star behind the sky

တညနေ ကျွန်တော် ရုံးကနေ အိပ်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ညို့နေတဲ့ မျက်ကွင်းနဲ့ အရာရာဟာ အားအင်ဖျော့လျှော့စွာ မြင်နေရတာမျိုးပေါ့။ တလမ်းလုံးလည်း အရူးမီးဝိုင်းနေကြတာဆိုတာ့ ပြောစရာလည်းသိပ်မရှိပါဘူး။ ခြေလှမ်းတွေကို တည်ငြိမ်အောင်ထိန်းလိုက်တယ်။ လမ်းတလျှောက်မှာ နောက်ကောက်ကျကျန်နေခဲ့မှာ စိုးလိုထင်ပါရဲ့ ဘေးနားကဖြတ်သွားသူတွေကတော့ အရှိန် အမြန်တင်လို့ ။ အဖြေကသိပြီးသားပဲ။ သွားနှင့်ကြပါစေ။ တစ်.... နှစ်......... သုံး.......... လို့ စိတ်ထဲက တိတ်တိတ်လေး ကြိတ်ရေလိုက်ပြီးတော့ ခေါင်းမော့လိုက်တယ်။ ညောင်းညာနေတဲ့စိတ်က ဇတ်ကို အလိုလိုပြန်ငိုက်စင်း လာစေခဲ့တယ်။ တကယ်တော့ တဘဝလုံး တစ်၊ နှစ်၊ သုံးလို့ ရေခဲ့ရပေါင်းလည်းများပြီ။ ဆက်ပြီးလည်း ရေတွက်နေရဦးမှာပဲ။ လိုအပ်ချက်ဆိုတာ အကြိမ်းများစွာလုပ်ပြီးတိုင်း မလုပ်သင့်တောဘူးလို့မှ မဟုတ်ပဲလေ။ အထပ်ထပ်အခါခါ လုပ်ဆောင်ခြင်းမှာ စွမ်းအားတော့ ရှိမပေါ့။



အမှန်ဆို အဲဒီီညနေဟာ လေလည်း ဖြူးဖြူးတိုက်တယ်။ နေဝင်ချိန်ကလည်း လှတယ်။ အလုပ်တွေလည်း ကောင်းကောင်းပြီးခဲ့တယ်။ ရုံးပြန်ချိန်ဆိုတာလည်း လန်းဆန်းနေရမယ်လေ။ ဘာလို့လဲ။ တခါတလေ မေးခွန်းတွေ မေးပြီး ၊ အဖြေတွေ ဖြေနေတာမျိုးဟာ အဓိပါယ်မရှိဘူး။ ပေးချက်တွေ ပေးပြီး အဖြေရှာရတာ ပျင်းစရာကောင်းတာမျိုး။ အကြောင်းအရာတွေဟာ ပစ်ပစ်ခါခါရော လုပ်ကောင်းရဲ့ လား။ ဒါမှမဟုတ် တဘဝလုံး သက်သက်သာသာပဲ နေခဲ့မိတာများလား။ မျက်နှာတွေရော အများကြီးရှိခဲ့တာလား။ စိတ်တွေပဲ ထွေပြားခဲ့တာလား။ မျော်လင့်ချက်တွေ တင်းထားခဲ့တာလား။ လုပ်ခဲ့သမျှပဲ အချီးအနှီးဖြစ်ခဲ့တာလား။ မေးမိပြန်ပြီ။ ဟန်ဆောင်ရာ ကမ္ဘာမြေ ဆိုတော့လည်း။ ခေါင်းတွေလည်း လေးလာတယ်။ လှမ်းနေတဲ့ ခြေထောက်တွေလည်း နွမ်းလာတယ်။ သေချာတာကတော့ ဟိုအဝေးမှာ ငှက်တအုပ် ပျံသန်းသွားခဲ့တယ်။



လမ်းဒေါင့်ကို ချိုးလိုက်တော့ ထိုင်သူမရှိတဲ့ ခုံတွေ စီတန်းနေတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ ရှေ့မှာတော့ ကွင်ပြင်ကျယ်ကျယ် ကုန်းစောင်းလေးတစ်ခု။ ကုန်းစောင်းမြက်ခင်းပေါ်သွားလှဲလိုက်ပြီးတော့ လှပလန်းဆန်းနေတဲ့ ကောင်ကင်ကိုကြည့်မိတယ်။ နေဝင်ချိန်ဆိုတော့ အရောင်တွေ စုံတာပေါ့။ ပြုံးမိသေးသလားပဲ။ဒီမျက်လုံးတွေ မှိတ်ဖို့ တန်ပြီ။ တစ်.... နှစ်......... သုံး.......... လို့ စိတ်ထဲမှာ ရေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မျက်လုံးတွေကို အသာအယာမှိတ်ပြီး အသက်ကို မှန်မှန်ရှူနေလိုက်တယ်။ အရာရာဟာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ငြိမ်သက်ကျဆင်းသွားသလိုပဲ။



အဆုံးမရှိတဲ့ လွတ်လပ်နယ်ဟာ တသားတည်းပဲလေ။