star behind the sky

ဒီနေ ့ ပက်စ်ပိုတ့်သက်တမ်းက ၅ လကျန်သေးသော်လည်း သက်တမ်းတိုးဖို ့ သွားခဲ့သည်။ မသွားခင် သွားနှင့်ပီးသော သူငယ်ချင်းများထံမှ သတင်းစုသည်။ အမျိုးမျိုးဖြစ်နေ သည်မဟုတ်ပါလား။ တပတ်တမျိုးလောက် ပြောင်းနေကြတော့။ ပြင်ဆင်စရာရှိတာ ပြင်ဆင်ပီး ၄ နာရီ သံပတ်ပေးလိုက်သည်။ သံပတ်ကတော့ အချိန်မှန်စွာ အော်သည်။ လူက အချိန်မမှန်လို ့ မထချင်။ သို ့သော်မဖြစ် - မသွားမပီး၊ မတီးမမည် - ဆိုတဲ့ စကားလည်း ရှိသေးသည်ဆိုတော့။ (ဟီး.. ရှိမရှိမသိဘူးနော်။ လာပီး မရစ်နဲ ့။ ) ဒီလိုနဲ ့မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ပလုပ်ကျင်း၊ မျက်နှာသုတ်၊ အိပ်ရာသိမ်း ၊ သမ်းဝေ (အမှန်တော့ အဲဒီ မူလတန်းကျောင်းဖတ်စာမှာ သမ်းဝေပါထည့်ရမှာ) ဘောင်းဘီလေး၊ အကျင်္ ီလေးလည်း အဝတ်ဟောင်း တောင်းထဲကနေ ပြန်ထုတ်ပီး ဝတ်တာလည်းပါသည်ပေါ့၊ နောက် တက်ကစီခေါ်ပီးသကာလ၊ ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက် နှင့် သွားသည်ပေါ့။



၄ နာရီခွဲကျော်တွင့် သံရုံးရှေ ့သို ့ ရောက်သွားသည်။ ခပ်ချောချောကောင်မလေး တစ်ယောက်အပါအဝင် လူ ၄၊ ၅ ယောက်လောက်ထိုင်နေကြသည်။ နံပတ်အစဉ်ကိို ကြည့်တော့ ၂၄။ (နောင်မှသိရသည်မှာ ထိုကောင်မလေးက နံပါတ် ၂ ဖြစ်ပီး၊ မနက် ၂ နာရီကတည်း လာထိုင်နေခြင်းဖြစ်သည်။) ကိုယ်လည်း စာရင်းတွင် မြန်မာ အနာဂါတ်သမ္မတ၏ နာမည် ဝင်ရေးပီးသော်၊ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ အချိန်ဖြုန်းတက်သူမဟုတ်လေတော့။ :D ဖုန်းထဲမှာပါတဲ့ဂိမ်းလေးကို ကစားလိုက်တာ ၄၅ မိနစ်လောက် ကုန်သွားသည်။ မဆိုး။ ပီးတော့ ဘာလုပ်ရမည်နည်း။ စာအုပ်လည်းပါမလာခဲ့။ သူများတွေလိုဆော့စရာ ဂိမ်းပလေယာလည်း မရှိ။ ကောင်မလေးကို ရှေ ့တည်တည့်ကထိုင်နေပြီး အကြာကြီး ကြည့်နေလို ့လည်းမဟုတ်။ ရှိတာမှ ဒီ ၄၊ ၅ ယောက်လောက်ဆိုတော့ နားလည်ပေးရမည်ပေါ့။ တောင်လှည့်မြောက်လှည့်၊ ဖင်ကုတ် ခေါင်းကုတ်ပီးသော အချိန်ကတော့ မိုးစင်စင်လင်းပီ။ ဗိုက်ကလည်းစာသည်။ ခွေးမသားတွေ (ကြိတ်ဆဲရုံတင်ပါ)။



၆ ခွဲလောက်တွင် ရွှေတို ့ ဖြစ်နေကြများ ဖြစ်ကြလေသည်။ လူတစ်ယောက်က ရောက်လာပီး သံပုံးလေးထဲမှာထည့်ထားသည့် စာရွက်ကို ထုတ်လာကာ အဲဒီစာရွက်ကို အတည်လုပ်လေသည်။ သူပြောသည်မှာ မနေ ့ည ၁၁ နာရီကတည်းလာရေးပီး ၊ ပန်းခြံထဲမှာ သွားအိပ်နေသည်တဲ့။ ကောင်းလိုက်လေခြင်း။ ကြည့်လိုက်တော့ သူ ့စာရွက်ထဲမှာ လူ ၁၇ ယောက်လောက်ရှိသည်။ ကိုယ်တို ့ရေးထားသော စာရွက်က အယောက် ၄၀ ကျော်နေပီ။ နံပါ ၂ ကောင်မလေးက သူ ၂ နာရီထဲက လာစောင့်ကြောင်း၊ ဒီစာရွက်ကိုမတွေ ့လို ့ ခုံပေါ်တင်ထားတဲ ့ စာရွက်ပေါ်မှာသာဖြည့်ကြောင်း ပြောလေသည်။ ကိုယ်လည်းဝင်ပြောသည်။ ခင်ဗျားတို ့ အစောကြီးရေးထားတယ်ဆိုလည်း ထိုင်စောင့်ပေါ့။ အခုတော့ ဘယ်သူက သိမလဲလို ့။ ကောင်မလေးကို သနားလို ့.. ဟိ။ နောက်တော့ သူတို ့ဟာက ပိုပြည့်စုံတယ် စသည်ဖြင့် ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုတွေပြောကြပီးတော့ အဲဒီလူပြန်သွားသည်။ (သူတို ့ ကို မှားသည်မှန်သည် မပြောပါ။) ကိုယ်တို ့ရေးထား တဲ့စာရွက်ထဲမှာပါတဲ့ အမလေးတစ်ယောက်က စိတ်မြန်သည်ပုံ။ သူတို ့ထဲက လူတွေကို ကိုယ်တို ့ စာရွက်ထဲ ကူးထည့််ပေးလိုက်သည်။ အေးရော။



ဒီလိုနှင့် ၈ နာရီ အကျော်လေးမှာ သံရုံးတံခါး (တံခါးနော်) ဖွင့်သည်။ အထဲဝင်ပီးထိုင်လို ့ရတာပေါ့လေ။ ၉ နာရီလောက်မှာ တိုင်းပြည်၏ ဝန်ထုတ်ဝန်ပိုးများ ကားတစ်စီးဖြင့်ရောက်လာကြပီး အတော်ကြာသော် စတင်အလုပ်လုပ်လေသည်။



ခြေညှောင်းအောင် ရပ်နေရပီး (မလောက်ငှသောခုံကို အမျိုသမီးများဦးစားပေးသောအားဖြင့် မထိုင်ချင်၊ ကိုယ်က နိုင်ငံကြီးသားမဟုတ်လား) နာမည်ခေါ်သံကြားသည်။



"ဟုတ်ကဲ့ အမ ၊ ကျွန်တော် ဒီဇင်ဘာအထိ အကုန်ဆောင်မှာပါ။ သက်တမ်းလည်း တိုးမယ်။"



အဒေါ်၊ ဒါမှမဟုတ် အန်တီဆိုသော စကားလုံးကို မခေါ်ဖြစ်အောင် ကြိုးစားထိန်းနေရသည်။ တောက်.. ငါနှယ့်။



"ဒီဇင်ဘာထိဆောင်တာ ရတယ်။ EP ဆိုတော့ ၁၂၀ ပေးရမယ်။ ဒီတော့ ၁၀ လစာ ၁၂၀၀ ၊ သက်တမ်းတိုးခ ၃၀၀ ။ စုစုပေါင်း ၁၅၀၀။ ဆောင်မှာလား။ "



ကိုယ်က သိပ်ပီးနှမျောတက်တဲ့သူမဟုတ်။ သုံးစရာရှိရင် သုံးသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီတခါတော့ အတော် နှမြောသွားသည်။ တောက်.. ကျပြောက်သွားတာမှ ငါကောင်းကောင်းနေသာနိုင်ဦးမယ်။ စစ်လို ့လည်း ရမည်မဟုတ်။ စကားလည်း များများမပြောချင်။ ရွှေခေါင်းတော်သာ အသာ ငြိမ့်ဖြစ်သည်။ လုပ်ထားကြနှင့်ဦးပေါ့ကွာ။



အဲ.. ပီးသွားတော့ နောက်ထပ် ၂ ခွဲ နာရီးနီးပါးလောက် ထပ်ပီးစောင့်ရသည်။ ခြေဖဝါးတွေ ပူလို ့။ နောက်ဆုံး ကိုယ်က ၁၅၀၀ ပေးတော့ သူကလည်း ၃ နှစ်သက်တမ်းတိုးပေးထားသည့် တံဆိပ်တုံးထုထားသော ပတ်စပိုတ်နဲ ့ ပြေစာကို ပေးသည်။ နှတ်မဆက်ပဲ ပြန်ခဲ့သည်။ဒီလိုနေရာမျိုး ပြန်မလာချင်။



လမး်တွင်မိုးကလည်း ရွာသည်။ မိုးရွာထဲ လမ်းမလျှောက်ရသည်တောင် ကြာပီ။ ခြေထောက်တွေ စိုရွဲရွဲနဲ ့ ဆေးခန်းဝင်သည်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က ဘယ်ဒေါက်တာနှင့် တွေ ့မလဲတဲ့။ နာမည်ဖတ်ကြည့်ပီး ဘယ်သူနှင့် တွေ ့ရမှန်းမသိ။ မြန်မြန်ပီးတဲ့သူနဲ ့တွေ ့မယ်လို ့ပြောလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ ဆရာဝန်ခန်းမှ ဒေါက်တာမ ငယ်ငယ်လေးထွက်လာသည်။ ချစ်စရာလေး။ :D ငါနှယ် ဒီနေ ့ကံကို မကောင်းဘူး။ ကိုယ့်ရဲ ့ဒေါက်တာက ယောကျင်္ားကြီးဖြစ်နေမှန်း အထဲဝင်တော့သိလိုက်သည်။ နောက်ဆို စလုံး ကျားမ နာမည် ကွဲတာတွေ ကို လေ့လာထားဦးမှ။ ဒီလိုနဲ ့ အဲဒီ ယောင်္ကျား ဒေါက်တာကြီးကို ဝင်ပီး ညာသည်။ မတက်နိုင်ဘူးလေ ယောင်္ကျားကြီးဆိုလည်း ညာရမှာပဲ။ သူလည်း သိသိကြီးနှင့် ပြုံးပြုံးကြီး လက်ခံလိုက်သည်။ အိပ်ပြန်ရောက်တော့ အိပ်မောကျသွားတော့သည်။