကိုယ့်နိုင်ငံရဲ ့ အားနည်းချက်တွေကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲဖို့ ကြိုးပမ်းဆောင်ရွက်နေခဲ့တယ်။ ခေတ်နောက်ကျစွာတွေးခေါ်နေကြတဲ့ အဲဒီအချိန်ကာလမျိုးမှာ အိမ်ရှေ့မင်းသားက ခေတ်မီတိုးတက်စွာ ထိုးဖောက်တွေးခဲ့ခေါ်ပြီးတော့၊ နိုင်ငံတော်ကို အင်အားရှိအောင် ပြန်လည်တည်ဆောက်နေခဲ့ချိန်လည်းဖြစ်တယ်။ ခေတ်မီလက်နက်စက်ရုံများ၊ အထည်လိပ်စက်ရုံ၊ ငွေသွန်းစက်ရုံတို့ကဲ့သို့ အခြားလက်နက်နှင့်မဆိုင်သောစက်ရုံးများ တည်ထောင်ခြင်း၊ တိုးတက်နေတဲ့ ပြင်သစ်လို အနောက်ဥရောပနိုင်ငံများကို ထက်မြက်တဲ့မြန်မာလူငယ်တွေကို ပညာတော်သင်အဖြစ်စေလွှတ်ခြင်း စသည်တို့ကိုလုပ်ဆောင်နေခဲ့ချိန်လည်းဖြစ်တယ်။ အိမ်ရှေမင်းသားရဲ့ ဇာတိမာန်ကို အနောက်နိုင်ငံသားများနှိမ်မှာကိုးစိုးရိမ်လို့ အရပ် ၆ ပေကျော်သူများသာ ပညာတော်သင်အဖြစ် စေလွတ်တာကို ကြည့်ခြင်းဖြင့် သိနိုင်တယ်။
ထိုရဲရင့်ထက်မြတ်လှတဲ့ အိမ်ရှေ ့စံကတော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကနောင်မင်းသားကြီးပါပဲ။ နံနက်ခင်းတခုမှာ အိမ်ရှေ ့စံဟာ လွတ်တော်ထဲမှာ သူရဲ့ဝန်ကြီးများနှင့်အတူ တိုင်းရေးပြည်ရာ အစည်းအဝေးတရပ်ကို ကျင်းပနေခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့မင်းသားနဲ့ တူဝရီးတော်တဲ့ မြင်းကွန်း၊ မြင်းခုန် ညီအကိုမင်းသားနှစ်ပါးက ခိုက်ရန်ဖြစ်ပွားဟန်ဆောင်ပြီးတော့ လွတ်တော်ဖက်သို့ ပြေးလာခဲ့ကြတယ်။ အိမ်ရှေ ့မင်းသားက ရန်ဖြစ်ကြတယ်ထင်ပြီး တားဆီးဖို့ လွတ်တော်ထဲကနေ ထွက်လာတဲ့အခါ၊ မင်းသားနှစ်ပါးက အိမ်ရှေ့မင်းသားကို ဓါးနှင့်ခုတ်ကာ လုပ်ကြံခဲ့တယ်။ သူတို့က ဦးရီးတော်အိမ်ရှေ ့စံရှိနေသမျှ ဘုရင်မဖြစ်နိုင်ဟု မိုက်မဲစွာ ထင်မြင်ကြတဲ့အတွက် လုပ်ကြံခဲ့ကြခြင်းဖြစ်တယ်။ (ခမည်းတော် မင်းတုန်းဘုရင်ကို ဆက်တိုက်လုပ်ကြံဖို့ ကြိုးပမ်းခဲ့ပေမယ့် မအောင်မြင်ဘူး။)
ရလဒ်ကတော့ မန္တလေးရတနာပုံနေပြည်တော်မှာ သီပေါလိုမျိုး အရည်အချင်းမပြည့်ဝတဲ့မင်းသားက ဘုရင်ဖြစ်လာတယ်၊ ပြီးတော့ မြန်မာနိုင်ငံတော်တခုလုံး အင်္ဂလိပ်လက်အောက်ကို ကျွန်နိုင်ငံအဖြစ် လွယ်လွယ်ကူကူ ရောက်သွားခဲ့ရတော့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ရဲရင့်ထက်မြတ်တဲ့ ခေါင်းဆောင်ကောင်းတစ်ယောက်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရတဲ့အတွက် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျွန်နိုင်ငံအဖြစ် ဆင်းဆင်းရဲရဲ၊ နှိမ့်နှိမ့်ချချ အသက်ရှင်ခဲ့ရတယ်။
အဲဒီကနေ နောင်နှစ်ပေါင်း ၇၀ လောက်အကြာမှာ မတရားသိမ်းပိုက်ထားတဲ့ အင်္ဂလိပ်လက်အောက်နေ လွတ်မြောက်ဖို့အတွက် ကျွန်တော်တို့တတွေဟာ ရှားမှှရှားတဲ့ ခေါင်းဆောင်တယောက်ကို ထပ်မံရရှိခဲ့တယ်။ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းဆိုတဲ့ အမည်နာမကို ပြောကြ၊ ကြားကြတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာတွေရဲ့ ရင်ထဲမှာ လေးစားခြင်း၊ ချစ်မြတ်နိုးခြင်း၊ ဂုဏ်ယူခြင်း၊ တမ်းတခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်နေခဲ့တယ်။ မြန်မာဆိုတာ သခင်မျိုးဆိုတဲ့ စိတ်ဓာတ်နဲ့၊ မြန်မာဆိုတာ ကျွန် မဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ စိတ်ဓာတ်နဲ့ အင်္ဂလိပ်ကို မောင်းထုတ်ဖို့ လုပ်ခဲ့တယ်။ ၁၂နှစ်တာကာလလေးအတွင်းမှာပဲ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းဟာ မြန်မာပြည် လွတ်လပ်ရေးရဖို့အတွက် အခြေအနေအလိုက် လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန် ရန်သူဖြစ်နေတဲ့ အင်္ဂလိပ်တွေကိုယ်နိုက်က နှစ် ၃၀၀ လောက်မှာမှ ရှားရှားပါးပါး ပေါ်ထွန်းတက်တဲ့ ခေါင်းဆောင်လို့ ပြောဆိုခဲ့ရတယ်။ ရန်သူခေါင်းဆောင် တွေကိုယ်တိုင် လေးစားခဲ့ရတဲ့သူဖြစ်တယ်။ လူမျိုးစွဲ မရှိသလို၊ တိုင်းရင်းသားခေါင်းဆောင်းများကလည်း ယုံကြည်တာကို ခံရသော သူဖြစ်ခဲ့တယ်။ ပါတီစွဲ မရှိသလို အခြားပါတီဦးဆောင်သူများရဲ့ လေးစားတာကို ခံရသူဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် သူဟာ မြန်မာပြည်အတွက် မရှိမဖြစ် အမျိုးသားခေါင်းဆောင်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ မြန်မာပြည်အတွက် မျော်လင့်ချက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။
မြန်မာတိုင်းဝမ်းနည်းရတဲ့ ၁၉၄၇ ဇူလိုင် ၁၉ မှာ အဲဒီ ကျွန်တော်တို့ခေါင်းဆောင်ဟာ ယုတ်မာလှတဲ့လူတစုရဲ့ လုပ်ကြံတာကိုခံရပြန်တယ်။ မြန်မာနိုင်ငံအနေနဲ့ လွတ်လပ်ရေးရခဲ့သော်ငြားလည်း ယုံကြည်နိုင်တဲ့၊ စုစည်းနိုင်တဲ့ ခေါင်းဆောင်မရှိတော့တာကြောင့် နှစ်ပေါင်းများစွာ ပြည်တွင်းစစ်ဒဏ်၊ တိုင်းပြည်အင်အားနည်းလာတော့ ကျူးကျော်လာတဲ့ ပြည်ပဒဏ်၊ အရည်အချင်း နည်းပါးသူတွေ အုပ်ချုပ်ခဲ့ကြသည့်အတွက် ဆင်းရဲခြင်းဒဏ်၊ အာဏာရှင်များ၏ အုပ်ချုပ်မှုဒဏ်၊ ဖိနှိပ်မှုဒဏ် စသည်ဖြင့် ခါးစည်းခံစားခဲ့ရတယ်။
အဆုံးရလဒ်အနေနဲ့ကတော့ မြန်မာပြည်ဟာ အင်္ဂလိပ်အောက်လွတ်လပ်ပြီး နှစ်ပေါင်း ၆၀ ကျော်အတွင်း အလွန်ဆင်းရဲသော နိုင်ငံအဖြစ် ရောက်ရှိသွားခြင်းပဲ။ မြန်မာလူမျိုးတွေဟာ သနားစရာကောင်းတဲ့လူမျိုးတွေအဖြစ် ဆက်ဆံခံလာရတော့တာပဲ။ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ဓလေ့စရိုက်တွေ၊ မြန်မာဟေးလို့ ထွန်းလင်းခဲ့တဲ့ သမိုင်းကြောင်းတွေ၊ ရဲရင့်ထက်မြတ်မှုတွေဟာ ဆင်းရဲ့မွဲတေမှု၊ အကျင့်ဖျက်ခံရမှု၊ ဖိနှိပ်ခံရမှုတွေကြားမှာ တိမ်မြုတ်ပျောက်ကွယ်လာတယ်။ ဒါအပြင် ယနေ့အခါမှာ မြန်မာဆိုတာ ဂုဏ်ယူစရာ မရှိသလောက် နိုင်ငံတကာမှာ မျက်နှာငယ်နေရတဲ့အဖြစ်ပါပဲ။ မြန်မာနိုင်ငံဆိုတာ ဆင်းရဲလွန်းတဲ့ နိုင်ငံ၊ ဖိနှိပ်မှုတွေနဲ့ အုပ်ချုပ်တဲ့နိုင်ငံ၊ သောက်သုံးမကျသူတွေ အုပ်ချုပ်တဲ့နိုင်ငံ (သောက်သုံးမကျသူတွေ အုပ်ချုပ်မှတော့ သောက်သုံးမကျတဲ့လူမျိုးလို့ပဲ ထင်ခံရမှာပဲ။) မြန်မာလူမျိုးဆိုတာ တုံးအတဲ့လူမျိုး၊ ဘယ်သူမှ အထင်မကြီးတဲ့လူမျိုး။ အဲဒီလို အောက်ကျနောက်ကျ နိုင်ငံဖြစ်လာပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့တတွေ မြန်မာ့သမိုင်းကိုလေ့လာမိကြတဲ့အခါ၊ ဆွေးနွေးမိကြတဲ့အခါတိုင်းမှာ မကြာခဏ 'အကယ်၍' ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ပြောဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ အကယ်၍ ကနောင်မင်းသားသာ လုပ်ကြုံခံရပြီး အသက်မဆုံးရှုံးခဲ့ဘူးဆိုရင်၊ အင်္ဂလိပ်တွေဟာ ငါတို့နိုင်ငံကို သိမ်ပိုက်ချင်မှ သိမ်းပိုက်နိုင်မယ်။ ခေါင်းဆောင်ဟာ အခရာပါပဲ။ ခေါင်းဆောင်ပြောင်းသွားတာနဲ့ အရာအားလုံးဟာ ပြောင်းလည်းသွားတော့တာပဲ။ သိမ်းပိုက်နိုင်မည်ထားဦးတော့ ဒီမင်းသားလက်ထက်မှာ ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မယ်။ ဒီလောက် မြန်ဆန်ချင်မှ မြန်ဆန်ခဲ့မယ်။ ဒီလောက် လွယ်ကူချင်မှ လွယ်ကူခဲ့မယ်။ (ဘာလိုလဲလည်းဆိုတော့ ဧရာဝတီမြစ်ကြောင်းတလျှောက်က အင်းဝ၊ သပြေတန်း စတဲ့ ဗမာသီပေါဘုရင်ရဲ ့ ခံတပ်တွေဟာ မခုခံလိုက်ရပဲ လက်နက်ချခဲ့ရပါတယ်။)
ဒီလိုပါပဲ။ အကယ်၍ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းသာ လုပ်ကြံမခံရဘူးဆိုရင် မြန်မာနိုင်ငံတော်ရဲ ့ ပြည်တွင်းစစ်မီးဟာ ဒီလောက် ကြီးမားကျယ်ပြန့်ချင်မှ ကျယ်ပြန့်မယ်။ တိုင်းရင်းသားတွေနဲ့ စိတ်ဝမ်းကွဲမှု၊ စည်းလုံးမှုပြိုကွဲမှုတွေဟာ ဖြစ်ပေါ်လာမယ် မဟုတ်ဘူး။ နေဝင်းလည်း အာဏာ သိမ်းဖို့ အကြောင်းဖန်တီးလာနိုင်မှမဟုတ်ဘူး။ ခေါင်းဆောင်ကောင်းရဲ ့ဦးဆောင်မှုနောက်မှာ တိုင်းသူပြည်သားတွေရှိနေတဲ့အတွက် တိုင်းပြည်ဟာ တိုးတက်စည်ပင်နေမှာပဲ။ အနှိမ်ဆုံးအဆင့်အနေနဲ့ အာရှမှတော့ မြန်မာဆိုရင် လေးစားခံရတဲ့အနိုင်ငံဖြစ်မှာပဲ။ ဒီလို အောက်ကျနောက်ကျ နိုင်ငံဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ တခြားနိုင်ငံသားတွေရဲ ့ အထင်သေးခြင်းလည်း ခံရမှာမဟုတ်ဘူး။ ပြည်သူပြည်သားတွေလည်း ဆင်းရဲ ့တွင်းနက်နေမှာ မဟုတ်ဘူး။ အကယ်၍ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းသာ ရှိခဲ့ရင်...။
အဲဒီလို ကျွန်တော်တို့တတွေဟာ အကယ်၍ ဆိုပြီးတော့ ဝမ်းနည်းစွာ၊ တမ်းတစွာ၊ အားမလို အားမရဖြစ်စွာ ရွှေပြည်တော်ကို စိတ်ကူးနဲ့ အကောင်အထည်ဖော်ပြီး ပြောခဲ့ကြရတယ်။ မျော်လင့်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီခေါင်းဆောင်တွေသာ ရှိခဲ့ရင် ကျွန်တော်တို့မျှော်လင့်တဲ့ ရွှေပြည်ဟာလည်း အမှန်တကယ်ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ ယုံမှားစရာမရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် လက်တွေမှာတော့ တိုင်းပြည်ဟာ ရစရာမရှိအောင်ပျက်စီးနေခဲ့တယ်။ ဖျက်ဆီးခံနေရတယ်။
ဒါဟာ ဘာကိုပြတာလဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့တတွေဟာ အရေးအကြီးဆုံး အချိန်တွေမှာ အရေးအကြီးဆုံး ခေါင်းဆောင်ကောင်းတွေကို လက်လွတ်ရခြင်းရဲ ့ကြီးမားတဲ့ ဆုံးရှုံးမုတန်ဖိုးကို ပြတာပါပဲ။ ဒီအဆုံးအရှုံးဟာ လက်ရှိပြသာနာတွေရဲ ့အဓိကကျတဲ့ အချက်တချက်ပဲဖြစ်ပါတယ်။
ဒီနေ့ဒီအချိန်အခါမှာ မြန်မာပြည်သူတွေဟာ ဒီလိုမျိုးပြောရမဲ့အဖြစ်ကို နောက်ထပ်တကြိမ်ရောက်ရှိရင်ဆိုင် နေရတယ််ဆိုတာကို သတိထားမိကြပါ။ ကျွန်တော်တို့လူထုတရပ်လုံးက လေးစားတဲ့၊ ချစ်မြတ်နိုးတဲ့၊ ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့ ခေါင်းဆောင်၊ ကမ္ဘာတဝန်းလုံးက ယုံကြည်လေးစားအားထားရတဲ့ ခေါင်းဆောင်၊ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ဟာ အခုဆိုရင် ထိန်းသိမ်းခံရပါတော့မယ်။ သူအထိန်းအသိမ်းခံရခြင်းဟာ မြန်မာပြည်အတွက် အလွန်နှစ်နာစေပါတယ်။ လက်ရှိအချိန်အထိ ဒီခေါင်းဆောင်သာလျှင် တိုင်ပြည်တိုးတက်ရေးအတွက် မရှိမဖြစ်တဲ့ ပြည်သူအားလုံးရဲ ့၊ တိုင်းရင်းသားအားလုံးရဲ ့စည်းလုံးမှုကို ရအောင်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့ တဦးတည်းသောသူ ဖြစ်တယ်။ အကြောင်းကောင်းလို့ မြန်မာနိုင်ငံဟာ အာဏာရှင်အောက်က လွတ်မြှောက်သွားသည်ထားဦးတော့၊ လက်ရှိအနေအထားအထိ သူမရှိရင် ကျန်သူတွေ မဖြေရှင်းနိုင်တဲ့ ပြသာနာတွေနဲ့ မြန်မာပြည်သူတွေ ရင်ဆိုင်ရမှာပဲ။ အဲဒီ ပြသာနာတွေဟာ မြန်မာပြည်ကို ဒုက္ခတွင်းထဲ ပြန်ခေါ်မယ့်ပြသာနာတွေကြည့်ပါပဲ။ ဒါကြောင့် ဒီခေါင်းဆောင်ကို ထောင်ထဲမှာ နောင် ၅ နှစ်လောက် ထိန်းသိမ်းခံရမယ်ဆိုရင်၊ အဲဒီလိုထိန်းသိမ်းခံရရင်းနဲ့ အဲဒီကာလအတွင်းမှာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့ရင် အလွန့်အလွန်ကိုကြီးမားတဲ့ ဆုံးရှုံးမှုတရပ်ကို မြန်မာတွေရရှိခြင်းပဲဖြစ်မယ်။ ဒီလိုခေါင်းဆောင်ကောင်းတယောက်ထပ်ရဖို့ နောက်ထပ်နှစ်ဘယ်လောက်စောင့်ရဦးမယ်ဆိုတာ မပြောနိုင်ဘူး။
ထိုသို့သာ ဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် နောင်းခေတ် ကျွန်တော်တို့မျိုးဆက်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့လိုပဲ ‘အကယ်၍ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်သာ…’ ဆိုပြီးတော့ ဆက်လက်ပြောဆိုနေရပါတော့မယ်။ ဒါဆိုရင်တော့ ‘ပြည်သူလူထုဟာ သူတို့နဲ့ထိုက်တန်တဲ့အစိုးရတရပ်ကို ရရှိတယ်’ ဆိုတဲ့ စကားတိုင်း ကျွန်တော်တို့တတွေဟာ ကျွန်တော်တို့နဲ့ထိုက်တန်တဲ့ ဒီစစ်အာဏာရှင်တစုရဲ ့အုပ်ချုပ်ခြင်းကို ခံရတော့မှာပဲဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာ စုစုစည်းစည်းနဲ့ တားဆီးနိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးရှိခဲ့လျှက်နဲ့ အကျိုးရှိစွာ အသုံးမချနိုင်ခဲ့တဲ့၊ အသုံးမကျတဲ့ လူမျိုးအဖြစ် သတ်မှတ်ခံရတော့မှာပဲဖြစ်တယ်။ ရဲရင့်ရမယ့်အချိန်မှာ မရဲရင့်တဲ့လူမျိုး။ စည်းလုံးရမယ်အချိန်မှာ မစည်းလုံးတဲ့လူမျိုး။ အကြောက်တရားတွေ ကြီးစိုးနေတဲ့လူမျိုး။ လွတ်လပ်ခြင်းနဲ့ မထိုက်တန်တဲ့လူမျိုး။ကိုယ်ကျိုးကြည့်တဲ့လူမျိုး။ မြန်မာဆိုတာ အဲဒီလို သောက်သုံးမကျတဲ့လူမျိုးအဖြစ် သတ်မှတ်ခံရမယ်။
ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်သာ ထောင်ချခံရပြီး၊ ပြည်သူအများစုသာ လက်ပိုက်ထိုင်ကြည်နေမယ်၊ နှုတ်ကနေ စုတ်တသပ်သပ်ဖြစ်နေမယ်ဆိုရင်တော့ အသုံးမကျတဲ့လူမျိုးဆိုတာ ငြင်းစရာမရှိ လက်ခံရတော့မှာပဲ။
အဲဒီလိုတွေ မသတ်မှတ်ခံရဖို့ ဒီဖြစ်ရပ်တွေကို တားဆီးရမယ်အချိန်ဖြစ်တယ်။ ဇာတိမာန်ဆိုတာကို မြန်မာတွေ ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်ရတော့မယ်အချိန်ဖြစ်တယ်။ မြန်မာတွေဟာ ကျွန်စိတ်နဲ့ နေထိုင်တာမဟုတ်ဘူး။ သခင်စိတ်နဲ့နေထိုင်တဲ့လူမျိုးဆိုတာကို ပြန်လည်ပြသရတော့မယ်အချိန်ဖြစ်တယ်။ မြန်မာဆိုတာ မဟုတ်မမှန်တရားကို ခေါင်းငုံ့ခံတက်တဲ့လူမျိုး မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သိရှိစေရမယ်။ စည်းလုံးတဲ့လူမျိုးဆိုတာကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ဖြစ်စေရမယ်။ လွတ်လပ်တဲ့မြန်မာနိုင်ငံတော်ကိုတည်ဆောက်ဖို့ သဘောထားကြီးခြင်း၊ အသိညဏ်ရှိခြင်း၊ ရဲရင့်ခြင်း၊ စည်းလုံးခြင်းတွေကို မြန်မာပြည်သူတွေ ပြသရမယ်အချိန်ကောင်းပဲဖြစ်တယ်။
===================================================================
ထိုရဲရင့်ထက်မြတ်လှတဲ့ အိမ်ရှေ ့စံကတော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ကနောင်မင်းသားကြီးပါပဲ။ နံနက်ခင်းတခုမှာ အိမ်ရှေ ့စံဟာ လွတ်တော်ထဲမှာ သူရဲ့ဝန်ကြီးများနှင့်အတူ တိုင်းရေးပြည်ရာ အစည်းအဝေးတရပ်ကို ကျင်းပနေခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့မင်းသားနဲ့ တူဝရီးတော်တဲ့ မြင်းကွန်း၊ မြင်းခုန် ညီအကိုမင်းသားနှစ်ပါးက ခိုက်ရန်ဖြစ်ပွားဟန်ဆောင်ပြီးတော့ လွတ်တော်ဖက်သို့ ပြေးလာခဲ့ကြတယ်။ အိမ်ရှေ ့မင်းသားက ရန်ဖြစ်ကြတယ်ထင်ပြီး တားဆီးဖို့ လွတ်တော်ထဲကနေ ထွက်လာတဲ့အခါ၊ မင်းသားနှစ်ပါးက အိမ်ရှေ့မင်းသားကို ဓါးနှင့်ခုတ်ကာ လုပ်ကြံခဲ့တယ်။ သူတို့က ဦးရီးတော်အိမ်ရှေ ့စံရှိနေသမျှ ဘုရင်မဖြစ်နိုင်ဟု မိုက်မဲစွာ ထင်မြင်ကြတဲ့အတွက် လုပ်ကြံခဲ့ကြခြင်းဖြစ်တယ်။ (ခမည်းတော် မင်းတုန်းဘုရင်ကို ဆက်တိုက်လုပ်ကြံဖို့ ကြိုးပမ်းခဲ့ပေမယ့် မအောင်မြင်ဘူး။)
ရလဒ်ကတော့ မန္တလေးရတနာပုံနေပြည်တော်မှာ သီပေါလိုမျိုး အရည်အချင်းမပြည့်ဝတဲ့မင်းသားက ဘုရင်ဖြစ်လာတယ်၊ ပြီးတော့ မြန်မာနိုင်ငံတော်တခုလုံး အင်္ဂလိပ်လက်အောက်ကို ကျွန်နိုင်ငံအဖြစ် လွယ်လွယ်ကူကူ ရောက်သွားခဲ့ရတော့တယ်။ ကျွန်တော်တို့ဟာ ရဲရင့်ထက်မြတ်တဲ့ ခေါင်းဆောင်ကောင်းတစ်ယောက်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရတဲ့အတွက် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကျွန်နိုင်ငံအဖြစ် ဆင်းဆင်းရဲရဲ၊ နှိမ့်နှိမ့်ချချ အသက်ရှင်ခဲ့ရတယ်။
အဲဒီကနေ နောင်နှစ်ပေါင်း ၇၀ လောက်အကြာမှာ မတရားသိမ်းပိုက်ထားတဲ့ အင်္ဂလိပ်လက်အောက်နေ လွတ်မြောက်ဖို့အတွက် ကျွန်တော်တို့တတွေဟာ ရှားမှှရှားတဲ့ ခေါင်းဆောင်တယောက်ကို ထပ်မံရရှိခဲ့တယ်။ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းဆိုတဲ့ အမည်နာမကို ပြောကြ၊ ကြားကြတာနဲ့ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာတွေရဲ့ ရင်ထဲမှာ လေးစားခြင်း၊ ချစ်မြတ်နိုးခြင်း၊ ဂုဏ်ယူခြင်း၊ တမ်းတခြင်းတွေနဲ့ ပြည့်နေခဲ့တယ်။ မြန်မာဆိုတာ သခင်မျိုးဆိုတဲ့ စိတ်ဓာတ်နဲ့၊ မြန်မာဆိုတာ ကျွန် မဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ စိတ်ဓာတ်နဲ့ အင်္ဂလိပ်ကို မောင်းထုတ်ဖို့ လုပ်ခဲ့တယ်။ ၁၂နှစ်တာကာလလေးအတွင်းမှာပဲ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းဟာ မြန်မာပြည် လွတ်လပ်ရေးရဖို့အတွက် အခြေအနေအလိုက် လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန် ရန်သူဖြစ်နေတဲ့ အင်္ဂလိပ်တွေကိုယ်နိုက်က နှစ် ၃၀၀ လောက်မှာမှ ရှားရှားပါးပါး ပေါ်ထွန်းတက်တဲ့ ခေါင်းဆောင်လို့ ပြောဆိုခဲ့ရတယ်။ ရန်သူခေါင်းဆောင် တွေကိုယ်တိုင် လေးစားခဲ့ရတဲ့သူဖြစ်တယ်။ လူမျိုးစွဲ မရှိသလို၊ တိုင်းရင်းသားခေါင်းဆောင်းများကလည်း ယုံကြည်တာကို ခံရသော သူဖြစ်ခဲ့တယ်။ ပါတီစွဲ မရှိသလို အခြားပါတီဦးဆောင်သူများရဲ့ လေးစားတာကို ခံရသူဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် သူဟာ မြန်မာပြည်အတွက် မရှိမဖြစ် အမျိုးသားခေါင်းဆောင်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ မြန်မာပြည်အတွက် မျော်လင့်ချက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။
မြန်မာတိုင်းဝမ်းနည်းရတဲ့ ၁၉၄၇ ဇူလိုင် ၁၉ မှာ အဲဒီ ကျွန်တော်တို့ခေါင်းဆောင်ဟာ ယုတ်မာလှတဲ့လူတစုရဲ့ လုပ်ကြံတာကိုခံရပြန်တယ်။ မြန်မာနိုင်ငံအနေနဲ့ လွတ်လပ်ရေးရခဲ့သော်ငြားလည်း ယုံကြည်နိုင်တဲ့၊ စုစည်းနိုင်တဲ့ ခေါင်းဆောင်မရှိတော့တာကြောင့် နှစ်ပေါင်းများစွာ ပြည်တွင်းစစ်ဒဏ်၊ တိုင်းပြည်အင်အားနည်းလာတော့ ကျူးကျော်လာတဲ့ ပြည်ပဒဏ်၊ အရည်အချင်း နည်းပါးသူတွေ အုပ်ချုပ်ခဲ့ကြသည့်အတွက် ဆင်းရဲခြင်းဒဏ်၊ အာဏာရှင်များ၏ အုပ်ချုပ်မှုဒဏ်၊ ဖိနှိပ်မှုဒဏ် စသည်ဖြင့် ခါးစည်းခံစားခဲ့ရတယ်။
အဆုံးရလဒ်အနေနဲ့ကတော့ မြန်မာပြည်ဟာ အင်္ဂလိပ်အောက်လွတ်လပ်ပြီး နှစ်ပေါင်း ၆၀ ကျော်အတွင်း အလွန်ဆင်းရဲသော နိုင်ငံအဖြစ် ရောက်ရှိသွားခြင်းပဲ။ မြန်မာလူမျိုးတွေဟာ သနားစရာကောင်းတဲ့လူမျိုးတွေအဖြစ် ဆက်ဆံခံလာရတော့တာပဲ။ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ဓလေ့စရိုက်တွေ၊ မြန်မာဟေးလို့ ထွန်းလင်းခဲ့တဲ့ သမိုင်းကြောင်းတွေ၊ ရဲရင့်ထက်မြတ်မှုတွေဟာ ဆင်းရဲ့မွဲတေမှု၊ အကျင့်ဖျက်ခံရမှု၊ ဖိနှိပ်ခံရမှုတွေကြားမှာ တိမ်မြုတ်ပျောက်ကွယ်လာတယ်။ ဒါအပြင် ယနေ့အခါမှာ မြန်မာဆိုတာ ဂုဏ်ယူစရာ မရှိသလောက် နိုင်ငံတကာမှာ မျက်နှာငယ်နေရတဲ့အဖြစ်ပါပဲ။ မြန်မာနိုင်ငံဆိုတာ ဆင်းရဲလွန်းတဲ့ နိုင်ငံ၊ ဖိနှိပ်မှုတွေနဲ့ အုပ်ချုပ်တဲ့နိုင်ငံ၊ သောက်သုံးမကျသူတွေ အုပ်ချုပ်တဲ့နိုင်ငံ (သောက်သုံးမကျသူတွေ အုပ်ချုပ်မှတော့ သောက်သုံးမကျတဲ့လူမျိုးလို့ပဲ ထင်ခံရမှာပဲ။) မြန်မာလူမျိုးဆိုတာ တုံးအတဲ့လူမျိုး၊ ဘယ်သူမှ အထင်မကြီးတဲ့လူမျိုး။ အဲဒီလို အောက်ကျနောက်ကျ နိုင်ငံဖြစ်လာပါတယ်။
ကျွန်တော်တို့တတွေ မြန်မာ့သမိုင်းကိုလေ့လာမိကြတဲ့အခါ၊ ဆွေးနွေးမိကြတဲ့အခါတိုင်းမှာ မကြာခဏ 'အကယ်၍' ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ပြောဖြစ်ခဲ့ကြတယ်။ အကယ်၍ ကနောင်မင်းသားသာ လုပ်ကြုံခံရပြီး အသက်မဆုံးရှုံးခဲ့ဘူးဆိုရင်၊ အင်္ဂလိပ်တွေဟာ ငါတို့နိုင်ငံကို သိမ်ပိုက်ချင်မှ သိမ်းပိုက်နိုင်မယ်။ ခေါင်းဆောင်ဟာ အခရာပါပဲ။ ခေါင်းဆောင်ပြောင်းသွားတာနဲ့ အရာအားလုံးဟာ ပြောင်းလည်းသွားတော့တာပဲ။ သိမ်းပိုက်နိုင်မည်ထားဦးတော့ ဒီမင်းသားလက်ထက်မှာ ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မယ်။ ဒီလောက် မြန်ဆန်ချင်မှ မြန်ဆန်ခဲ့မယ်။ ဒီလောက် လွယ်ကူချင်မှ လွယ်ကူခဲ့မယ်။ (ဘာလိုလဲလည်းဆိုတော့ ဧရာဝတီမြစ်ကြောင်းတလျှောက်က အင်းဝ၊ သပြေတန်း စတဲ့ ဗမာသီပေါဘုရင်ရဲ ့ ခံတပ်တွေဟာ မခုခံလိုက်ရပဲ လက်နက်ချခဲ့ရပါတယ်။)
ဒီလိုပါပဲ။ အကယ်၍ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းသာ လုပ်ကြံမခံရဘူးဆိုရင် မြန်မာနိုင်ငံတော်ရဲ ့ ပြည်တွင်းစစ်မီးဟာ ဒီလောက် ကြီးမားကျယ်ပြန့်ချင်မှ ကျယ်ပြန့်မယ်။ တိုင်းရင်းသားတွေနဲ့ စိတ်ဝမ်းကွဲမှု၊ စည်းလုံးမှုပြိုကွဲမှုတွေဟာ ဖြစ်ပေါ်လာမယ် မဟုတ်ဘူး။ နေဝင်းလည်း အာဏာ သိမ်းဖို့ အကြောင်းဖန်တီးလာနိုင်မှမဟုတ်ဘူး။ ခေါင်းဆောင်ကောင်းရဲ ့ဦးဆောင်မှုနောက်မှာ တိုင်းသူပြည်သားတွေရှိနေတဲ့အတွက် တိုင်းပြည်ဟာ တိုးတက်စည်ပင်နေမှာပဲ။ အနှိမ်ဆုံးအဆင့်အနေနဲ့ အာရှမှတော့ မြန်မာဆိုရင် လေးစားခံရတဲ့အနိုင်ငံဖြစ်မှာပဲ။ ဒီလို အောက်ကျနောက်ကျ နိုင်ငံဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ တခြားနိုင်ငံသားတွေရဲ ့ အထင်သေးခြင်းလည်း ခံရမှာမဟုတ်ဘူး။ ပြည်သူပြည်သားတွေလည်း ဆင်းရဲ ့တွင်းနက်နေမှာ မဟုတ်ဘူး။ အကယ်၍ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းသာ ရှိခဲ့ရင်...။
အဲဒီလို ကျွန်တော်တို့တတွေဟာ အကယ်၍ ဆိုပြီးတော့ ဝမ်းနည်းစွာ၊ တမ်းတစွာ၊ အားမလို အားမရဖြစ်စွာ ရွှေပြည်တော်ကို စိတ်ကူးနဲ့ အကောင်အထည်ဖော်ပြီး ပြောခဲ့ကြရတယ်။ မျော်လင့်ခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီခေါင်းဆောင်တွေသာ ရှိခဲ့ရင် ကျွန်တော်တို့မျှော်လင့်တဲ့ ရွှေပြည်ဟာလည်း အမှန်တကယ်ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ ယုံမှားစရာမရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် လက်တွေမှာတော့ တိုင်းပြည်ဟာ ရစရာမရှိအောင်ပျက်စီးနေခဲ့တယ်။ ဖျက်ဆီးခံနေရတယ်။
ဒါဟာ ဘာကိုပြတာလဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့တတွေဟာ အရေးအကြီးဆုံး အချိန်တွေမှာ အရေးအကြီးဆုံး ခေါင်းဆောင်ကောင်းတွေကို လက်လွတ်ရခြင်းရဲ ့ကြီးမားတဲ့ ဆုံးရှုံးမုတန်ဖိုးကို ပြတာပါပဲ။ ဒီအဆုံးအရှုံးဟာ လက်ရှိပြသာနာတွေရဲ ့အဓိကကျတဲ့ အချက်တချက်ပဲဖြစ်ပါတယ်။
ဒီနေ့ဒီအချိန်အခါမှာ မြန်မာပြည်သူတွေဟာ ဒီလိုမျိုးပြောရမဲ့အဖြစ်ကို နောက်ထပ်တကြိမ်ရောက်ရှိရင်ဆိုင် နေရတယ််ဆိုတာကို သတိထားမိကြပါ။ ကျွန်တော်တို့လူထုတရပ်လုံးက လေးစားတဲ့၊ ချစ်မြတ်နိုးတဲ့၊ ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့ ခေါင်းဆောင်၊ ကမ္ဘာတဝန်းလုံးက ယုံကြည်လေးစားအားထားရတဲ့ ခေါင်းဆောင်၊ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်ဟာ အခုဆိုရင် ထိန်းသိမ်းခံရပါတော့မယ်။ သူအထိန်းအသိမ်းခံရခြင်းဟာ မြန်မာပြည်အတွက် အလွန်နှစ်နာစေပါတယ်။ လက်ရှိအချိန်အထိ ဒီခေါင်းဆောင်သာလျှင် တိုင်ပြည်တိုးတက်ရေးအတွက် မရှိမဖြစ်တဲ့ ပြည်သူအားလုံးရဲ ့၊ တိုင်းရင်းသားအားလုံးရဲ ့စည်းလုံးမှုကို ရအောင်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့ တဦးတည်းသောသူ ဖြစ်တယ်။ အကြောင်းကောင်းလို့ မြန်မာနိုင်ငံဟာ အာဏာရှင်အောက်က လွတ်မြှောက်သွားသည်ထားဦးတော့၊ လက်ရှိအနေအထားအထိ သူမရှိရင် ကျန်သူတွေ မဖြေရှင်းနိုင်တဲ့ ပြသာနာတွေနဲ့ မြန်မာပြည်သူတွေ ရင်ဆိုင်ရမှာပဲ။ အဲဒီ ပြသာနာတွေဟာ မြန်မာပြည်ကို ဒုက္ခတွင်းထဲ ပြန်ခေါ်မယ့်ပြသာနာတွေကြည့်ပါပဲ။ ဒါကြောင့် ဒီခေါင်းဆောင်ကို ထောင်ထဲမှာ နောင် ၅ နှစ်လောက် ထိန်းသိမ်းခံရမယ်ဆိုရင်၊ အဲဒီလိုထိန်းသိမ်းခံရရင်းနဲ့ အဲဒီကာလအတွင်းမှာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့ရင် အလွန့်အလွန်ကိုကြီးမားတဲ့ ဆုံးရှုံးမှုတရပ်ကို မြန်မာတွေရရှိခြင်းပဲဖြစ်မယ်။ ဒီလိုခေါင်းဆောင်ကောင်းတယောက်ထပ်ရဖို့ နောက်ထပ်နှစ်ဘယ်လောက်စောင့်ရဦးမယ်ဆိုတာ မပြောနိုင်ဘူး။
ထိုသို့သာ ဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် နောင်းခေတ် ကျွန်တော်တို့မျိုးဆက်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့လိုပဲ ‘အကယ်၍ ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်သာ…’ ဆိုပြီးတော့ ဆက်လက်ပြောဆိုနေရပါတော့မယ်။ ဒါဆိုရင်တော့ ‘ပြည်သူလူထုဟာ သူတို့နဲ့ထိုက်တန်တဲ့အစိုးရတရပ်ကို ရရှိတယ်’ ဆိုတဲ့ စကားတိုင်း ကျွန်တော်တို့တတွေဟာ ကျွန်တော်တို့နဲ့ထိုက်တန်တဲ့ ဒီစစ်အာဏာရှင်တစုရဲ ့အုပ်ချုပ်ခြင်းကို ခံရတော့မှာပဲဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာ စုစုစည်းစည်းနဲ့ တားဆီးနိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးရှိခဲ့လျှက်နဲ့ အကျိုးရှိစွာ အသုံးမချနိုင်ခဲ့တဲ့၊ အသုံးမကျတဲ့ လူမျိုးအဖြစ် သတ်မှတ်ခံရတော့မှာပဲဖြစ်တယ်။ ရဲရင့်ရမယ့်အချိန်မှာ မရဲရင့်တဲ့လူမျိုး။ စည်းလုံးရမယ်အချိန်မှာ မစည်းလုံးတဲ့လူမျိုး။ အကြောက်တရားတွေ ကြီးစိုးနေတဲ့လူမျိုး။ လွတ်လပ်ခြင်းနဲ့ မထိုက်တန်တဲ့လူမျိုး။ကိုယ်ကျိုးကြည့်တဲ့လူမျိုး။ မြန်မာဆိုတာ အဲဒီလို သောက်သုံးမကျတဲ့လူမျိုးအဖြစ် သတ်မှတ်ခံရမယ်။
ဒေါ်အောင်ဆန်းစုကြည်သာ ထောင်ချခံရပြီး၊ ပြည်သူအများစုသာ လက်ပိုက်ထိုင်ကြည်နေမယ်၊ နှုတ်ကနေ စုတ်တသပ်သပ်ဖြစ်နေမယ်ဆိုရင်တော့ အသုံးမကျတဲ့လူမျိုးဆိုတာ ငြင်းစရာမရှိ လက်ခံရတော့မှာပဲ။
အဲဒီလိုတွေ မသတ်မှတ်ခံရဖို့ ဒီဖြစ်ရပ်တွေကို တားဆီးရမယ်အချိန်ဖြစ်တယ်။ ဇာတိမာန်ဆိုတာကို မြန်မာတွေ ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်ရတော့မယ်အချိန်ဖြစ်တယ်။ မြန်မာတွေဟာ ကျွန်စိတ်နဲ့ နေထိုင်တာမဟုတ်ဘူး။ သခင်စိတ်နဲ့နေထိုင်တဲ့လူမျိုးဆိုတာကို ပြန်လည်ပြသရတော့မယ်အချိန်ဖြစ်တယ်။ မြန်မာဆိုတာ မဟုတ်မမှန်တရားကို ခေါင်းငုံ့ခံတက်တဲ့လူမျိုး မဟုတ်ဘူးဆိုတာကို သိရှိစေရမယ်။ စည်းလုံးတဲ့လူမျိုးဆိုတာကို မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ဖြစ်စေရမယ်။ လွတ်လပ်တဲ့မြန်မာနိုင်ငံတော်ကိုတည်ဆောက်ဖို့ သဘောထားကြီးခြင်း၊ အသိညဏ်ရှိခြင်း၊ ရဲရင့်ခြင်း၊ စည်းလုံးခြင်းတွေကို မြန်မာပြည်သူတွေ ပြသရမယ်အချိန်ကောင်းပဲဖြစ်တယ်။
===================================================================
Tuesday, May 19, 2009
Saturday, May 9, 2009
ဒီဓာတ်ပုံကိုကြည့်ပြီး သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က - မူးနေပြီးနေမှာ ပြုံးနေတာပဲ - လို့ပြောတယ်။ [ကိုယ့်ကိုကိုယ့်ကြည့်ပြီးတော့ ရယ်မိတယ်။ ခါးလေးကုန်းနေပြီး အဘိုးလေးနဲ ့တူနေသလိုပဲ။] ဒါကို စိတ်ထွက်ပေါက်၊ ပျော်စရာ၊ လူ ့ဘဝလို ့ ကျွန်တော် မယူဆပါဘူး။ ဒါမျိုးတွေကို အဆုံးသတ်ဖို ့ လုပ်နေပါတယ်။
တကယ်တော့ ဘီယာ အရက် ကျွန်တော်ကြိုက်တယ်လည်းမဟုတ်ဘူး။ အရသာကိုပြောတာ။[သောက်ပြီး မူးပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ ့ပျော်ရတာတော့ အလွန် ကြိုက်ပါတယ်။] ဒါပေမယ့် ဒီလိုပဲ သောက်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ အခါအခွင့်သင့်ရင်။ အခါအခွင့်ကလည်း သင့်ချင်တိုင်းသင့်နေကြတာဆိုတော့...။ ဒါပေမယ့် ဘီယာ တစ်ခါသောက် ရိုးရိုးဆိုင်ဆိုရင် တစ်ယောက်ကို ၁၅ ကျပ်လောက်ကုန်ပြီး။ ရေးဗားဆိုဒ်ကဆိုင်တွေမှာလို သွားသောက်ရင် တစ်ယောက်ကို ၁၀၀ ပတ်ဝန်းကျင်ကုန်ပါတယ်။ ပုံမှန်တော့ ကျွန်တော်မနှမြောတက်ဘူး။
ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်က အလှူတစ်ခုလုပ်ဖြစ်တယ်။ နာဂစ်ဖြစ်ပြီးကျောင်းတက်ဖို့ခက်ခဲနေတဲ့ကလေးတွေကို ကူညီတဲ့အလှူပါ။ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ ့ တလ ကျောင်းတက်ဖို ့ဖြစ်နိုင်တဲ့ငွေက စလုံးငွေ ၁၅ကျပ် ကနေ ၃၀ အထိရှိပါတယ်။ လစဉ် လှူရပါတယ်။ နွေရာသီကျောင်းပိတ်မှ ခဏနားပါတယ်။ မနှစ်က ကျွန်တော် ၄ ယောက်စာ ကူညီဖို ့တာဝန်ယူခဲ့တယ်။ သူငယ်ချင်းက တစ်ယောက် ကူခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာ စပြီး နှမြောမိတာပါပဲ။
ကို်ယ့်ဖြုန်းတီးမှုက တချိ ့ ဘဝတွေအတွက် အရေးကြီးတဲ့ ငွေကြေးဖြစ်နေတာပါပဲ။
ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းက ဆေးလိပ်သောက်တယ်။ ၂ရက်၊ ၃ ရက်ကို ၁ ဘူးလောက်သောက်ပါတယ်။ ၁ ဘူးကို ၁၁ ကျပ်ပေးရတယ်။ သူများတွေ ဒုက္ခရောက်နေချိန်မှာ ဒီလိုမျိုး ကုန်ကျတာကို စပြီး နှမြောမိလာပါတယ်။ ပုံမှန် စားသောက်တာမျိုးကို မနှစ်မြောဘူး။ နေ ့လည်စာကို ၁၈ ကျပ်ဆိုလည်း စားဖို ့ကောင်းတယ်၊ သင့်လျှော်တယ်ဆိုရင် စားတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဘီယာသောက်ပြီးကုန်တာမျိုး၊ မလိုအပ်ပဲ သုုံးဖြစ်သွားတာမျိုး၊ အသုံးမကျတာတွေအတွက် သုံးမိတာတွေကို စပြီး နှမြောတက်လာပါတယ်။ [အသက်ကြီးလာတာလည်း ပါမလား မသိဘူး။] ရုပ်ရှင်တခါကြည့်ရင် ဘာမှမစားဖူးဆိုရင်တောင် တစ်ယောက်ကို ၁၀ ကုန်ပါမယ်။ စားမယ်သောက်မယ် ဘော်ဘော်တွေလည်း ပါတယ်ဆိုရင်တော့ စုစုပေါင်း ၆၀ ၊ ၇၀၊ ၈၀ ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ ့ အခု ဘီယာ၊ အရက်မသောက်ဖို ့ဆုံးဖြတ်ပါတယ်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်တာမျိုးလို မလိုအပ်ပဲ ကုန်ကျမှာမျိုးကို မဖြစ်အောင်လုပ်ဖို ့ ဆုံးဖြတ်ပါတယ်။ မလိုအပ်ပဲ စျေးကြီးတဲ့အဝတ်အစားကို မဝယ်ဖြစ်အောင်နေဖို ့ဆုံးဖြတ်ပါတယ်။ အခု မေလဆိုတော့ မကြာခင် မြန်မာပြည်ကကလေးတွေ ကျောင်းတွေ ပြန်ဖွင့်တော့မယ်။ အလှုက အခုထိဘာမှမပြောသေးပေမယ့် လာမယ်လို ့ မျော်လင့်ထားပါတယ်။ သူတို့အတွက် လှူရပါမယ်။
လူဆိုတာကလည်း ခတ်ပါတယ်။ ကိုယ့်အတွက်၊ ကိုယ်မိန်းမ၊ ကိုုယ်သားသမီး [တကယ်တော့ ကိုယ်နဲ ့စပ်ဆက်နေလို ့] သုံးတယ်လို ့တွေးမိရင် ၅၀၀ လောက်ကုန်သွားပါစေ။ ဘာမှမဟုတ်တတာအပေါ် သုံးမိရင်တောင် သိပ်ပြီး မတွန် ့တိုတက်ကြဘူး။ သူများအတွက် ပေးဖို ့ကတော့ ၅ ကျပ်လောက်လည်း ၅၀၀၀ လောက်တွေးမိပြီး တွန် ့တိုကြတာပါပဲ။ ဒုက္ခရောက်သူတိုင်းကို ကူညီဖို ့၊ အလိုလည်း ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ [ကူညီနိုင်ရင်တော့ အကောင်းဆုံးပေါ့။] ဒါပေမယ့် မြန်မာ ပြည်က သူတွေကတော့ ကျွန်တော်တို ့တမျိုးသားတည်း၊ တနိုင်ငံသားတည်းဆိုတာ သတိရစေချင်တယ်။ သူတို ့ကို ကူညီဖို ့ နိုင်ငံခြားရောက် ဝင်ငွေရှိတဲ့သူတွေမှာ တာဝန်ရှိတယ်လို ့ ယုံကြည်ပါတယ်။ ၂၀၊ ၃၀၊ ၅၀၊ ၁၀၀ ကျပ် လောက်ကို တွန် ့တိုမနေသင့်ဘူး။ ဝင်ငွေ အတိုင်းအတာတခုထိ မဆိုးဘူးလို ့ ယူဆရသူတွေအတွက်ပါ။ မတွန် ့တိုကြပါနဲ ့။ တိုက်တွန်းပါတယ်။
နောက်တခုက ကောက်ရိုးမီးတောက် အလှူပါ။ အဖြစ်အပြက် တစ်ခုခု အရှိန်ရနေချိန်မှာ အုန်းအုန်းကျက်ကျက် လှူကြတက်တာမျိုးပါ။ ကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လစဉ်လှူရမှာမျိုးတွေမှာလည်း အာရုံထားပြီး လုပ်ကြစေချင်တယ်။ တကယ့် အကျိုးအမြတ်က လစဉ် (နည်းရင် နည်းပါစေ) လှူတာက ပိုများပါတယ်။ ကျွန်တော်တို ့စိတ်ရှည်ရှည်၊ အမြော်အမြင်ရှိရှိ လှူဒါန်းတက်ဖို ့လိုပါတယ်။ တခါလှူပြီး တသက်လုံးစာ မမှတ်ဖို ့လည်း သတိပေးချင်ပါတယ်။
မလုပ်ခင်သာ ၁၅ကျပ် ၂၀ ဟာ များတယ်လို ့ခံစားရပါမယ်။ ပြီးသွားတော့လည်း အဲဒီ ၁၅ကျပ် ၂၀ မရှိလို ့ကိုယ့်ဘဝ ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုတာ သိလာကြမှာပါ။ ဒီတော့ လစဉ် နည်းနည်းချွှေတာပြီး ကျပ်၂၀ လောက် ဒုက္ခရောက်နေသူများအတွက် လှူဒါန်းရင် ပျော်စရာကောင်းမယ်ဆိုတာ အာမခံပါတယ်။
မြန်မာပြည်မှက နာဂစ်ဒုက္ခသည်တင်မကပါဘူး။ တခြား ထောက်ပံသင့်၊ လှူဒါန်းသင့်တာတွေ အများကြီးပါ။
ဒါလောက်ပဲဗျာ။ ဘလော သိပ်ရေးဖြစ်ဦးမယ်မထင်ဘူး။ စိတ်ကောင်းလေး မွေးမြူနိုင်ဖို ့၊ မွေးမြူပြီးရင်လည်း ရေရှည်ခံအောင် လုပ်နေနိုင်ဖို ့ဆုတောင်းပေးပါတယ်။ လုပ်ဖို ့လည်း တိုက်တွန်းပါတယ်။
Saturday, May 2, 2009
နာဂစ်ရေ..
တနှစ်ပြည်သွားပြီးနော်
မဖိတ်ခေါ်ပဲ မင်းလာခဲ့ပုံများ...။
အထက်က ကလေးတွေရဲ ့ဘဝ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်ဖို့လုပ်ပေးရမယ်လို ့ ပြောနေကြတယ်။ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ကျွန်တော်တို ့ရဲ ့မျိုးဆက်တွေပါ။
ဒီအမကြီးက မုန်တိုင်းထဲမှာ သားနှစ်ယောက် ဆုံးရှုံးသွားတယ်။ သူတို့ ရဲ ့နေ့စဉ်နေထိုင်မှု ဘဝတွေကို ကိုယ်ချင်းစာကြည့်နိုင်မလား။
ဒီကလေးလေးကတော့ မိဘတွေ မသေခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် မောင်နှမ သုံးယောက် ဆုံးရှုံးခဲ့ရတယ်။
တနှစ်အကြာမှ ကျွန်တော်တို ့သွေးချင်တွေရဲ ့ ဘဝတွေဟာ ဒီလိုဖြစ်နေဆဲဆိုတာ မမေ့ထားကြပါနဲ့။
သတိထားမိလား။ ကျွန်တော်တို့ အားလုံး သနပ်ခါးလိမ်းတယ်။ ခင်ဗျားအခုမလိမ်းလဲ လိမ်းခဲ့ဖူးမယ်။
ဒီဒေသ၊ ဒီရေမြေ မှာ ဒီလေရှူပြီး မွေးခဲ့ကြသူတွေ ကြည့်ပါပဲ။
(ပုံအားလုံး BBC မှယူထားတာဖြစ်သည်။)
http://ahnai.blogspot.com/2008/06/blog-post.html
တနှစ်ပြည်သွားပြီးနော်
မဖိတ်ခေါ်ပဲ မင်းလာခဲ့ပုံများ...။
အထက်က ကလေးတွေရဲ ့ဘဝ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်ဖို့လုပ်ပေးရမယ်လို ့ ပြောနေကြတယ်။ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ကျွန်တော်တို ့ရဲ ့မျိုးဆက်တွေပါ။
ဒီအမကြီးက မုန်တိုင်းထဲမှာ သားနှစ်ယောက် ဆုံးရှုံးသွားတယ်။ သူတို့ ရဲ ့နေ့စဉ်နေထိုင်မှု ဘဝတွေကို ကိုယ်ချင်းစာကြည့်နိုင်မလား။
ဒီကလေးလေးကတော့ မိဘတွေ မသေခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် မောင်နှမ သုံးယောက် ဆုံးရှုံးခဲ့ရတယ်။
တနှစ်အကြာမှ ကျွန်တော်တို ့သွေးချင်တွေရဲ ့ ဘဝတွေဟာ ဒီလိုဖြစ်နေဆဲဆိုတာ မမေ့ထားကြပါနဲ့။
သတိထားမိလား။ ကျွန်တော်တို့ အားလုံး သနပ်ခါးလိမ်းတယ်။ ခင်ဗျားအခုမလိမ်းလဲ လိမ်းခဲ့ဖူးမယ်။
ဒီဒေသ၊ ဒီရေမြေ မှာ ဒီလေရှူပြီး မွေးခဲ့ကြသူတွေ ကြည့်ပါပဲ။
(ပုံအားလုံး BBC မှယူထားတာဖြစ်သည်။)
http://ahnai.blogspot.com/2008/06/blog-post.html
Friday, May 1, 2009
Tuesday, April 28, 2009
Monday, April 27, 2009
Saturday, April 25, 2009
It was my very first days of Singapore, everything seemed so expensive and was a major threat to the hope of saving a lot. One evening, we were on the Taxi heading to IMM shopping center at Jurong East, as we heard it had been a good place for shopping, to buy some presents for the friends in Myanmar. After going 3 or 4 rounds inside the building, finally we found ourselves in a shop that sells very cheap things not more than 2 dollars per item, and I saw these two Su Buu at one corner. How nice! The childhood habit forced me to buy and I was unable to resist.
On those items, it says kind of 3 hundreds thousands saving in bank. I dropped the first 1 dollar coin, listened to the sound of touching the bottom, and felt myself like a child with full of expectation on saving money. Later, every time I got 1 dollar or 50 cents, I kept myself not to spend and put them in the blue Su Buu. Almost all the past months, I alerted myself and inserted 10, 50, or 100 dollar notes to the other one in white too.
Few days ago, I saw that the blue Su Buu was nearly full and it would not accept any more coins. It does today. With a smile, I pick it up but cannot make it as the box is on very heavy weight now. I notice that it has been 2 years already. How time flies. But I can no longer think about it. Holding the Su Buu with my two hands firmly, I start thinking of how much it is saving for me. Feeling the weight, I am examining the amount. 300$? 500, or perhaps, even 1000$? Wonderful!
There had been doubts, since the first time I dropped the first coin, about to complete filling the Su Buu. Every friend, myself too, believed that it might not be finished; the reason was because we are adult people. Funny? But if you think more, it is reasonable and true for us. Most of the adult people are shy or, they cannot keep their mind on it, to finish this kind of work. I did it because , perhaps, I am still like a child. It is good, anyway, isn't it?
Beside saving easily, let's say, 800 $, I also get a lesson that by doing and finishing pieces by pieces constantly for a long time without over loading, at least we will get some noticeable result for it after that. Sometime we are very greedy; want to be something or to get something in a very short period. Then we emphasize just only on it by using all of our time and full effort. But most of the time, experience says it does not work by any reasons. Time is a very serious factor to consider to achieve our aims.
I have one more Su Buu but do not know how much it is saving. Hopefully, it has now more than a thousand or two. Yay!!!
Friday, April 24, 2009
Sometime life doesn't go according to the plan.
I was thinking to go bed early - I did it at around 10:30 pm - and to wake up early at 5:30 am tomorrow morning. But you know, I can't sleep until now; 12:20 am.
We do have to be flexible, don't we? So I get up and read a book, and now writing this post. But these days, I feel like I cannot control my mind anymore. It is something like very feathery, I mean, the feeling is light and wispy. I cannot concentrate on anything. I cannot grab it. I do not find it. I don't know what is happening to my mind. Untraceable.
Okay, it is better to let it happen. :)
I was thinking to go bed early - I did it at around 10:30 pm - and to wake up early at 5:30 am tomorrow morning. But you know, I can't sleep until now; 12:20 am.
We do have to be flexible, don't we? So I get up and read a book, and now writing this post. But these days, I feel like I cannot control my mind anymore. It is something like very feathery, I mean, the feeling is light and wispy. I cannot concentrate on anything. I cannot grab it. I do not find it. I don't know what is happening to my mind. Untraceable.
Okay, it is better to let it happen. :)
Monday, April 13, 2009
Thursday, April 9, 2009
နေသာတဲ့တနေ့ သားအဖနှစ်ယောက် ငါးမျှားထွက်ခဲ့ကြတယ်။ လှေပေါ်မှာ ငါးမျှားနေကြရင်းနဲ့ ကောင်လေးက ရုတ်တရက် သူပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိထားမိသွားပြီး သူ့အဖေကိုမေးပါတယ်။
“ဖေဖေ၊ လှေကရေပေါ်မှာ ဘယ်လိုပေါ်နေတာလဲဟင်”
“ငါ သေချာမသိဘူး”
ခဏနေတော့ ကောင်လေးကထပ်ပြီးမေးပြန်တယ်။
“ဖေဖေ၊ ငါးတွေ ရေထဲမှာ ဘယ်လိုအသက်ရှင်ကြတာလဲ”
“အင်း.. ဖေဖေ သေချာမသိဘူး”
ခဏလောက်တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ ငါးဆက်မျှားကြပြန်တယ်။ တအောင့်ကြာတော့ ကောင်လေးကထပ်မေးတယ်။
“ဖေဖေ၊ ကောင်းကင်ကြီးက ဘာလို့ပြာနေတာလဲဟင်”
“အေး.. အဖေ သေချာမသိဘူးကွ”
ကောင်လေးဟာ သူအဖေများစိတ်ဆိုးသွားမလားလို့ တွေတွေလေးကြည့်နေခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမနေနိုင်တော့ပဲ ထပ်မေးမိတယ်။
“အဖေ၊ ခုနက သားမေးခွန်းတွေ မေးတာကို စိတ်တိုုလားဟင်”
“ဘယ်တိုမလဲ သားရ၊ မင်းသာ သိရှိနားလည်ချင်ရင်၊ မေးခွန်းတွေ မေးမှရမှာပေါ့။”
---------------------------------------------------------------------------
စေ့စေ့တွေးပြီး ပြုံရလို့ ဘာသာပြန်ပြီး ပြန်တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ တခါတလေ ဆရာကြီးလုပ်ရင် ကိုယ်လည်း ဆရာတော့ ဖြစ်သင့်တယ်လို့။ ဖတ်ဖူးသည်၊ ကြားဖူးသည်နှင့်တော့ တခါတလေ မလုံးလောက်လို့ပါ။ ဒီလိုအဖြစ်မျိုး ကိုယ်တိုင်ရော၊ ရှေ ့မှာရော မကြာခဏ မြင်နေကြားနေရတယ်။
“ဖေဖေ၊ လှေကရေပေါ်မှာ ဘယ်လိုပေါ်နေတာလဲဟင်”
“ငါ သေချာမသိဘူး”
ခဏနေတော့ ကောင်လေးကထပ်ပြီးမေးပြန်တယ်။
“ဖေဖေ၊ ငါးတွေ ရေထဲမှာ ဘယ်လိုအသက်ရှင်ကြတာလဲ”
“အင်း.. ဖေဖေ သေချာမသိဘူး”
ခဏလောက်တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ ငါးဆက်မျှားကြပြန်တယ်။ တအောင့်ကြာတော့ ကောင်လေးကထပ်မေးတယ်။
“ဖေဖေ၊ ကောင်းကင်ကြီးက ဘာလို့ပြာနေတာလဲဟင်”
“အေး.. အဖေ သေချာမသိဘူးကွ”
ကောင်လေးဟာ သူအဖေများစိတ်ဆိုးသွားမလားလို့ တွေတွေလေးကြည့်နေခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးမနေနိုင်တော့ပဲ ထပ်မေးမိတယ်။
“အဖေ၊ ခုနက သားမေးခွန်းတွေ မေးတာကို စိတ်တိုုလားဟင်”
“ဘယ်တိုမလဲ သားရ၊ မင်းသာ သိရှိနားလည်ချင်ရင်၊ မေးခွန်းတွေ မေးမှရမှာပေါ့။”
---------------------------------------------------------------------------
စေ့စေ့တွေးပြီး ပြုံရလို့ ဘာသာပြန်ပြီး ပြန်တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ တခါတလေ ဆရာကြီးလုပ်ရင် ကိုယ်လည်း ဆရာတော့ ဖြစ်သင့်တယ်လို့။ ဖတ်ဖူးသည်၊ ကြားဖူးသည်နှင့်တော့ တခါတလေ မလုံးလောက်လို့ပါ။ ဒီလိုအဖြစ်မျိုး ကိုယ်တိုင်ရော၊ ရှေ ့မှာရော မကြာခဏ မြင်နေကြားနေရတယ်။
Saturday, April 4, 2009
အရှိန်တင်ပြီး သွက်သွက်လှမ်းလိုက်သည်။ မိုးအုံ့မနေသော အပူပြင်းပြင်းနံနက်ခင်းက ခံစားချက်ကိုပိုမိုလှုံ့ဆော်လာစေသလိုပင်။ ကျောပိုးအိပ်နဲ့ ကပ်နေတဲ့ကျောပြင်တစ်ခုလုံး ချွှေးစို့လာသည်။ ၁ဝမိနစ်လောက်လျှောက်ရသော ဒီလမ်းခရီးသည် ဒီနေ့မှ ပိုမိုအလှမ်းကွာဝေးနေသလို။ နွေရာသီနံနက်ခင်းလို့ပြောလို့ရသည်လား။ မသိပါ။ ဒီပုံမျိုးနှင့်ဆို နေ့လည် ချစ်ချစ်တောက်ပူမည်ဟုရော ပြောလို့ရမည်လား။ မသေချာ။ ရာသီဥတုက အပြောင်းအလဲမြန်လွန်းလှသည်။[မိန်းမနှင့် ရာသီဥတု အတော်တူသည်ဟုတော့ ကြားဖူးသည်။ ဒါလည်း ဟုတ်မဟုတ် မသိ။] မနက်နေက ပြင်းပြင်းထန်ထန်ပူပေမယ့် နေလည်တွင် မိုးတွေရွာ၊ မိုးကြိုးတွေ အကြီအကျယ်ပစ်နေတက်တာတွေက ရိုးနေပြီ။ ပြီးခဲ့တဲ့ရက်ပိုင်းလောက်တုန်းက သစ်ရွက်တွေကြွေနေတော့ နွေဦးဟု ကြည်ကြည်နူးနူးတွေးမိလိုက်သည်။ နှစ်ရက်လောက်ပဲကြာသည်။ နှစ်ပတ်လောက် မိုးဆက်တိုက်ရွာလေသည်။ ဒီတော့လည်း လှလှပပမိုးကြိုးပစ်၊ လျှက်စီးလက်နေတာကို ဓာတ်ပုံရိုက်ဖို့ကြိုးစားခဲ့သေးသည်။
ခံစားချက်က တစ်ကိုယ်လုံးကအကြောအချဉ်တွေကို တင်းမာလာစေပြန်ပြီ။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လိုက်သည်။ နားသယ်မှ ချွှေးစေးတို့စီးလာသည်။ တကယ်တမ်းတွင် ချွှေးထွက်မှုနည်းသည်ဆိုတော့ ဒီလိုချွှေးပြန်လာတာ ကျန်းမာရေးအတွက် ကောင်းမည်ထင်သည်။ လှုပ်ရှား အားကစားတမျိုးမျိုးမလုပ်ပဲနှင့် ချွှေးထွက်လေ့မရှိ။ ကိုယ်ခန္ဒာ အနှံ့မထွက်သော လူမျိုးဟု ကျေနပ်ခဲ့ဖူးသည်။ စိတ်မောလှစွာနှင့် ကြည်လင်နေသောကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ လေပူတွေကို တစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းတချက် ရှူလိုက်သည်။ အောက်စီဂျင်ရလျှင် ဦးနှောက်ကပိုပြီးလန်းဆန်းလာတက်သည်မဟုတ်လား။ ဒါဆို ထိန်ချုပ်အားလည်း ပိုကောင်းလာပေမည်။
ပြသာနာက ညညအိပ်ရာဝင်နောက်ကျခြင်းကစသည်။ အိပ်ရာဝင်နောက်ကျတော့ အိမ်သားအားလုံးက မနက်ဆိုလျှင် အိပ်ရာထနောက်ကျသည်။ ပြိုင်တူနီးပါးထကြတော့ ရေးချိုးခန်းဝင်ဖို့ တန်းစီစောင့်ရသည်။ နောက်ဆုံးမှ အမြဲဝင်ရပြီး နောက်မကျရေးအတွက် အလျှင်အမြန်ရေချိုးရသည်မှာ နေစဉ်ဖြစ်နေကျအဖြစ်အပျက်ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့လည်း မထူးခြားနား။ အလုပ်နောက်မကျရေးအတွက် ဒီလိုလုံးပန်းကြရသည်။ ဟိုသီချင်းထဲကလိုဆိုရလျှင် မဟာလူတန်းစားအိမ်မက်များနှင့် အိပ်ခန်းထဲမှာ တံခါးပိတ်ပြီးကျိတ်ငိုနေရသော ဘဝများပင်ဖြစ်မည်။
နေရောင်ကိုလှန်ပြီးကြည့်မိတော့ တဖက်လမ်းမှကောင်မလေးတစ်ယောက် ဖြတ်ကူးလာသည်ကိုတွေ့သည်။ မြန်မာလူငယ်တွေ အသုံးပြုနေသော အသုံးအနှံးနှစ်မျိုးရှိသည်။ အလန်းလေး နှင့် အလန်လေး။ ဒီတစ်ယောက်ကတော့ အတော်ကိုအလန်းလေးဖြစ်ပြီး နည်းနည်းလန်လေသည်။ လန်းခြင်းသည် ကောင်းမွန်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ လန်ခြင်းကတော့ ကြည့်ကောင်းပြီး မြင်မကောင်းသောအရာဟုဆိုလျှင် မှန်မည်လားမပြောတက်။ တော်တော်ကိုပြေပြစ်လှပသော ကောင်မလေးဖြစ်သည်။ စကဒ်တိုတိုလေးနှင့်၊ စွတ်ကျယ်ဟုပဲခေါ်ရမည့်အဝတ်ကို အနက်ရောက်အပေါ်ထပ်လေးနှင့်တွဲဝတ်ထားသည်မှာ ကြည့်ကောင်းလေသည်။ ဒီမှာတော့ ကောင်မလေးတော်တော်များများ ခြေထောက်လှကြသည်။ အရပ်မြင့်ကြသည်။ ဝတ်စားဆင်ယင်တက်သည်။ ခါး၊ရင်၊တင် စသည်ဖြင့်ပြောလျှင်တော့ နားဘူးကျသည်ဖြစ်တော့မည်။ မျက်နှာကတော့ အတော်တော်များများ "ချစ်စရာကောင်းသည်" ဖြစ်ကြပြီး လှပသည်ကရှားလေသည်။
ရောက်လာသော မြန်မာသူငယ်ချင်းတွေကို ပြောရလေ့ရှိသည်။ ဒီလှပဂေးလေးတွေကို ဂေါ်တောမျက်စိ နှင့် မကြည့်ဖို့။ မမြင်ဖူး၍လည်းကောင်း၊ နားမလည်သောကြောင့်လည်းကောင်း မြန်မာပြည်တွင် ဒီလောက်မကြည့်ဖြစ်ကြပေမယ့် ဒီရောက်တော့ကြည့်မိကြလေသည်။ ဒီလူမျိုးတွေ တဏှာရူးကြသည်ဟု ထင်ခံရခြင်းမဖြစ်ဖို့လိုသည်။ အရိုုင်းအစိုင်းဟုဆိုလျှင်တော့ လူသားဆန်သော၊ လွတ်လပ်သော ယဉ်ကျေးမှုတရပ်ပဲဖြစ်သည်။
အတွေးမှမဆုံးသေး ရုတ်တရက် လှုံ ့ဆော်မှုကသိသိသာသာဖြစ်ပေါ်လာပြန်သည်။ ထိန်ချုပ်ထားရသည်အတွက် သွေးလည်ပတ်မှုက ပြင်းထန်မြန်ဆန်နေပေလိမ့်မည်။ ကြွက်သားများလည်း မာကျောတောင့်တင်းနေပေမည်။ တောင်ရောက်မြောက်ရောက်အတွေးတွေကြောင့် ခဏမေ့ပျောက်နေပေမယ့် သဘာဝတရားက လွန်ဆန်ဖို့မဖြစ်နိုင်။ ဟိုးရှေးနားဆိုလျှင်တော့ရောက်ပြီ။ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့မဟုတ်ပေမယ့် ဆွဲဆောင်မှုရှိစွာလျှောက်သွားနေသည် ကောင်မလေးကို ကျော်တက်လိုက်သည်။ ရေမွှေးန့ံသင်းသင်းလေးက အနည်းငယ်တော့ အကြောအချဉ်များပြေလျှော့သွားစေသည်။
ခြံဝင်းထဲကိုဝင်လိုက်တော့ အစွမ်းကုန်ဆန္ဒပြနေပြီဖြစ်သည်။ အဆောက်အအုံတံခါးကိုဖွင့်ပြီးဝင်လိုက်သည်နှင့် လေးအေးပေးစက်ဖြင့် အေးစက်နေစေသော ခန်းမကြီးကဆီးကြိုသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီအပူမျိုးကို သူလည်းအေးမျှအောင်မလုပ်ပေးနိုင်။ ကဒ်ကို လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းကို ပြလိုက်ပြီး ဟိုးရှေ ့ကဒေါင့်ချိုးလေးဆီကို အပြေးတပိုင်နှင့်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အပေါ်ကိုတက်နေကျဓာတ်လေကားကိုကျော်ပြီး ဒေါင့်ချိုးကိုကွေ့လိုက်ချိန်မှာ ဘဝကြီးတစ်ခုလုံးမှောင်မိုက်သွားတော့မယောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ တင်းထားစမ်း။ အားတင်းမိသည်။ ကမ္ဘာ့နေရာအနှံ့အပြားမှာတွေရလေ့ရိသော မတ်တပ်ရပ်နေသည့် အမျိုးသားပုရိသတယောက်၏ဟန် ဆိုင်းဘုတ်လေးကတော့ ခေါင်းအထက်မှလျှင်မြန်စွာ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။
ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းထားရခြင်းသည် မည်မျှပင်ပန်းနွမ်းနပ်သည်ဆိုတာကို ထိုအရာကို အောင်မြင်စွာလွတ်ချနိုင်တော့မှ အေးအေးဆေးဆေးပြန်တွေးနိုင်တော့သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်မျိုးတွင် လောကကြီးတစ်ခုလုံးက ပေါ့ပါးပြီးအဓိပ္ပါယ်ရှိနေလေသည်။ ကျေနပ်လွတ်လပ်ခြင်းများက တကိုယ်လုံးပျံ ့နေလေသည်။ စောစောကထွက်ခဲ့သောချွှေးစေးတို့ တဖြည်းဖြည်း လျှော့နည်းသွားသည်။ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်အုပ်ပြီး စိတ်လွတ်လက်လွတ် ဖြေလျှော့နေမိသည်။ သန့်ရှင်းခြောက်သွေ့သော ရေအိမ်ကလည်း စိတ်ချမ်းသာစရာပင်ဖြစ်သည်။ ဘဝကြီးသည် တခါမှဒီလောက် အဓိပ္ပါယ်ရှိလှသည်ဟု မခံစားခဲ့မိဖူးသလိုပင်။ ဒီလိုစိတ်အခြေအနေမျိုးသာ အမြဲတမ်းဖြစ်နေခဲ့မည်ဆိုလျှင် ကမ္ဘာကြီးကို ကိုင်လှုပ်ပစ်နိုင်လောက်သောအောင်မြင်မှုမျိုးသည် ကိုယ်နှင့်ဝေးကွာနေမည်မဟုတ်တော့။ ဘဝတွင်အောင်မြင်လိုလျှင် အိမ်သာတက်ပြီးသောအခါ ပေါ့ပါးကျေနပ်သော၊ လွတ်လပ်သော၊ အဓိပ္ပါယ်ရှိသော စိတ်ဓာတ်မျိုးနှင့်လုပ်ကိုင်ဟု ညီငယ်၊ ညီမငယ်တွေကို ပြောဆိုဆုံးမရမည်။
ဒီလိုနှင့် အိမ်သာထိုင်ကမုတ်ပေါ်မှနေ၍ အဓိပ္ပါယ်ပြည့်ဝသော မနက်ခင်းတစ်ခုကိုဖြတ်သန်းနေမိသည်။ အတွေးတစ်ခု ဖျက်ခနဲ့ပေါ်လာသည်။ ခုနကတွေ့ခဲ့သော စွဲမက်ဖွယ်ရာ၊ လှလှပပကောင်မလေးလည်း အိမ်သာထဲတွင်ထိုင်နေလျှင် ဒီလိုပင်ဖြစ်နေလိမ့်မည်။ စိတ်ထဲတွင် တမျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ တော်ပြီ။ တော်သင့်ပြီ။ စောစောစီးစီး ရပ်ထားတာကောင်းမည်။
ရပ်သွားသည်ဟု ယုံကြည်ရလေသည်။ ။
ခံစားချက်က တစ်ကိုယ်လုံးကအကြောအချဉ်တွေကို တင်းမာလာစေပြန်ပြီ။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လိုက်သည်။ နားသယ်မှ ချွှေးစေးတို့စီးလာသည်။ တကယ်တမ်းတွင် ချွှေးထွက်မှုနည်းသည်ဆိုတော့ ဒီလိုချွှေးပြန်လာတာ ကျန်းမာရေးအတွက် ကောင်းမည်ထင်သည်။ လှုပ်ရှား အားကစားတမျိုးမျိုးမလုပ်ပဲနှင့် ချွှေးထွက်လေ့မရှိ။ ကိုယ်ခန္ဒာ အနှံ့မထွက်သော လူမျိုးဟု ကျေနပ်ခဲ့ဖူးသည်။ စိတ်မောလှစွာနှင့် ကြည်လင်နေသောကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ လေပူတွေကို တစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းတချက် ရှူလိုက်သည်။ အောက်စီဂျင်ရလျှင် ဦးနှောက်ကပိုပြီးလန်းဆန်းလာတက်သည်မဟုတ်လား။ ဒါဆို ထိန်ချုပ်အားလည်း ပိုကောင်းလာပေမည်။
ပြသာနာက ညညအိပ်ရာဝင်နောက်ကျခြင်းကစသည်။ အိပ်ရာဝင်နောက်ကျတော့ အိမ်သားအားလုံးက မနက်ဆိုလျှင် အိပ်ရာထနောက်ကျသည်။ ပြိုင်တူနီးပါးထကြတော့ ရေးချိုးခန်းဝင်ဖို့ တန်းစီစောင့်ရသည်။ နောက်ဆုံးမှ အမြဲဝင်ရပြီး နောက်မကျရေးအတွက် အလျှင်အမြန်ရေချိုးရသည်မှာ နေစဉ်ဖြစ်နေကျအဖြစ်အပျက်ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့လည်း မထူးခြားနား။ အလုပ်နောက်မကျရေးအတွက် ဒီလိုလုံးပန်းကြရသည်။ ဟိုသီချင်းထဲကလိုဆိုရလျှင် မဟာလူတန်းစားအိမ်မက်များနှင့် အိပ်ခန်းထဲမှာ တံခါးပိတ်ပြီးကျိတ်ငိုနေရသော ဘဝများပင်ဖြစ်မည်။
နေရောင်ကိုလှန်ပြီးကြည့်မိတော့ တဖက်လမ်းမှကောင်မလေးတစ်ယောက် ဖြတ်ကူးလာသည်ကိုတွေ့သည်။ မြန်မာလူငယ်တွေ အသုံးပြုနေသော အသုံးအနှံးနှစ်မျိုးရှိသည်။ အလန်းလေး နှင့် အလန်လေး။ ဒီတစ်ယောက်ကတော့ အတော်ကိုအလန်းလေးဖြစ်ပြီး နည်းနည်းလန်လေသည်။ လန်းခြင်းသည် ကောင်းမွန်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ လန်ခြင်းကတော့ ကြည့်ကောင်းပြီး မြင်မကောင်းသောအရာဟုဆိုလျှင် မှန်မည်လားမပြောတက်။ တော်တော်ကိုပြေပြစ်လှပသော ကောင်မလေးဖြစ်သည်။ စကဒ်တိုတိုလေးနှင့်၊ စွတ်ကျယ်ဟုပဲခေါ်ရမည့်အဝတ်ကို အနက်ရောက်အပေါ်ထပ်လေးနှင့်တွဲဝတ်ထားသည်မှာ ကြည့်ကောင်းလေသည်။ ဒီမှာတော့ ကောင်မလေးတော်တော်များများ ခြေထောက်လှကြသည်။ အရပ်မြင့်ကြသည်။ ဝတ်စားဆင်ယင်တက်သည်။ ခါး၊ရင်၊တင် စသည်ဖြင့်ပြောလျှင်တော့ နားဘူးကျသည်ဖြစ်တော့မည်။ မျက်နှာကတော့ အတော်တော်များများ "ချစ်စရာကောင်းသည်" ဖြစ်ကြပြီး လှပသည်ကရှားလေသည်။
ရောက်လာသော မြန်မာသူငယ်ချင်းတွေကို ပြောရလေ့ရှိသည်။ ဒီလှပဂေးလေးတွေကို ဂေါ်တောမျက်စိ နှင့် မကြည့်ဖို့။ မမြင်ဖူး၍လည်းကောင်း၊ နားမလည်သောကြောင့်လည်းကောင်း မြန်မာပြည်တွင် ဒီလောက်မကြည့်ဖြစ်ကြပေမယ့် ဒီရောက်တော့ကြည့်မိကြလေသည်။ ဒီလူမျိုးတွေ တဏှာရူးကြသည်ဟု ထင်ခံရခြင်းမဖြစ်ဖို့လိုသည်။ အရိုုင်းအစိုင်းဟုဆိုလျှင်တော့ လူသားဆန်သော၊ လွတ်လပ်သော ယဉ်ကျေးမှုတရပ်ပဲဖြစ်သည်။
အတွေးမှမဆုံးသေး ရုတ်တရက် လှုံ ့ဆော်မှုကသိသိသာသာဖြစ်ပေါ်လာပြန်သည်။ ထိန်ချုပ်ထားရသည်အတွက် သွေးလည်ပတ်မှုက ပြင်းထန်မြန်ဆန်နေပေလိမ့်မည်။ ကြွက်သားများလည်း မာကျောတောင့်တင်းနေပေမည်။ တောင်ရောက်မြောက်ရောက်အတွေးတွေကြောင့် ခဏမေ့ပျောက်နေပေမယ့် သဘာဝတရားက လွန်ဆန်ဖို့မဖြစ်နိုင်။ ဟိုးရှေးနားဆိုလျှင်တော့ရောက်ပြီ။ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့မဟုတ်ပေမယ့် ဆွဲဆောင်မှုရှိစွာလျှောက်သွားနေသည် ကောင်မလေးကို ကျော်တက်လိုက်သည်။ ရေမွှေးန့ံသင်းသင်းလေးက အနည်းငယ်တော့ အကြောအချဉ်များပြေလျှော့သွားစေသည်။
ခြံဝင်းထဲကိုဝင်လိုက်တော့ အစွမ်းကုန်ဆန္ဒပြနေပြီဖြစ်သည်။ အဆောက်အအုံတံခါးကိုဖွင့်ပြီးဝင်လိုက်သည်နှင့် လေးအေးပေးစက်ဖြင့် အေးစက်နေစေသော ခန်းမကြီးကဆီးကြိုသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီအပူမျိုးကို သူလည်းအေးမျှအောင်မလုပ်ပေးနိုင်။ ကဒ်ကို လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းကို ပြလိုက်ပြီး ဟိုးရှေ ့ကဒေါင့်ချိုးလေးဆီကို အပြေးတပိုင်နှင့်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ အပေါ်ကိုတက်နေကျဓာတ်လေကားကိုကျော်ပြီး ဒေါင့်ချိုးကိုကွေ့လိုက်ချိန်မှာ ဘဝကြီးတစ်ခုလုံးမှောင်မိုက်သွားတော့မယောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ တင်းထားစမ်း။ အားတင်းမိသည်။ ကမ္ဘာ့နေရာအနှံ့အပြားမှာတွေရလေ့ရိသော မတ်တပ်ရပ်နေသည့် အမျိုးသားပုရိသတယောက်၏ဟန် ဆိုင်းဘုတ်လေးကတော့ ခေါင်းအထက်မှလျှင်မြန်စွာ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည်။
ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းထားရခြင်းသည် မည်မျှပင်ပန်းနွမ်းနပ်သည်ဆိုတာကို ထိုအရာကို အောင်မြင်စွာလွတ်ချနိုင်တော့မှ အေးအေးဆေးဆေးပြန်တွေးနိုင်တော့သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်မျိုးတွင် လောကကြီးတစ်ခုလုံးက ပေါ့ပါးပြီးအဓိပ္ပါယ်ရှိနေလေသည်။ ကျေနပ်လွတ်လပ်ခြင်းများက တကိုယ်လုံးပျံ ့နေလေသည်။ စောစောကထွက်ခဲ့သောချွှေးစေးတို့ တဖြည်းဖြည်း လျှော့နည်းသွားသည်။ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်အုပ်ပြီး စိတ်လွတ်လက်လွတ် ဖြေလျှော့နေမိသည်။ သန့်ရှင်းခြောက်သွေ့သော ရေအိမ်ကလည်း စိတ်ချမ်းသာစရာပင်ဖြစ်သည်။ ဘဝကြီးသည် တခါမှဒီလောက် အဓိပ္ပါယ်ရှိလှသည်ဟု မခံစားခဲ့မိဖူးသလိုပင်။ ဒီလိုစိတ်အခြေအနေမျိုးသာ အမြဲတမ်းဖြစ်နေခဲ့မည်ဆိုလျှင် ကမ္ဘာကြီးကို ကိုင်လှုပ်ပစ်နိုင်လောက်သောအောင်မြင်မှုမျိုးသည် ကိုယ်နှင့်ဝေးကွာနေမည်မဟုတ်တော့။ ဘဝတွင်အောင်မြင်လိုလျှင် အိမ်သာတက်ပြီးသောအခါ ပေါ့ပါးကျေနပ်သော၊ လွတ်လပ်သော၊ အဓိပ္ပါယ်ရှိသော စိတ်ဓာတ်မျိုးနှင့်လုပ်ကိုင်ဟု ညီငယ်၊ ညီမငယ်တွေကို ပြောဆိုဆုံးမရမည်။
ဒီလိုနှင့် အိမ်သာထိုင်ကမုတ်ပေါ်မှနေ၍ အဓိပ္ပါယ်ပြည့်ဝသော မနက်ခင်းတစ်ခုကိုဖြတ်သန်းနေမိသည်။ အတွေးတစ်ခု ဖျက်ခနဲ့ပေါ်လာသည်။ ခုနကတွေ့ခဲ့သော စွဲမက်ဖွယ်ရာ၊ လှလှပပကောင်မလေးလည်း အိမ်သာထဲတွင်ထိုင်နေလျှင် ဒီလိုပင်ဖြစ်နေလိမ့်မည်။ စိတ်ထဲတွင် တမျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ တော်ပြီ။ တော်သင့်ပြီ။ စောစောစီးစီး ရပ်ထားတာကောင်းမည်။
ရပ်သွားသည်ဟု ယုံကြည်ရလေသည်။ ။
Wednesday, April 1, 2009
Today is April Fool day, 1st of April. Strange! I did not get any April Fool messages both on my mobile and in my email. I also did not have any ideas to fool others. In contrast to last year, it was just a silent day. No fun. No creative ideas for April Fool. Perhaps, everybody is sinking deeply in the current of popular global recession.
Last Monday, our project PM asked us for showing the situation of learning Microsoft Sharepoint - you won't know how stupid that product is - to him on this day. At today afternoon presentation session, he did not satisfied with my result. We have been running with self-study for nearly a month. To me, learning and mastering the basic is the most important. After getting the strong basic, the rest, all the advance things, will not be hard to understand. Despite the Sharepoint is new technology for us, he wanted us to implement the advance features by asking continuously for it. I said more than one time that BASIC is more important. He said that he accepted but still blindly asking for advance features. Something might be misunderstood between us. I do not like Microsoft Sharepoint though it is getting popular. I am a C# .Net developer. I have many things to learn about new features of C#, SQL and, also, I have to find the beautiful mystery of Design Pattern. However, I will have to make him satisfied with Sharepoint next week. Bullshit!
Last year, NCS, my company, bought more than a 90% stake of SCS (Singapore Computer System), and today is the first day of actual combining of the two companies. It started from 4:30 pm and ended at 6:00 pm. CEO was giving a speech; people were busy with talking. As I did not listen carefully, I got only a few words like the Company is still strong. Good news! Isn't it? After it, a group of staffs and then all the NCS leaders, including CEO, sang a song, named 'Hand in Hand'. Of course, it was not good to listen. :) It seemed like everybody was waiting for the buffet session. As feeling tired of walking around, I went up to my room and read the articles on the internet.
At 28th Feb, I made a rule that I would not visit to the blogs and news sites for one month, and I did it. Gtalk had got the same rule. It had ended yesterday. So, I visited to some of my friends' blogs this morning, but as the benefit of staying away the whole month from them, I did not have a passion for going to many other blogs and news sites. Good news too, right? :P I did it with hoping to improve my skills in English by using the time in learning English instead. I went to the NLB (National Library) at early days of last month, took several kinds of How-to books - 6 or 7. Among them, the book - 'Perfect Written English' by Chris West - gave me a lot of lessons. It made me to feel that I came to know something about English. I do not think my writing skill is good, but now, I feel more comfortable despite of still having errors.
OK, let's go on.
Life is not about others, it is about you, and, me. :)
NattSoe
Last Monday, our project PM asked us for showing the situation of learning Microsoft Sharepoint - you won't know how stupid that product is - to him on this day. At today afternoon presentation session, he did not satisfied with my result. We have been running with self-study for nearly a month. To me, learning and mastering the basic is the most important. After getting the strong basic, the rest, all the advance things, will not be hard to understand. Despite the Sharepoint is new technology for us, he wanted us to implement the advance features by asking continuously for it. I said more than one time that BASIC is more important. He said that he accepted but still blindly asking for advance features. Something might be misunderstood between us. I do not like Microsoft Sharepoint though it is getting popular. I am a C# .Net developer. I have many things to learn about new features of C#, SQL and, also, I have to find the beautiful mystery of Design Pattern. However, I will have to make him satisfied with Sharepoint next week. Bullshit!
Last year, NCS, my company, bought more than a 90% stake of SCS (Singapore Computer System), and today is the first day of actual combining of the two companies. It started from 4:30 pm and ended at 6:00 pm. CEO was giving a speech; people were busy with talking. As I did not listen carefully, I got only a few words like the Company is still strong. Good news! Isn't it? After it, a group of staffs and then all the NCS leaders, including CEO, sang a song, named 'Hand in Hand'. Of course, it was not good to listen. :) It seemed like everybody was waiting for the buffet session. As feeling tired of walking around, I went up to my room and read the articles on the internet.
At 28th Feb, I made a rule that I would not visit to the blogs and news sites for one month, and I did it. Gtalk had got the same rule. It had ended yesterday. So, I visited to some of my friends' blogs this morning, but as the benefit of staying away the whole month from them, I did not have a passion for going to many other blogs and news sites. Good news too, right? :P I did it with hoping to improve my skills in English by using the time in learning English instead. I went to the NLB (National Library) at early days of last month, took several kinds of How-to books - 6 or 7. Among them, the book - 'Perfect Written English' by Chris West - gave me a lot of lessons. It made me to feel that I came to know something about English. I do not think my writing skill is good, but now, I feel more comfortable despite of still having errors.
OK, let's go on.
Life is not about others, it is about you, and, me. :)
NattSoe
Tuesday, March 31, 2009
Sunday, March 29, 2009
2007 june လ တုန်းက ရေးခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ဘလောက ဖျတ်ချခဲ့တော့ ဒီစာတွေ မရှိတော့ဘူးလို့ ထင်ထားခဲ့တာ။ ကံကောင်းချင်တော့ မိတ္တု ကူးထားခဲ့မိတယ်။ ဖိုင်တွေ ရှင်းရင်းနဲ့ ပြန်တွေလို့တင်လိုက်တယ်။
-------------------------------------------------------------------
လေက သည်းသည်းထန်ထန် တိုက်နေတုန်းဖြစ်သည်။ တောင်စောင်းတလျှောက် ခါးလယ်လောက်ရှိမယ့်
သက်ကယ်ပင်များ ယိမ်းထိုးလှုပ်ခါလို ့။ ဟိုးတဖက်ခြမ်းမှာတော့၊ ခရမ်းပန်းရောင်တွေ။ မိုးသားတို ့က
မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းကို လွမ်းထားဆဲ။ ဆောင်းရာသီမှာ မိုးရွာလျှင် ရင်ထဲ၌ လွမ်းလေ့ရှိသည်။
နေရထိုင်ရတာ တမျိုး။ ကြည်လင်အေးချမ်းလို ့နေသည်။ မိုးကတော ရွာပြီးသွာပြီ။ အရာအားလုံး
သန် ့သန် ့ရှင်းရှင်း၊လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်။ ဟိုးအောက်က မြိုလေးကလည်း အေးချမ်းစွာသက်ငြိမ်လို ့။
ဒီမှာ မွေးဖွားခဲ့ကြသည်။ ဒီမှာ ကြီးပြင်းခဲ့ကြသည်။ ဒီမှာပင်အရိုးထုပ်ကြမယ်သူတွေ၊ ဒီမြိုလေးထဲမှာမ
နည်း။ ဤမြို ့လေးတွင် ရိုင်းစိုင်းခြင်းရှိသည်။ လွတ်လပ်ခြင်းရှိသည်။ ဝမ်းနည်းခြင်းများရှိသည်။ ပျော်ပွဲ
ရွင်ပွဲများရှိသည်။ တယောက်နဲ ့တယောက် သိကြသည်။ တယောက်နဲ ့တယောက်သိပ်ချစ်ကြသည်။
ရိုးစင်းလွန်းလှသည်။
ကောင်းကင်မှာ မိုးသားတို ့ရုံးနှိမ့်သွာကြသည်။ ဝင်ခါစ နေမင်းက အလင်းရောင်ကို လှပစွာ ဖြာချလို ့နေ
သည်။လေထန်တို ့နေရာတွင် လေပြည်တွေဝင်ရောက်လာသည်။ မဖြတ်တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ ဆံပင်တို ့
ဝဲဝဲ လွင့်သွားသည်။လွမ်းမိသည်။
ဒီတခါ ခွဲခွာပြီးလျှင် ဒီမြိုလေးကို ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်ပါမလဲ။
မိသားစုအတွက်၊ ချစ်သူအတွက်၊ ပညာရေးအတွက်၊ ရှေ ့ရေးအတွက်၊ တွက်ဆမှု ့ပေါင်းအမျိုးမျိုးနဲ ့
လူငယ်လူရွယ်တို ့ ဒီမြို လေးမှ ခွာဖို ့ပြင်ဆင်နေကြသည်။ ကျန်ခဲ့ရမယ့်သူတွေက လွမ်းကြသည်။ သွားရမယ့်
သူတွေလည်းလွမ်းကြသည်။ မြို ့လေး အလယ်က ဒီတောင်ပေါ်ဘုရားမှာ လာပြီး ဆုတွေတောင်းကြသည်။
မျက်ရည်တွေဝဲကြသည်။ ထင်းရှူးပင်ကြီးအောက်မှာ အနမ်းတွေ အလဲအလှယ်လုပ်ကြသည်။ အမှတ်အသား
တွေထားကြသည်။
တောင်အဆင်းလမ်းလေးကလူသူကင်းရှင်းလှသည်။ ကြည်နူးလန်းဆန်းခြင်းများက မြို ့လေးကိုလွမ်းအောင်လုပ်
နေပြန်ပြီ။ ဟောဟိုးမှာ မြေနီနီနဲ ့ ကောလိပ် ဘောလုံးကွင်း။ ဒီခြေထောက်မှာ ဒီမြေနီတွေ ဘယ်အချိန်များ
ပြန်ပြီးပေရေနိုင်ပါတော့မလဲ။ ဝဲလှတဲ့ တောင်ပေါ်သားတို ့ရဲ ့လေသံ၊ ဘယ်အချိန်ပြန်ကြားနိုင်ပါတော့မလဲ။
"တောင်ပေါ် မြို ့လေးတမြိုမှာ မြှူမှုန်တွေကဆိုင်းလာ..
ဒီအချိန်နင်သွားတော့မှာ၊ နေရာဟောင်းကို ထားခဲ့လို ့..
ဒါ . အနာဂတ်အတွက်ပါ..
နင်ဆိုပြီး သွားခဲ့တော့လဲလေ... မတားရက််ဘူး.."
ဆွေးဆွေးလေးလွမ်းသွားသည်။ ခေါင်းငုံလိုက်မိတော့၊ ဆံပင်တို ့ဝဲကျလာပြန်သည်။
"ချယ်ရီပင် တွေ ကြားထဲ၊ အတူတူပျော်ပါးခဲ့ကြဖူးတယ်..
ကလေးဘဝရဲ.. အရင်အချိန် မြို ့လေးထဲ.. နင်မေ့ပြီလား..
ချယ်ရီပင် အို သွားလည်း.. နင်သာ တကယ်တမ်းပြောင်းလဲမသွားရင်.."
အသံတို ့ဝေးဝေးသွားသည်။
ကျန်ရစ်ခဲ့ရမယ့်သူတွေ လွမ်းကြသည်။ သွားရမယ့်သူတွေလည်းလွမ်းကြသည်။
ဒီမြိုလေးက လူတွေ တယောက်ကို တယောက် အရမ်းချစ်ကြသည်။
ဒီမြိုလေးက လူတွေ..... တယောက်ကို.. တယောက် .အရမ်းချစ် ..ကြသည်။
ဒီမြိုလေးက လူတွေ......... တယောက်ကို..... တယောက် ...အရမ်းချစ် ....ကြသည်။
ဒီမြိုလေးက လူတွေ............ တယောက်ကို........ တယောက် ......အရမ်းချစ် .......ကြသည်။
နတ်ဆိုး
Tuesday, 12 June 2007
21:41
-------------------------------------------------------------------
လေက သည်းသည်းထန်ထန် တိုက်နေတုန်းဖြစ်သည်။ တောင်စောင်းတလျှောက် ခါးလယ်လောက်ရှိမယ့်
သက်ကယ်ပင်များ ယိမ်းထိုးလှုပ်ခါလို ့။ ဟိုးတဖက်ခြမ်းမှာတော့၊ ခရမ်းပန်းရောင်တွေ။ မိုးသားတို ့က
မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းကို လွမ်းထားဆဲ။ ဆောင်းရာသီမှာ မိုးရွာလျှင် ရင်ထဲ၌ လွမ်းလေ့ရှိသည်။
နေရထိုင်ရတာ တမျိုး။ ကြည်လင်အေးချမ်းလို ့နေသည်။ မိုးကတော ရွာပြီးသွာပြီ။ အရာအားလုံး
သန် ့သန် ့ရှင်းရှင်း၊လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်။ ဟိုးအောက်က မြိုလေးကလည်း အေးချမ်းစွာသက်ငြိမ်လို ့။
ဒီမှာ မွေးဖွားခဲ့ကြသည်။ ဒီမှာ ကြီးပြင်းခဲ့ကြသည်။ ဒီမှာပင်အရိုးထုပ်ကြမယ်သူတွေ၊ ဒီမြိုလေးထဲမှာမ
နည်း။ ဤမြို ့လေးတွင် ရိုင်းစိုင်းခြင်းရှိသည်။ လွတ်လပ်ခြင်းရှိသည်။ ဝမ်းနည်းခြင်းများရှိသည်။ ပျော်ပွဲ
ရွင်ပွဲများရှိသည်။ တယောက်နဲ ့တယောက် သိကြသည်။ တယောက်နဲ ့တယောက်သိပ်ချစ်ကြသည်။
ရိုးစင်းလွန်းလှသည်။
ကောင်းကင်မှာ မိုးသားတို ့ရုံးနှိမ့်သွာကြသည်။ ဝင်ခါစ နေမင်းက အလင်းရောင်ကို လှပစွာ ဖြာချလို ့နေ
သည်။လေထန်တို ့နေရာတွင် လေပြည်တွေဝင်ရောက်လာသည်။ မဖြတ်တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ ဆံပင်တို ့
ဝဲဝဲ လွင့်သွားသည်။လွမ်းမိသည်။
ဒီတခါ ခွဲခွာပြီးလျှင် ဒီမြိုလေးကို ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်ပါမလဲ။
မိသားစုအတွက်၊ ချစ်သူအတွက်၊ ပညာရေးအတွက်၊ ရှေ ့ရေးအတွက်၊ တွက်ဆမှု ့ပေါင်းအမျိုးမျိုးနဲ ့
လူငယ်လူရွယ်တို ့ ဒီမြို လေးမှ ခွာဖို ့ပြင်ဆင်နေကြသည်။ ကျန်ခဲ့ရမယ့်သူတွေက လွမ်းကြသည်။ သွားရမယ့်
သူတွေလည်းလွမ်းကြသည်။ မြို ့လေး အလယ်က ဒီတောင်ပေါ်ဘုရားမှာ လာပြီး ဆုတွေတောင်းကြသည်။
မျက်ရည်တွေဝဲကြသည်။ ထင်းရှူးပင်ကြီးအောက်မှာ အနမ်းတွေ အလဲအလှယ်လုပ်ကြသည်။ အမှတ်အသား
တွေထားကြသည်။
တောင်အဆင်းလမ်းလေးကလူသူကင်းရှင်းလှသည်။ ကြည်နူးလန်းဆန်းခြင်းများက မြို ့လေးကိုလွမ်းအောင်လုပ်
နေပြန်ပြီ။ ဟောဟိုးမှာ မြေနီနီနဲ ့ ကောလိပ် ဘောလုံးကွင်း။ ဒီခြေထောက်မှာ ဒီမြေနီတွေ ဘယ်အချိန်များ
ပြန်ပြီးပေရေနိုင်ပါတော့မလဲ။ ဝဲလှတဲ့ တောင်ပေါ်သားတို ့ရဲ ့လေသံ၊ ဘယ်အချိန်ပြန်ကြားနိုင်ပါတော့မလဲ။
"တောင်ပေါ် မြို ့လေးတမြိုမှာ မြှူမှုန်တွေကဆိုင်းလာ..
ဒီအချိန်နင်သွားတော့မှာ၊ နေရာဟောင်းကို ထားခဲ့လို ့..
ဒါ . အနာဂတ်အတွက်ပါ..
နင်ဆိုပြီး သွားခဲ့တော့လဲလေ... မတားရက််ဘူး.."
ဆွေးဆွေးလေးလွမ်းသွားသည်။ ခေါင်းငုံလိုက်မိတော့၊ ဆံပင်တို ့ဝဲကျလာပြန်သည်။
"ချယ်ရီပင် တွေ ကြားထဲ၊ အတူတူပျော်ပါးခဲ့ကြဖူးတယ်..
ကလေးဘဝရဲ.. အရင်အချိန် မြို ့လေးထဲ.. နင်မေ့ပြီလား..
ချယ်ရီပင် အို သွားလည်း.. နင်သာ တကယ်တမ်းပြောင်းလဲမသွားရင်.."
အသံတို ့ဝေးဝေးသွားသည်။
ကျန်ရစ်ခဲ့ရမယ့်သူတွေ လွမ်းကြသည်။ သွားရမယ့်သူတွေလည်းလွမ်းကြသည်။
ဒီမြိုလေးက လူတွေ တယောက်ကို တယောက် အရမ်းချစ်ကြသည်။
ဒီမြိုလေးက လူတွေ..... တယောက်ကို.. တယောက် .အရမ်းချစ် ..ကြသည်။
ဒီမြိုလေးက လူတွေ......... တယောက်ကို..... တယောက် ...အရမ်းချစ် ....ကြသည်။
ဒီမြိုလေးက လူတွေ............ တယောက်ကို........ တယောက် ......အရမ်းချစ် .......ကြသည်။
နတ်ဆိုး
Tuesday, 12 June 2007
21:41
Monday, March 23, 2009
It has been 23 days that I do not sign in this blog for a new post. No, I even did not come to my home page. I had things to do, things to learn, and things to improve. I decided not to visit to every blog which is written in Burmese, and every news sites too. No Exception. I was very disappointed for my poor skill in English. I cannot talk fluently. I cannot write correctly. I can listen but it does not include a perfect understanding. That's why, I determinedly stuck to reading the blogs and news sites which are written in English. But this will not going for months.
Having just a few friends in the MM Blog Society, I have not much people who will come and urge me to come back. I think I am lucky - hope nobody will think that I am nutty. Since I have started writing this blog, excluding friends from real world, I have only three - Gyittu, Pandora, PonYate - who give consistent support. To be honest, that is great! I have got real-three out of this blog.
I also get myself away from gtalk to avoid wasting too much time of my daily life, except using two times in these days: one for my best friend from Yangon, and the other for my Dad. I feel it is a kind of peace that not clinging to gtalk and waiting for someone to make a conversation. Less and less accounts in my gtalk list helped to strengthen my decision.
Instead, I used these time for reading the books. Since the start of my days in Singapore, there are only three types of books, or articles, which I commonly read: one relating to Computer Science and IT; one about Politic and Political Science; and the other for Buddha Dhamma. Off cause, I read some posts from the good blogs, and from my friends' blogs too.
Surely, these areas are really wide, complicated, and deep to learn. It is taking time to understand even the basic concept of them. But I never think that I can grab and master them within a short time. I am not a genius. But no doubt that I have seen some people have proved that they can. Proud of it, but I am not them too.
Though it has not been very seriously, I have been studying to Buddha Dhamma for nearly 7 years. It may not be a short period for some people. But it is just enough time, for me, to understand the basic. As the Buddha Dhamma is not a philosophy nor a -ism, what I am doing - thinking or reading - is not enough for mastering. Much more miles ahead of me to go.
Hope to be continued.
Natt Soe *
* - Formerly, I used "Nat" in my nick, but because of Natti and Gyittu, I come to love to use Natt Soe
Having just a few friends in the MM Blog Society, I have not much people who will come and urge me to come back. I think I am lucky - hope nobody will think that I am nutty. Since I have started writing this blog, excluding friends from real world, I have only three - Gyittu, Pandora, PonYate - who give consistent support. To be honest, that is great! I have got real-three out of this blog.
I also get myself away from gtalk to avoid wasting too much time of my daily life, except using two times in these days: one for my best friend from Yangon, and the other for my Dad. I feel it is a kind of peace that not clinging to gtalk and waiting for someone to make a conversation. Less and less accounts in my gtalk list helped to strengthen my decision.
Instead, I used these time for reading the books. Since the start of my days in Singapore, there are only three types of books, or articles, which I commonly read: one relating to Computer Science and IT; one about Politic and Political Science; and the other for Buddha Dhamma. Off cause, I read some posts from the good blogs, and from my friends' blogs too.
Surely, these areas are really wide, complicated, and deep to learn. It is taking time to understand even the basic concept of them. But I never think that I can grab and master them within a short time. I am not a genius. But no doubt that I have seen some people have proved that they can. Proud of it, but I am not them too.
Though it has not been very seriously, I have been studying to Buddha Dhamma for nearly 7 years. It may not be a short period for some people. But it is just enough time, for me, to understand the basic. As the Buddha Dhamma is not a philosophy nor a -ism, what I am doing - thinking or reading - is not enough for mastering. Much more miles ahead of me to go.
Hope to be continued.
Natt Soe *
* - Formerly, I used "Nat" in my nick, but because of Natti and Gyittu, I come to love to use Natt Soe
Sunday, March 1, 2009
Monday, February 23, 2009
Thursday, February 19, 2009
The post, Simple Loss of Faith, published by Thway Ni on http://bbwob.blogspot.com/ saddened me. I was wondering that the author was trying to say losing of faith in Burma, or in some people of Burma. It is different.
As a Buddhist and a Burmese, the scandal about Shwe Da Gon is totally miserable, and also a shame: although nobody can prove or deny it so far. Despite there was a denial in an interview with one of the members of Shwe Da Gon Pagoda Committee, the Burmese are still in doubt because all what he was saying could not be reliable. The first time I read about that story, I was in doubt, then felt sad, and marked it as one of the bad things we need to change. After that, I tried not to think about. I skipped almost all the news for it, except reading the title to consider for going details, and deleted all kinds of forwarded emails concern with it. I did not want to mass my mind up. I know - what we are, how we live, which are the real properties belong to the Burmese, how we are getting bad by the situations, and which are the sources of all these happenings.
People start wondering about our nation on the factor relating to Buddhism. In September 2007, several numbers of Monk were beaten, shot dead, put into the jail, and were treated everything that we never even imagine in our thoughts. It becomes a main stimulation for reconsidering about Buddhism in Burma, a well known country for its' world best and the truest Theravada.
Many Burmese are questioned - unsurprisingly also done by themselves - that why the government, believed as a Buddhist by international, had behaved like that. They also ask about if Burma is a Buddhist country, or, if majorities in Burma are Buddhist. There may be several kinds of answers, but surely all will not be good.
To the people who are in confusion, I want to give an answer; which is not the one from me, it is from the Lord Buddha.
Once, Buddha was saying -
"One will be very close to a Buddha, only if who knows, and practices the Dhamma. Even though one is holding His robe, who will be very far away from Him unless practices it."
It is now obvious that someone can be said as a Buddhist only when he or she practices the Dhamma of Buddha. Otherwise, one - no matter how much paying respect to the Buddha, or, no matter how much he or she chants the scriptures, and prays to the Buddha - will be a so-called Buddhist.
So, the question is: does the Government of Burma or majorities of the people of Burma close to the Buddha? Sadly, the answer is 'NO'. On the other words, they are not true Buddhist. They do not know, nor interest, about the true Dhamma of Buddha. As the outcome, all these kinds of shameful stories come out. (There is also no doubt that there are people and monks who are real Buddhist.)
Beside, there are good and bad in every society. Especially, in this period of dark years in Burma, it is not a surprise or not for losing faith, if some people are full of dishonest, or if corruptions and lies clouding over the country. Instead, we have to aware of the evil behaviours, and have to change it when we get a chance to do. Until now, I can say exactly that most Burmese in Burma are still honest, helpful, kind, generous, happy-typed, and soft-minded people.
I understand the feeling - happens when we know the terrible stories of our country - and realize how bad it is. But think about that they have been living continuously under the undeveloped and worse governments for several years. Within those years, there was only a small period and few chances to change it, but failed. Honesty, Discipline, Morality, and Unity all are getting damage. I do agree all this things and accept what is happening in these days to us.
So finally, I want to urge you all not to lose faith in Burma and in the people. We have to accept what is happening, but we have to see thoroughly and deny to lose faith.
NattSoe
18 Feb 2009
*[update for learning English: put some commas, dashes, semi-colons, colons, and little changes for better reading.
12Mar2009
As a Buddhist and a Burmese, the scandal about Shwe Da Gon is totally miserable, and also a shame: although nobody can prove or deny it so far. Despite there was a denial in an interview with one of the members of Shwe Da Gon Pagoda Committee, the Burmese are still in doubt because all what he was saying could not be reliable. The first time I read about that story, I was in doubt, then felt sad, and marked it as one of the bad things we need to change. After that, I tried not to think about. I skipped almost all the news for it, except reading the title to consider for going details, and deleted all kinds of forwarded emails concern with it. I did not want to mass my mind up. I know - what we are, how we live, which are the real properties belong to the Burmese, how we are getting bad by the situations, and which are the sources of all these happenings.
People start wondering about our nation on the factor relating to Buddhism. In September 2007, several numbers of Monk were beaten, shot dead, put into the jail, and were treated everything that we never even imagine in our thoughts. It becomes a main stimulation for reconsidering about Buddhism in Burma, a well known country for its' world best and the truest Theravada.
Many Burmese are questioned - unsurprisingly also done by themselves - that why the government, believed as a Buddhist by international, had behaved like that. They also ask about if Burma is a Buddhist country, or, if majorities in Burma are Buddhist. There may be several kinds of answers, but surely all will not be good.
To the people who are in confusion, I want to give an answer; which is not the one from me, it is from the Lord Buddha.
Once, Buddha was saying -
"One will be very close to a Buddha, only if who knows, and practices the Dhamma. Even though one is holding His robe, who will be very far away from Him unless practices it."
It is now obvious that someone can be said as a Buddhist only when he or she practices the Dhamma of Buddha. Otherwise, one - no matter how much paying respect to the Buddha, or, no matter how much he or she chants the scriptures, and prays to the Buddha - will be a so-called Buddhist.
So, the question is: does the Government of Burma or majorities of the people of Burma close to the Buddha? Sadly, the answer is 'NO'. On the other words, they are not true Buddhist. They do not know, nor interest, about the true Dhamma of Buddha. As the outcome, all these kinds of shameful stories come out. (There is also no doubt that there are people and monks who are real Buddhist.)
Beside, there are good and bad in every society. Especially, in this period of dark years in Burma, it is not a surprise or not for losing faith, if some people are full of dishonest, or if corruptions and lies clouding over the country. Instead, we have to aware of the evil behaviours, and have to change it when we get a chance to do. Until now, I can say exactly that most Burmese in Burma are still honest, helpful, kind, generous, happy-typed, and soft-minded people.
I understand the feeling - happens when we know the terrible stories of our country - and realize how bad it is. But think about that they have been living continuously under the undeveloped and worse governments for several years. Within those years, there was only a small period and few chances to change it, but failed. Honesty, Discipline, Morality, and Unity all are getting damage. I do agree all this things and accept what is happening in these days to us.
So finally, I want to urge you all not to lose faith in Burma and in the people. We have to accept what is happening, but we have to see thoroughly and deny to lose faith.
NattSoe
18 Feb 2009
*[update for learning English: put some commas, dashes, semi-colons, colons, and little changes for better reading.
12Mar2009
Subscribe to:
Posts (Atom)